คำนำ
ผมเข้าดูเกมแรกกับยูไนเต็ด เมื่อปี 1968 ตอนอายุเจ็ดหรือแปดขวบ ซึ่งตอนนั้นเป็นยุคของคลาสสิคทีม อย่าง จอร์จ เบสต์, บ็อบบี้ ชาร์ลตัน และเดนิส ลอว์ ซึ่งทั้งหมดอยู่ในทำเนียบนักเตะที่ยิ่งใหญ่ที่สุดแน่นอน แต่ถึงอย่างนั้นผมก็อดเสียดายไม่ได้ ที่ไม่สามารถเห็นทีมยุคปี 50 ของบัสบี้ ที่ว่ากันว่ายอดเยี่ยมไม่แพ้กัน
อย่างไรก็ตาม มันยากที่จะเลือกนักเตะคนใดคนหนึ่งขึ้นมาจากผู้เล่นทั้งหมดสำหรับทำเนียบนักเตะที่ยิ่งใหญ่ นอกจากผู้เล่นอย่างเบสต์ หรือชาร์ลตันแล้ว ผมคิดว่า ไรอัน กิ้กส์ ซึ่งรับใช้สโมสรมายาวนานก็เป็นหนึ่งในนักเตะควรได้รับเกียรติ รวมถึงพรสวรรค์ของ เดวิด เบคแฮม ที่นำไปสู่กัปตันทีมชาติอังกฤษก็น่ายกย่องเช่นเดียวกัน
และแน่นอน เอริค คันโตน่า ครองความยิ่งใหญ่ในระยะหลัง และเมื่อดูจากผลโหวต เค้าก็ยังเป็นอันดับหนี่งในใจแฟนๆ แต่ยังไง จอร์จ เบสต์ ก็ยังเป็นนักเตะในดวงใจของผม ถึงขนาดที่ผมเลิกสนใจฟุตบอลไปพักนึงตอนเบสต์ประกาศเลิกเล่นเลยทีเดียว ดังนั้นถ้าจะให้เลือกระหว่าง เบสต์ หรือ คันโตน่า นี่มันก็เป็นงานยากเหมือนกันนะ
ผมมีเกมที่ดีของยูไนเต็ด หลายเกม แต่ที่ประทับใจที่สุดเห็นจะเป็นชัยชนะในนัดชิงชนะเลิศฟุตบอลคัพ วินเนอรส์ คัพ กับบาร์เซโลน่า ที่รอตเธอร์ดัมในปี 1991 ตอนนั้นเซอร์ แมตต์ ก็ยังมีชีวิตอยู่ มีการจัดงานเลี้ยงหลังเกมกับเหล่านักเตะและครอบครัว นี่เป็นการคว้าแชมป์รายการใหญ่ครั้งแรกในรอบหลายปี มันน่าตื่นตาตื่นใจที่เห็นว่าทีมยังมีศักยภาพที่จะสามารถประสบความสำเร็จได้มากกว่านี้อีก ช่างเป็นคืนที่ยิ่งใหญ่จริงๆ
ผมนับถือ เซอร์ แมตต์ อย่างมากจนถึงปัจจุบัน โดยเฉพาะการที่ท่านเคยเล่นให้แมนฯ ซิตี้ มาแล้วด้วย โดยส่วนตัวแล้ว ผมคิดว่าเป็นการดี ที่ในเมืองหนึ่งมีการแข่งขันเพื่อประสบความสำเร็จระหว่างสองทีม โดยผู้เล่นอย่าง ไบรอัน คิดส์ หรือ เดนิส ลอว์ ซึ่งเคยเล่นให้ทั้งสองสโมสรทำให้เหมือนกับรวมเมืองเข้าด้วยกัน และอีกเรื่องนึงที่ผมอยากจะพูดถึงเกี่ยวกับนักเตะในหนังสือเล่มนี้คือ ทั้งหมดนั้นอยู่ภายใต้ผู้จัดการทีมที่ยิ่งใหญ่ อย่างเซอร์ แมตต์ และเซอร์ อเล็กซ์ ซึ่งเป็นคนนำพวกเขาเหล่านั้นมาสู่ทีม และอยู่เบื้องหลังในการประสบความสำเร็จต่างๆ แน่นอนว่า เซอร์อเล็กซ์ ต้องบอกว่า เซอร์ แมตต์ นั้นยิ่งใหญ่กว่า แต่ที่สำคัญคือ ผู้จัดการทีมระดับนี้นั่นเอง ที่เป็นส่วนสำคัญของนักเตะแต่ละคน
มิค ฮัคนอลล์
(มิถุนายน 2001)
