เรด อาร์มี่ แฟนคลับ

( Copy มาครับ อ่านให้จบ ละ พี่น้อง RAFC )


++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++


ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ต้องบอกว่าซึ้งสุดๆ.......เรียกน้ำตาได้ไม่ยากเลยทีเดียว

รักแท้ คือ “เธอ” ใช่ไหม...



ลองอ่านเรื่องนี้ดูกันนะครับ..อยากให้คุณไว้อาลัยให้กับความรักของผมที่จากไป..เรื่องจริงครับไม่ใช่นิยาย...ดูแลคนที่คุณรักให้ดีๆ ครับ.. T T



ผมเป็นคนต่างจังหวัด ได้มาทำงานอยู่ที่กรุงเทพตั้งแต่ผมอายุ 20 ปี แล้วพอผมเริ่มมีรายได้ ผมก็ได้สอบเข้าศึกษาต่อที่สถาบันแห่งหนึ่งจนจบปริญญาตรี

แล้วผมก็มีโอกาสได้ทำงานที่ดีๆ เป็นหัวหน้างานที่บริษัทแห่งหนึ่งในกรุงเทพ ด้วยความที่ผมเป็นคนที่ทำงานเก็บเงิน ไม่ใช้จ่ายฟุ่มเฟือย แล้วก็เรียนจบ

มาได้ด้วยตัวเอง ผมจึงมีเงินเก็บอยู่พอสมควร แล้ววันหนึ่งเพื่อนผมก็แนะนำให้รู้จักกับผู้หญิงคนหนึ่ง ชื่อ “พลอย” พื้นเพของเธอเป็นคนต่างจังหวัดเช่นเดียวกันกับ

ผม เธอเรียนจบแค่ ม.6 เธอนิสัยดี เงียบๆ ไม่แต่งตัว เธอเป็นคนอ่อนโยนมากในสายตาผม แล้วเธอก็ชอบผม ผมคิดว่าเธอนี่แหละที่เหมาะสมกับผม เพราะ

ผมไม่ชอบผู้หญิงแต่งตัวเก่ง ใช้จ่ายฟุ่มเฟือย ผมไปมาหาสู่และคบหากับเธอมานานเกือบสองปี เธอดูแลเอาใจใส่ผมดีมาก เธอปรนนิบัติผม เหมือนผมเป็น

คุณชาย เธอบอกผมว่าบ้านเธอที่ต่างจังหวัดจนมาก พ่อแม่มีลูก 7 คน เธอเป็นคนที่ 3 เรียนจบได้ถึง ม.6 นับว่าโชคดีมากแล้ว เธอทำงานเป็นพนักงานรายวัน

ที่โรงงานอุตสาหกรรมแห่งหนึ่ง ผมขับรถไปส่งเธอทำงานทุกวัน เธอถามผมว่า ผมไม่อายคนอื่นเหรอ ที่มีแฟนเป็นแค่พนักงานรายวัน เธอมักพูดเสมอว่าผมกับ

เธอไม่เหมาะสมกัน เธอบอกว่าผมน่าจะเจอคนที่เพียบพร้อมและเหมาะสมกับผม ถ้าผมไปเจอใครคนนั้นแล้วก็ให้บอกเค้า เค้ายินดีให้ผมไป ผมซาบซึ้งใจกับ

สิ่งที่เธอคิดและพูดออกมามากๆ มันยิ่งทำให้ผมสัญญากับตัวเองว่า ผมไม่มีวันทิ้งเธอแน่นอนต่อให้ผมไปเจอใครที่ดีกว่าเธอแค่ไหนก็ตาม ผมไม่สนใจครับ

ผมรักเธอ เพราะเธอดูแลผมและรักผมมาก ผมไม่มีวันอายใคร เพราะตัวผมเองก็ไม่ชอบชีวิตที่หวือหวา ผมกินง่ายๆ นอนง่ายๆ นั่งรถประจำทางไปโน่นไปนี่

ผมมีเงินเก็บเยอะมากพอที่จะดูแลเธอได้ เราอยู่กันอย่างมีความสุขตลอด 2 ปี ผมกับเธอไม่เคยทะเลาะกันเลย ผมสงสารเธอ เลยให้เธอย้ายมาอยู่กับผมจะได้

ไม่ต้องเสียค่าเช่าห้อง เราอยู่กินกันเหมือนสามีภรรยาโดยที่บ้านเราทั้งคู่ต่างรับรู้ แล้วกะว่าอีกสองปีคงได้แต่งงานกัน ทุกอย่างเหมือนจะลงเอยด้วยดีใช่ไหมครับ



เรื่องมันเริ่มต้นตรงนี้ครับ ผมทำงานที่นี่มาสองปีพอๆ กับช่วงเวลาที่ผมคบกับพลอย วันหนึ่งผมได้ยินเขาลือกันว่ามีหัวหน้าบัญชีคนใหม่เข้ามาอายุยังไม่เยอะ

แต่ได้เป็นหัวหน้าแล้ว และที่สำคัญเธอเป็นคนที่สวยมาก เธอชื่อ “น้ำ” ผมฟังแล้วก็หัวเราะแล้วพูดกับพวกลูกน้องว่า บริษัทเรายังมีคนสวยอีกเหรอวะ หนุ่มๆ

