ไมค์ ดักซ์บิวรี่ ได้ย้อนอดีตถึงช่วงค้าแข้งในถิ่นโอลด์ แทรฟฟอร์ด ผ่านทาง Inside United นิตยสารอย่างเป็นทางการของสโมสร นักเตะสารพัดตำแหน่งผู้นี้ลงเล่นให้กับแมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด ไปเกือบ 400 เกม และก็คว้าแชมป์เอฟเอ คัพ กับทีมได้ในปี 1983 และ 1985...

ช่วงย้ายทีม
ผมย้ายมาในช่วงปลายปี 1976 แม้ว่าผมจะเป็นนักเตะฝึกหัด แต่สัญญาของผมก็ไม่ได้เป็นแบบนั้น ผมไปฝึกที่สนามซ้อมก็จริง แต่เท่าที่ผมจำได้ ผมยังไม่ได้เซ็นสัญญาอย่างเป็นทางการ ผมมาอยู่ที่นี่ตั้งแต่อายุได้ 16 ปีแล้ว

นัดประเดิมสนาม
ผมถูกเปลี่ยนตัวลงไปในครึ่งหลังพบกับเบอร์มิงแฮม ซิตี้ (23 สิงหาคม 1980) เล่นแทน เควิน มอแรน จากนั้นก็ต้องรอไป 3-4 สัปดาห์กว่าจะได้ประเดิมสนามเป็นตัวจริงในเกมกับแมนเชสเตอร์ ซิตี้ มันเป็นวันที่ผมสามารถจดจำทุกสิ่งได้เป็นอย่างดีเลย ช่วงวันศุกร์เรากำลังเตรียมซ้อมกันแบบฝั่งละ 5 คนในตอนเช้า แต่ เดฟ เซ็กส์ตัน ไม่ให้ผมร่วมซ้อมด้วย เขาไม่ได้บอกเหตุผลกับผมในตอนนั้น บางทีอาจจะเป็นเพราะต้องการป้องกันผมจากอาการบาดเจ็บก็ได้ ผมมารู้เอาในตอนก่อนเตะชั่วโมงเดียว (วันเสาร์) ว่าผู้จัดการทีมส่งผมลงเล่นในทีม ซึ่งนั่นทำให้ผมไม่ไปประหม่าเอาในคืนวันศุกร์ที่ผ่านมา รวมถึงช่วงเช้าก่อนเกมด้วย เกมนั้นดูเหมือนว่าผมจะไปได้สวยเมื่อเรานำอยู่ 2-1 จากนั้นพวกเขาก็มาตีเสมอในช่วงท้ายเกม ผมมีอาการตะคริวนิดหน่อยก่อนที่พวกเขาจะตีเสมอได้ แต่ก่อนหน้านั้นผมก็มีส่วนร่วมในจังหวะทำประตูของ สตีวี่ ค็อปเปลล์ เขาต้องยิง 2 ครั้งกว่าจะเข้า แต่มันก็รู้สึกดีนะที่ได้เป็นส่วนหนึ่งในจังหวะขึ้นเกมครั้งนั้น

ตำแหน่งที่ดีที่สุด
ผมชอบเล่นเป็นมิดฟิลด์ ฟังดูตลกนะ แต่ผมก็ไม่ค่อยชอบการยืนเป็นแบ็คขวาเลย ผมเล่นเป็นศูนย์หน้าสมัยเป็นเด็กฝึกหัด จากนั้นก็ถอยลงมายืนเป็นมิดฟิลด์ในตอนที่ย้ายมาอยู่แมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด แล้ว เดฟ เซ็กส์ตัน ก็จับผมยืนเป็นแบ็คขวาหลังจากผ่านไป 3-4 เกม ผมเคยเล่นเป็นมิดฟิลด์รวมถึงเซ็นเตอร์ฮาล์ฟมาก่อน แต่ผู้คนส่วนใหญ่มักจดจำผมในฐานะฟูลแบ็ค ที่จริงผมสามารถเล่นได้หลายตำแหน่งเลย เสื้อหมายเลขที่ผมไม่เคยใส่ตั้งแต่ 1-11 ก็คือหมายเลขของผู้รักษาประตู แล้วก็ตำแหน่งหมายเลข 9 เท่านั้นเอง ที่เหลือผมเคยเล่นมาหมดแล้ว

เกมที่ชื่นชอบที่สุด
ผมคิดว่าเป็นเกมกับซิตี้ ผมเริ่มต้นเกมดาร์บี้ครั้งแรกได้ดี นอกจากนี้หลายๆ คนก็อาจจะพูดถึงเกมยูโรเปี้ยน คัพ วินเนอร์ส คัพ 1984 กับบาร์เซโลน่าที่โอลด์ แทรฟฟอร์ด ซึ่งเราชนะ 3-0 ผ่านเข้ารอบไปได้ ส่วนนัดชิงชนะเลิศ บอลถ้วยเองก็เช่นกันนะ