ทั้งหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่พากันตื่นเต้น ฮือฮากันใหญ่ ดูครึกครื้นกันเลยทีเดียว ผมก็เฉยๆ นะ คนสวยเหรอ ก็แค่สวย ไม่เห็นจะชอบเลย จนวันนึงผมเห็นเธอเดิน

ผ่านมาที่โต๊ะผม ผมรู้สึกถึงแรงดึงดูดบางอย่าง เธอไม่ใช่คนสวย แต่เธอดูดีมาก แต่งตัวเนี๊ยบ ดูโดดเด่นกว่าใคร แล้วก็มีเสน่ห์มากๆ ผมแอบมองเธอทุกวัน

แล้ววันหนึ่งเธอก็เข้ามาติดต่องานผม ผมรู้สึกใจผมเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ ทำอะไรประหม่าไปหมดเลย เธออมยิ้มที่เห็นท่าทางเก้ๆ กังๆ ของผม ส่วนผมเหรอ

เธอถามอะไร ผมก็ตอบๆๆ เธอไป แต่ไม่กล้ามองหน้าเธอ แล้วเธอก็เดินกลับไป หลังจากนั้นเธอก็ส่ง mail มาคุยกับผมเรื่อยๆ ตอนแรกผมก็ไม่ค่อยกล้าคุยหรอก

ผมคิดว่าเธออยู่สูงเกินไป ผมคงไม่ใช่คนที่เธอสนใจหรอก แต่เธอก็ส่งเมลล์มาถามโน่นถามนี่กับผมประจำ หลังๆ มาเราเริ่มส่ง mail คุยกันมากขึ้น

แล้วเราก็เริ่มนัดกันไปกินข้าว ไปเที่ยวโน่นเที่ยวนี่กัน



กำลังสงสัยกันใช่มั้ยครับว่าผมเอาแฟนผมไปไว้ไหน แฟนผมเธอทำงานเป็นพนักงานรายวันต้องเข้ากะ มันทำให้ผมมีเวลาว่างมากพอที่จะไปไหนมาไหนกับน้ำ น้ำ

เป็นคนเก่ง ร่าเริง เวลาเธอยิ้มแล้วเหมือนทั้งโลกหยุดหมุน ผมชอบมองเธอเวลาเธอยิ้ม ผมเอาใจเธอทุกอย่างสารพัด ประหนึ่งเธอเป็นเจ้าหญิง เธอบอกว่าไม่ต้องทำขนาด

นั้นก็ได้ เธอเกรงใจ แต่ผมบอกเธอว่า ผมอยากทำให้เธอมีความสุข เธอยิ้มแล้วก็บอกว่า “วันไหน ป้อง เบื่อแล้วบอกน้ำนะ เพราะที่ป้องทำให้น้ำทุกอย่างอ่ะ น้ำก็ทำเองได้

เพียงแต่ว่าน้ำเห็นป้องทำแล้วป้องดูมีความสุข น้ำก็มีความสุขที่ได้รับค่ะ” ผมบอกกับเธอว่า ผมไม่มีวันเบื่อหรอก เราไปเที่ยวโน่นเที่ยวนี่กันบ่อยมาก เวลาว่างที่ผมมีทั้งหมด

ผมทุ่มเทให้น้ำจนผมแทบไม่มีเวลาพักผ่อน ผมรับรู้ได้เลยว่าผมเริ่มเฉยชากับพลอย ผมกลับมาบ้านผมเห็นหน้าพลอยผมก็รู้สึกผิดในใจ แล้วก็ที่รู้สึกแปลกๆ ไป คือ ผม

ไม่อยากกอดพลอย แต่พลอยเธอก็ตั้งหน้าตั้งตาทำงาน ไม่เคยระแวงสงสัยอะไรในตัวผมเลย เธอยังคงปรนนิบัติผมเป็นอย่างดี ไม่ขาดตกบกพร่องแต่อย่างใด ส่วนผมว่างปุ๊บ

ก็รีบไปหาน้ำปั๊บ น้ำขี้อ้อนมาก เธอน่ารักเวลาอยู่ที่ทำงานเธอจะวางตัวเป็นผู้ใหญ่นิ่งๆ แต่เวลาอยู่กับผมเธอเหมือนเด็ก ช่างพูด แล้วก็โรแมนติก เธอทำให้ผมทึ่งในตัวเธอมากๆ

เธอทำได้ทุกอย่าง เธอวาดรูปเก่งเจ้าบทเจ้ากลอน ร้องเพลงเพราะ เล่นกีตาร์ เปียโน ตีขิม รำไทย ทำกับข้าวเก่ง ฉลาด แล้วก็เป็นคนโรแมนติกมากๆ บางครั้งผมกลับมานั่งคิดดูนะ

ว่าผมกับเธอไม่เหมาะสมกันหรอก เธอสูงเกินไป เรียกได้ว่า เพอร์เฟคเลยทีเดียว อีกหน่อยถ้าเธอเจอคนที่เค้าเพียบพร้อมแล้วก็เอาใจเธอมากกว่าผมเธอคงทิ้งผมไป ผมกลัวว่า

ผมจะทำอะไรไม่ถูกใจเธอผมกลัวว่าเธอจะร้อน ผมกลัวว่าเธอจะหิว ผมกลัวว่าเธอจะเหนื่อย ผมระแวงทุกอย่าง กลัวน้ำเค้าลำบาก แต่สิ่งที่ผมได้รับกลับมาคือ “รอยยิ้ม” เสมอ

ซึ่งผมเห็นแล้วก็หายเหนื่อยแต่ลึกๆ ยิ่งคิดแล้วผมก็ยิ่งกลัว ผมกลัวว่าวันหนึ่งผมไม่ได้ดูแลเธอเหมือนตอนนี้ แล้วเธอจะเป็นยังไง เพราะงานผมจะมีช่วงที่ต้องออกต่างจังหวัดบ่อย

เหมือนกัน ผมคิดไปต่างๆนานาจนเครียดผมไม่กล้าคิดกับน้ำมากเกินไปกว่านี้ ผมเจียมตัวผมเองครับ พลอยคือคนที่ผมพร้อมจะใช้ชีวิตอยู่ด้วย ผมไม่ต้องกลัวโน่นกลัวนี่ มีแต่พลอย

ที่กลัวว่าวันหนึ่งผมจะไปจากเธอ พลอยไม่เคยเรียกร้องอะไรจากผมเลย เธอบอกแค่นี้เธอก็มีบุญมากพอแล้วที่ได้ผมเป็นแฟน ผมยิ่งย้ำเตือนตัวเองมากขึ้น ว่าพลอยคือคนที่ใช่ของเรานะ

น้ำคือคนที่อยู่สูงเกินไป ผมเตือนตัวเองทุกวันแต่หัวใจผมมันไม่หยุด มันยังรั้นแล้วก็ดื้อดึง ผมไปหาน้ำตลอด เวลาแค่ครึ่งชั่วโมง สิบยี่สิบนาที มีค่ามากสำหรับผมกับน้ำ เราใช้เวลา

อยู่ด้วยกันคุ้มค่ามาก ระยะเวลา 3 เดือนที่ได้พูดคุย รู้จัก คบหากับน้ำ ไปไหนมาไหนกัน มันเต็มไปด้วยความทรงจำที่ดี และความสุขที่สุดในชีวิต จนบางครั้งผมเผลอคิดไปว่าผมกับน้ำ

เป็นแฟนกัน เพราะสิ่งที่เราแสดงออกต่อกันมันเป็นเช่นนั้น จนผมจำไม่ได้แล้วว่าความสุขของผมกับพลอยอยู่ที่ไหน ในหัวสมองผมมีแต่น้ำ น้ำ แล้วก็น้ำ



น้ำรับรู้เสมอว่าผมมีแฟนแล้วเธอบอกเธอต้องการแค่นี้ไม่ได้ต้องการแย่งใครมา เธอมีความสุขดีแล้วทีได้ห่วงผม แล้วผมก็ห่วงเธอ ผมก็ดีใจที่เธอเข้าใจผม แต่ทุกครั้งที่ผมอยู่กับน้ำ

พลอยโทรมา ผมก็ต้องรับโทรศัพท์ แรกๆ น้ำก็เฉยๆ แต่หลังๆ มาผมสังเกตเห็นน้ำจะเริ่มซึมๆ ทุกครั้งที่ผมวางหูจากพลอย ผมต้องโกหกพลอยว่าผมติดงาน ติดประชุม ไปสัมมนา

พลอยเชื่อใจผมเสมอ เลยไม่ยากที่ผมจะโกหกเธอ น้ำเริ่มเรียกร้องผมมากขึ้น น้ำขอร้องผมว่า “ป้องคะ น้ำอยากให้ช่วงเวลาที่ป้องกับน้ำอยู่ด้วยกันเป็นเวลาของเราสองคน น้ำไม่อยาก

ให้ป้องคิดถึงคนอื่น” ผมงงครับ นี่น้ำกำลังจะบอกว่าน้ำหวงผมเหรอ ผมทั้งดีใจแล้วก็เริ่มหนักใจ ดีใจที่ไม่คิดว่านางฟ้าอย่างน้ำจะมีใจให้กับผม ที่หนักใจก็คือ ผมจะทำยังไงกับพลอยดี

แต่ผมก็รับปากกับน้ำว่าผมจะพยายาม แต่ผมก็ไม่กล้าถามน้ำว่าน้ำคิดยังไงกับผม



แล้วอยู่ๆ น้ำก็ชวนผมไปปาย ผมต้องโกหกพลอยว่า ผมไปสัมมนาต่างจังหวัดอาทิตย์นึง แล้วผมก็ไปปายกับน้ำ ผมแทบไม่เชื่อสายตาครับ น้ำมีเป้ใบเดียว ใส่รองเท้าผ้าใบ เสื้อยืด

กางเกงขาสั้น สลัดคราบคุณหนูออกไปหมดเลย (แต่รองเท้า เสื้อยืด กางเกงขาสั้นนั้น ราคาไฮโซครับ..ยังทิ้งไม่หมดซะทีเดียว) แต่ก็น่ารักไปอีกแบบครับดูเหมือนเด็กสาวมหาลัยเลย

ที่สำคัญเธอบอกว่าเราจะไม่นอนโรงแรม เราจะกางเต้นท์นอนกัน ผมขำครับ บอกว่ามั่นใจนะน้ำ น้ำบอก “เอ้าไม่รู้จัก น้ำซะแล้ว นักกีฬาเทควันโด้ประจำโรงเรียนสมัยมัธยมนะเนี่ย”