ประตูที่ชื่นชอบที่สุด
ก็เหมือนกันหลายๆ คน ผมชื่นชอบการทำประตู แต่มันก็ไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยนัก ดังนั้นผมจึงมีความสุขกับทุกๆ ประตูที่ผมทำได้

คู่แข่งที่ยากที่สุด
อันนี้เลือกยากนะ! ที่ผ่านมามีนักเตะดีๆ หลายคนเลย ผมคิดว่าในตอนที่ผมยังไม่ได้ขึ้นมาในทีมชุดใหญ่ ผมได้เจอกับนักเตะหนุ่มคนหนึงในทีมสำรองลิเวอร์พูล ผมไม่รู้ว่าเขาได้เซ็นสัญญากับทีมหรือยัง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเป็นใคร แต่คนนั้นก็คือ เอียน รัช ผมคิดในใจว่า 'เด็กคนนี้ไปได้สวยแน่' เขาทำประตูได้มากมายเลย แม้จะไม่ค่อยยิงแมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด ได้เยอะนักก็ตาม

ทีมที่อยากเอาชนะมากที่สุด
ต้องเป็นลิเวอร์พูลเลย พวกเขาก็เหมือนกับแมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด ในทุกวันนี้แหละ มันตลกดีที่พวกเรามักจะเอาชนะพวกเขาได้บ่อยๆ เมื่อเจอกันเอง แต่ก็น่าเศร้าที่เมื่อวัดกันยาวๆ ทั้งฤดูกาลแล้วสู้พวกเขาไม่ได้เลย
เพื่อนสนิทที่สโมสร

ผมไม่ได้อยู่ในเมืองแมนเชสเตอร์ ดังนั้นก็เลยไม่ได้สนิทอะไรมากนัก แต่ในเวลานั้นผมสนิทกับ เรมี่ โมเซส หรือไม่ก็ นอร์แมน ไวท์ไซด์ แต่ผมก็แทบไม่ค่อยได้เจอกับพวกเขานักหรอกถ้าไม่ใช่ที่สนามซ้อมหรือในเกม

ความทรงจำที่ดีที่สุดกับแมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด
ผมจำนัดชิงชนะเลิศบอลถ้วยได้ในหลายเหตุผลที่แตกต่างกันออกไป ผมโชคดีที่ผมได้มีส่วนร่วมกับนัดชิงชนะเลิศบอลถ้วยกับแมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด ถึง 6 ครั้ง โดยครั้งสุดท้ายผมต้องนั่งดูอยู่บนอัฒจันทร์ ผมพลาดเกมกับคริสตัล พาเลซ ในปี 1990 แต่ผมก็มีความทรงจำที่ดีมากมายจากนัดชิงชนะเลิศเอฟเอ คัพ

ย้ายออกจากสโมสร...
หลังจากนัดชิงชนะเลิศเอฟเอ คัพ 1990 เรื่องดีๆ ก็เริ่มเกิดขึ้นกับแมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด! ผมน่าจะอยู่ต่อกับสโมสรไปอีกสักหน่อย! ตอนนั้นผมย้ายไปแบล็คเบิร์น ผมไม่ได้อยู่ที่นั่นนานนัก จากนั้นก็ย้ายไปเล่นที่ฮ่องกงอยู่ 2 ปี ซึ่งการออกไปเล่นนอกประเทศอังกฤษก็ช่วยผมได้เยอะ เกมสุดท้ายในระดับอาชีพของผมเกิดขึ้นก่อนยูโร 96 ทีมชาติอังกฤษมาเล่นกับทีมของผมแบบกระชับมิตร ถือเป็นเกมปิดท้ายที่สวยใช้เลยเลยล่ะ

แมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด มีความหมายอย่างไรบ้าง
มันคือส่วนใหญ่ในชีวิตของผม ผมมีความทรงจำมากมาย แต่ผมก็ยอมรับว่าผมไม่ได้ยึดติดอะไรกับมันมากนัก โอลด์ แทรฟฟอร์ด เป็นสถานที่ที่พิเศษสำหรับผม แต่ผมก็ไม่ได้ไปที่นั่นบ่อยๆ ในทุกวันนี้ ผมเปิดโรงเรียนสอนฟุตบอลซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของทางสโมสร แต่คุณก็ต้องเดินหน้าต่อไปอย่างที่บอก ตอนนี้ผมสอนอยู่ที่โรงเรียนสอนฟุตบอลของโบลตัน ผมมีความสุขกับตัวเองในตอนนี้ และก็ชอบที่จะเห็นเด็กๆ เติบโตขึ้นมา

SiR KeaNo

บทความ