ผมทึ่งอีกครั้งครับ อ้าปากหวอเลยครับ คิดในใจทำไมน้ำไม่มองหาหนุ่มไฮโซ มาสนใจอะไรกับหนุ่มโลโซอย่างผมกันนะ หรือว่าน้ำแค่เหงา คิดไปต่างๆ นานา ครับ แต่ก็เจียมตัวเองอยู่ดี

คืนแรกที่ปาย อากาศหนาวมาก ดาวสวยเต็มท้องฟ้าเลย เรานอนคุยกันไปเรื่อย นับดาวกัน น้ำพูดขึ้นมาว่า “ป้องชอบน้ำบ้างมั้ย” ผมอึ้งครับ ไม่กล้าบอกว่าคิดยังไง อยากจะบอกว่าชอบตั้งแต่

แรกเห็นแล้ว ผมพูดไปว่า “เอ่อ..ทำไมน้ำถามงั้นล่ะ” น้ำบอกว่า “น้ำรักป้องนะ ป้องไม่รู้ตัวเลยเหรอ” ผมอึ้งสองเด้งครับ “เอ่อ น้ำมั่นใจเหรอ ป้องไม่รวย ไม่มีรถหรูๆ ให้น้ำนั่ง ป้องกินข้าวแกง

ข้างทางนะ ไม่เคยพาไปกินร้านหรูๆ หรือภัตตาคารนะ” น้ำพูดต่อว่า “สิ่งเลิศหรูพวกนั้นน้ำไม่ต้องการหรอก น้ำอยากได้ผู้ชายที่อบอุ่นแบบป้อง ป้องทำให้น้ำเป็นตัวของตัวเอง น้ำไม่ต้องวางฟอร์มอะไรทั้งนั้น ป้องรักน้ำได้มั้ย” ผมดีใจครับ นาทีนั้นผมลืมนึกถึงพลอยไปเลย ผมบอกน้ำว่า “ป้องก็รักน้ำมาตั้งนานแล้วนะ แล้วก็ดีใจที่น้ำคิดเหมือนป้อง ทีแรกป้องคิดว่าน้ำไม่มีทางมารักป้องได้

แต่วันนี้ป้องไม่ได้ฝันไปใช่มั้ยน้ำ” น้ำยิ้มแล้วบอกว่า “น้ำรักป้องจริงๆค่ะ น้ำอยากใช้ชีวิตกับป้อง” เรานั่งกอดกันดูดาว แล้วความสัมพันธ์ลึกซึ้งก็เกิดขึ้นที่ปายคืนนั้น



หลังจากที่ผมกลับมาจากปายผมเห็นพลอยนอนอยู่ ผมรู้สึกเจ็บจี๊ดในใจ นี่เรากำลังทรยศผู้หญิงคนที่ดูแลเราและรักเรามากที่สุดหรือนี่ แต่อีกฝ่ายก็แสนดีเพียบพร้อม ผมจะทำยังไงดี ผมสับสน

ไปหมด แต่ผมก็ยังคงทำแบบเดิม หลังจากกลับมาจากปาย น้ำเริ่มซึมๆ เธอร้องไห้ทุกครั้งที่ผมรับสายพลอย ซึ่งบางครั้งผมก็ทำตามที่น้ำร้องขอไม่ได้คือไม่ให้รับสายพลอย ผมก็ต้องรับแต่น้ำ

ก็ร้องไห้ทุกครั้ง ผมก็สงสารน้ำมากๆ ทุกครั้งที่เห็นเธอร้องไห้ ผมคิดตลอดว่าน้ำคงเผชิญความเจ็บปวดแสนสาหัส เพราะว่า เวลาที่ผมอยู่กับพลอย น้ำรู้ดีว่าไม่ควรโทรหาผม เธอรับรู้ตลอดว่า

ผมอยู่กับพลอย เธอจะเจ็บปวดสักแค่ไหน ส่วนพลอย เธอไม่เคยรู้เรื่องอะไรเลย เธอก็คงยังไม่เจ็บปวด แต่เธอก็คงเป็นคนโง่ที่สุดที่แฟนตัวเองนอกใจ ผมไม่รู้ว่าผู้หญิงสองคนนี้ใครเจ็บปวด

และโชคร้ายกว่ากัน รู้แต่เพียงว่าผมเป็นผู้ชายเลวๆ คนหนึ่ง ผมคบเธอทั้งสองคน คบแบบไม่อยากคิดว่าปลายทางจะเป็นยังไง ผมเครียดมากๆ พลอยก็ยังคงปฏิบัติดีต่อผมเช่นเดิม น้ำก็สุขเป็น

บางวัน บางวันยิ้มร่าเริง หัวเราะ บางวันร้องไห้ฟูมฟาย ผมเจ็บปวดทุกครั้งที่เห็นน้ำร้องไห้



วันหนึ่งน้ำถามผมว่า ผมจะเลือกใคร ผมตอบไม่ได้ผมบอกว่าขอเวลาสักพักได้ไหม น้ำดูเหมือนมั่นใจว่าผมจะเลือกเธอ เธอก็เลยรอให้ถึงวันนั้นที่ผมจะสารภาพกับพลอยว่าผมมีน้ำอีกคน แต่ผม

รู้ดีว่าอะไรควร อะไรไม่ควร ผมมีคำตอบในหัวใจ บางทีผมก็พูดขึ้นมาลอยๆ ว่า “น้ำต้องดูแลตัวเองนะถ้าวันหนึ่งป้องดูแลน้ำไม่ได้” น้ำทำหน้าเศร้า แล้วก็นิ่งเงียบไป แล้วเธอก็ร้องไห้ออกมา

ผมบอกตรงๆ ว่าผมแพ้น้ำตาผู้หญิง ผมเห็นทีไรแล้วเหมือนหัวใจผมถูกเหยียบขยี้จมดิน แล้วน้ำก็พูดๆๆ น้ำพูดเยอะจนผมรู้สึกว่าน้ำเห็นแก่ตัว น้ำบอกผมว่า



“ป้อง ป้องไม่อยากคบกับน้ำเหรอ ป้องคบกับคนนั้นป้องก็ทำงานหนักคนเดียว ทำไมป้องไม่คบกับน้ำล่ะ น้ำเหมาะสมกว่าคนนั้นตั้งเยอะ ไม่ดีเหรอ ความรู้เราก็พอๆ กัน หน้าที่การงาน ฐานะทางสังคม ป้องไม่ต้องการเหรอ ผู้หญิงคนนั้นเค้ามีดีอะไรเหรอ เรียนจบแค่ม.6 ช่วยอะไรป้องก็ไม่ได้สักอย่าง ป้องพาเค้าไปไหนมาไหน ป้องไม่อายบ้างเหรอ น้ำไม่ได้ดูถูกเค้า แต่เค้าเองก็ควรจะคบคนที่เหมาะสมกับเค้าเช่นกัน ทำไมอ่ะป้อง ทำไมน้ำสู้เค้าไม่ได้ น้ำไม่เข้าใจ น้ำเห็นป้องมีความสุขเวลาอยู่กับน้ำ ป้องทำทุกอย่างให้น้ำ ใช้เวลาว่างทั้งหมดกับน้ำ ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้รับอะไรจากป้องเท่าน้ำ มันไม่ได้หมายความว่าป้องรักน้ำมากกว่าหรอกเหรอ”



ผมถอนหายใจ เหมือนอยากหายตัวไปจากโลกนี้ ผมไม่รู้ว่าน้ำคิดอะไรอยู่ พลอยเค้าไม่ได้ผิดอะไร แล้วก็ปรนนิบัติผมดีเสมอ พลอยไม่เคยนอกใจผม ไม่เคยขาดตกบกพร่องอะไร ผมทรยศทิ้งเธอไปไม่ได้ พลอยกับผมคบกันมาสองปีเต็มๆ น้ำเพิ่งเข้ามาแค่สามเดือน ผมอยู่กับน้ำผมต้องระวังทุกฝีก้าว ไม่ให้โดนแดด โดนฝน โดนอากาศหนาว ผมปกป้องดูแลน้ำทุกอย่างจนเธอแทบไม่ทำอะไร แม้แต่เวลาทานข้าวผมยังต้องจัดแจงเตรียมให้เธอทุกอย่าง เธอชอบให้ผมป้อนข้าว ป้อนน้ำ กินยา หรือกินอะไรผมจัดการให้เธอหมด เธอเป็นเหมือนเจ้าหญิงของผม ผมกลัวว่าผมจะทำอะไรไม่ถูกใจเธอ ผมรู้สึกไม่พอใจเวลาเธอมีคนมาจีบเยอะแยะ ผมหนักใจเรื่องเธอใช้ของแบรนด์เนม แล้วก็เพื่อนเยอะ บางทีไม่มีเวลาให้ผม ทั้งที่ผมพยายามหาเวลาอยู่กับเธอ สังคมเธอเยอะซะจนผมเริ่มมองตัวผมเองว่าเธออยู่สูงและไกลเกินไป



น้ำเป็นคนเก่งเทคโนโลยี ผม low technology ไม่ค่อยรู้จักหรอกครับเทคโนโลยีใหม่ๆ หรือสถานที่หรู ๆ ผมทำไม่เป็นครับ ผมกลัวไปหมดครับ มันเหมือน life style ของเธอกับผมต่างกันดั่งฟ้ากับเหว ผมมันลูกทุ่งครับ ผมควรจะพอใจกับคนที่เป็นลูกทุ่งแบบผม มันทำให้ผมสบายใจกว่า ถึงแม้ว่าพลอยจะไม่มีสีสันเหมือนน้ำ แต่ผมก็สบายใจครับไม่ต้องกลัวอะไร ไม่ต้องระแวงอะไร ผมควรจะบอกน้ำเสียทีว่าผมเลือกพลอย ความจริงในใจของผมลึกๆ ผมรักและต้องการน้ำมากกว่าพลอยแต่ก็นั่นแหละ ผมกลัวหลายๆ อย่างครับ ความแตกต่างที่มันเป็นช่องว่างมหาศาลระหว่างเรา ผมแค่คิดไว้แต่ไม่กล้าพูดออกไป ผมบอกกับน้ำว่า “ไว้ถึงวันนั้นแล้วป้องจะพูดให้หมดเลยนะน้ำ ขอเวลาป้องก่อน”ผมไม่รู้จะทำยังไงดีครับ ผมก็เจ็บปวดที่จะต้องสูญเสียน้ำไป ผมเลยต่อเวลาออกไปเรื่อยๆ



ตอนอยู่คนเดียวผมคิดนะว่า พลอยไม่เคยนอกใจผม รักผม ดูแลผม ดีกับผมทุกอย่าง เหมาะแล้วจะเป็นแม่ของลูก ส่วนน้ำ เธอเพอร์เฟค เธอมีคนจีบเธอเยอะแยะมากมาย ผมกลัวว่าถ้าผมเลือกน้ำ

แล้วสักวันน้ำไปเจอคนที่ดีกว่าผมแล้วเธอจะทิ้งผมไป ในขณะที่พลอยเทิดทูนผม ไม่มีทางที่พลอยจะทิ้งผมไป พอใกล้ถึงวันที่ผมสัญญากับน้ำว่าผมจะบอกเรื่องน้ำกับพลอย น้ำก็คุยกับผมอีกครั้ง

เรื่องนี้ เธอถามผมว่า “วันที่ป้องจะบอกเรื่องของเรากับพลอยน่ะ ป้องจะไปคุยที่ไหน” ผมบอกว่า “ป้องไม่รู้เหมือนกัน” น้ำพูดต่อว่า “อืมม ถ้าอย่างนั้นน้ำถามหน่อยสิ ป้องมีคำตอบในหัวใจแล้ว

ใช่ไหมว่าป้องจะเลือกใคร” ผมตอบเธอไปว่า “ใช่ ป้องเตรียมคำตอบไว้แล้ว” เหมือนน้ำเค้ารู้คำตอบดีเค้าพูดว่า “งั้นอย่ารอให้ถึงวันนั้นเลย บอกน้ำตอนนี้เลยดีกว่าจะยังไงก็ช่าง” ผมอึกๆ อักๆ

แล้วตอบเธอไปว่า “ป้อง เอ่อ..ป้องเลือกพลอย” น้ำทำหน้านิ่งมากๆ แล้วเธอก็พูดว่า “โอเค ก็เท่านี้แหละ ไม่เห็นต้องรอให้เผชิญหน้าพร้อมกันสามคนเลย แล้วป้องจะพูดว่าป้องเลือกพลอย คิด

บ้างไหมว่าวันนั้นน้ำจะเป็นยังไง” ผมสะอึกเลยครับ ใช่ น้ำพูดถูก ถ้าวันนั้นเผชิญหน้ากันสามคน แล้วผมบอกออกไปว่าผมเลือกพลอย น้ำเค้าจะเป็นยังไง เธอคงเหมือนโดนฆ้อนทุบหัวให้มึนๆ

งง แล้วจากนั้นอะไรจะเกิดขึ้น ผมไม่อยากคิดครับ ผมคิดได้ยังไงอ่ะที่จะทำแบบนั้น น้ำพูดต่อว่า “งั้นเราก็หยุดแค่นี้ก็แล้วกันนะ น้ำจะไม่ขัดขวางอะไรทั้งสิ้น มันคงถึงเวลาแล้วล่ะ” ผมพูดว่า

“แต่ป้องก็จะบอกพลอยอยู่นะว่าป้องมีน้ำอีกคน” น้ำบอกผมว่า “ป้องจะไปบอกเค้าทำไมล่ะ ก็ไหนๆ ป้องก็ไม่ได้เลือกน้ำอยู่แล้ว ป้องกับพลอยยังต้องคบกันไปอีกนาน อย่าทำให้มันมีรอยร้าวเลย

ให้เค้าไม่รู้อย่างนี้แหละดีแล้วความสัมพันธ์จะได้เหมือนเดิม ไม่ต้องกลัวหรอกว่าน้ำจะหักหลังป้องแล้วไปบอกพลอย น้ำไม่ใช่คนร้ายกาจอะไรอย่างนั้น น้ำแพ้ น้ำก็ยอมแพ้ น้ำเป็นนักกีฬาพอ ที่

แพ้แล้วจะไม่พาล แล้วก็จะไม่ว่ากรรมการลำเอียง..แล้วป้องก็อย่านอกใจแฟนอีกล่ะ” น้ำพูดพลางเช็ดน้ำตา เธอพยายามข่มใจไม่ให้น้ำตามันไหล แต่มันก็ห้ามไม่ได้ ผมดึงเธอมากอด แล้วพูดว่า

“น้ำ ป้องขอโทษนะ ป้องทนเห็นน้ำร้องไห้อย่างนี้ไม่ได้อีกแล้ว ป้องรักน้ำแต่ป้องก็ไม่สามารถทำหน้าที่แฟนให้น้ำได้ 100% น้ำเป็นคนสวย เก่ง ฉลาด เดี๋ยวก็มีผู้ชายดีๆ เข้ามาให้น้ำเลือกเยอะแยะนะ ป้องไม่อยากเห็นน้ำวันนี้หัวเราะมีความสุข อีกเดี๋ยวก็ต้องร้องไห้ฟูมฟาย ป้องทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว ป้องขอโทษจริงๆ นะน้ำ ป้องมันเห็นแก่ตัวเองแหละ ป้องไม่อยากดึงน้ำลงมาอีกแล้ว” ผมพูดพลางกอดเธอแล้วร้องไห้ เราทั้งคู่กอดกันร้องไห้ ราวกับว่า ตัดพ้อฟ้าดินที่ทำให้เราพบกันช้าเกินไป ถ้าผมไม่มีพลอยผมก็ไม่ลังเลที่จะเลือกเธอหรอก เรื่องความแตกต่างอะไรนั่น ผมก็คงไม่นำมาเป็นเหตุผลที่จะหยุดความสัมพันธ์ของผมกับน้ำหรอกครับ ในระหว่างที่ผมกับน้ำกอดกันร้องไห้อยู่นั้น อยู่ๆ ก็มีเสียงเพลงมาจากไหนก็ไม่รู้ ผมจำได้ว่ามันเป็นเพลง ภาษากาย ของโปเตโต้ เราทั้งคู่นิ่งฟัง น้ำร้องไห้ตลอด จนเธอหายใจไม่ออก เธอฮำเพลงตาม ราวกับว่าเธอไม่รู้จำทำยังแล้วกับชีวิตเธอตอนนี้



“ยอมให้ไปแล้ว เมื่อหัวใจเธออยู่ที่ตรงนั้น

เมื่อฉันไม่ใช่คนที่เธอฝันใน ตามมันไปหัวใจ

ก่อนจะโดนทิ้ง อยากใช้เวลาส่วนที่ยังเหลือ

เพื่อร่ำลาเธอคนที่เคยคบกันมา ขอเวลาไม่นาน….

จะโกรธไหม ถ้ารบกวนอะไรอีกครั้ง

ให้เหมือนวันที่เรารักกัน อยากจะจำภาพเธอเอาไว้

และจะโกรธไหม ถ้าขอดึงเธอมากอดไว้ เพื่อพูดแทนคำในหัวใจ

ภาษากาย มันบอกลาได้ตรงหัวใจ ดีกว่าพูดจา

มีอยู่เป็นร้อย เก็บถ้อยคำลาอยู่ในใจฉัน

ให้พูดออกไป เพียงแค่วันนี้ มันคงใช้เวลา ไม่พอ

จะโกรธไหม ถ้ารบกวนอะไรอีกครั้ง

ให้เหมือนวันที่เรารักกัน อยากจะจำภาพเธอเอาไว้

และจะโกรธไหม ถ้าขอดึงเธอมากอดไว้ เพื่อพูดแทนคำในหัวใจ

ภาษากาย มันบอกลาได้ตรงหัวใจ ดีกว่าพูดจา”



มาถึงท่อน ภาษากายมันบอกลาได้ตรงหัวใจ ดีกว่าพูดจา เธอร้องโฮออกมาแบบไม่ยั้งเลยครับ ผมก็ร้องจนสะอื้นเหมือนกัน มันช่างเป็นความเจ็บปวดแสนสาหัสอะไรอย่างนี้ในชีวิต ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะหาทางออกยังไงดีเพื่อไม่ให้ใครเจ็บปวด แต่มันก็ต้องมีคนใดคนหนึ่งเจ็บปวด ถ้าผมรู้อย่างนี้ผมจะไม่เริ่มต้น ผมจะไม่มีวันทำน้ำเสียใจครับ เพลงนั่นก็มายังไงไม่รู้ครับ มันขึ้นมาแล้วมันก็หายไป ไม่รู้ใครเปิดเหมือนกัน



เรากอดคอกันร้องให้สักพัก



“งั้นป้องไปเถอะ ดูแลเค้าให้ดีๆ นะ จากวันนี้ไปน้ำก็คงไม่กวนใจป้องอีกแล้ว น้ำขอโทษนะที่บางทีน้ำเหมือนเห็นแก่ตัว แต่ก็เพราะน้ำรักป้อง น้ำอยากดูแลป้องตอบแทนบ้าง น้ำอยากทำกับข้าวให้ป้องกิน อยากเข้านอนด้วยกัน แล้วตื่นมาตอนเช้าก็ได้เจอหน้ากัน น้ำอยากใช้ชีวิตอยู่กับป้องไปจนแก่ น้ำเลยอยากให้ป้องเลือกน้ำ แต่ก็ช่างเหอะมาถึงตอนนี้น้ำก็คงต้องยอมรับความจริงซะที ไปเถอะไม่ต้องห่วงน้ำหรอก แค่หาข้าวกินเอง ไปไหนมาไหนคนเดียว ทำอะไรเอง ไม่มีป้องน้ำก็ทำได้ แต่ก่อนน้ำไม่กล้านั่งมอเตอร์ไซด์ น้ำกลัว แต่เดี๋ยวนี้ น้ำไม่กลัวแล้ว เพราะป้องทำให้น้ำรู้ว่ามันไม่ได้น่ากลัว บางทีน้ำก็รู้ว่าป้องเกร็งๆ เวลาอยู่กับน้ำ ป้องกลัวว่าน้ำจะลำบาก กลัวว่าน้ำจะร้อน หนาว เป็นหวัดไม่สบาย ทุกอย่างป้องสร้างกำแพงขึ้นมาทั้งนั้น น้ำไม่เคยบอกว่าน้ำฝืนใจยิ้ม น้ำยิ้มเพราะน้ำมีความสุขแล้วมันก็ออกมาจากใจ ป้องฟังนะ มีผู้ชายเข้ามาในชีวิตน้ำเยอะมาก แต่น้ำไม่ชอบน้ำก็ไม่คุย ป้องกลัวเรื่องนี้ด้วยใช่มั้ย น้ำรักป้องนะ น้ำพอใจ แล้วก็ภูมิใจในตัวป้อง ถึงป้องไม่ได้ร่ำรวยเหมือนใคร มันไม่ได้สำคัญอะไรกับน้ำ แค่ความห่วงใย ความรัก ความอบอุ่นที่ป้องมีให้น้ำ แค่นี้น้ำก็มีความสุขมากพอแล้วล่ะ ผู้หญิงนะ ถึงวันหนึ่งเค้าก็เลือกคนที่ดูแลเค้าได้ ไม่ใช่เลี้ยงดูด้วยเงินทองข้าวของอะไรเสื้อผ้าแบรนด์เนมของน้ำที่ป้องแซวน้ำบ่อยๆ ว่าใส่ของตลาดนัดไม่ได้ ใส่แล้วคัน น้ำก็รู้ว่าป้องไม่ชอบใจนักที่น้ำใช้ของแพงแต่ว่าของพวกนั้น มันใช้แล้วมันก็คุ้มค่านะ เพราะน้ำเป็นคนใช้ของจนเก่า แล้วก็พังไปเลยน้ำไม่ชอบเปลี่ยนอะไรบ่อยๆ เสื้อผ้า ก็ใส่ได้ตลอด ไม่ได้วิ่งตามแฟชั่น เสื้อผ้าแฟชั่นราคาถูก ใส่แล้วก็ต้องเปลี่ยนบ่อยๆ วิ่งตามแฟชั่นกันไป สองสามปีก็เป็นเงินหลายตังค์ เสียตังค์มากกว่าอีก มันก็แล้วแต่มุมมองคนคิดอ่ะนะ ในสายตาป้อง น้ำคงเป็นพวกสุรุ่ยสุร่าย น้ำคงเป็นคนเจ้าชู้ แต่ก็ช่างเหอะ วันนี้ป้องเข้าใจในสิ่งที่น้ำพูดแล้วใช่มั้ยคะ”



ผมน้ำตาซึมครับ เธอพูดถูก ผมไม่เคยถามเธอสักคำ ผมคิดเอง ตัดสินเองว่าเธอเป็นยังไง วันนี้ผมเจ็บมากมายเหมือนกันพูดไม่ออกครับ ปล่อยเธอพูดไป ถ้าผมแยกร่างได้ผมก็คงแยกร่างไปแล้ว จะได้ไม่มีใครเจ็บปวดเหมือนวันนี้ น้ำขอกอดผมเป็นครั้งสุดท้าย เธอร้องไห้สะอึกสะอื้น ผมก็ร้องไห้กับเธอ เธอยืนส่งผมตรงประตูจนผมลับตาไป ผมไม่รู้ว่าวันนั้นน้ำเค้าเป็นยังไงบ้าง รู้แต่ว่าวันรุ่งขึ้นเธอไม่ได้ไปทำงาน ผมเป็นห่วงเธอมากแต่ก็ต้องแข็งใจ น้ำกับผมไม่คุยกัน เดินสวนกันทำเหมือนคนไม่รู้จักกัน ผมเจ็บจี๊ดในใจ ทุกครั้งที่เห็นเธอเดินผ่าน ผมอยากจะไปกอดเธอ ผมน้ำตาคลอ ๆ หน้าตาโทรมมาก จนลูกน้องทัก นั่นเป็นเพราะผมนอนไม่หลับ ไม่ได้นอนมาหลายคืนแล้ว ผมพยายามกินเบียร์เพื่อให้มันมึนๆ แล้วก็หลับไป พลอยก็รู้สึกว่าผมแปลกๆ ไป เธอบอกว่าผมเหม่อๆ ไปมีปัญหาเรื่องงานหรือเปล่า



หลังจากที่ผมตัดสินใจจบความสัมพันธ์กับน้ำไปแล้ว ชีวิตผมเหงามากๆ ครับ คิดถึงน้ำใจจะขาด เพราะว่าตอนผมคบกับน้ำเวลาว่างทั้งหมดของผมคือน้ำ แต่ตอนนี้ผมต้องอยู่คนเดียวครับ เพราะพลอยเธอทำงานเป็นกะเธอกับผมจะหยุดไม่ค่อยตรงกันสักเท่าไหร่ เวลาผมทำงาน เธอนอน เวลาผมนอนเธอทำงาน ผมไม่ค่อยได้เอาใจใส่เธอมากนัก เวลาผมอยู่คนเดียวผมคิดถึงน้ำ คิดถึงความสุขที่เราเคยได้รับร่วมกัน สถานที่ต่างๆ ที่เคยไป



หลายๆ ครั้งเลยที่ผมประทับใจน้ำ น้ำเป็นคุณหนู ถูกเลี้ยงดูมาอย่างตามใจ แล้วก็สุขสบาย แต่เวลาเธออยู่กับผมเธอไม่เรื่องมากอะไรเลย บางวันเธอซ้อนมอเตอร์ไซด์ผม เธอบอกว่าเธอ

ชอบเพราะได้อยู่ใกล้ๆ ผม ดีกว่านั่งรถเก๋ง ฝนตก เธอก็ไม่บ่น ไม่กลัวเป็นหวัด มีแต่ผมที่กังวลกลัวเธอจะไม่สบาย ไปเที่ยวกับผม เธอก็บอกให้ผมขี่มอเตอร์ไซด์ไป เธอชอบ แดดร้อนเปรี้ยงๆ ผมก็ยังเห็นเธอยิ้ม ไม่บ่นสักคำ ผมก็ยิ้ม แต่ในใจกังวล กลัวเธอจะลำบาก กลัวเธอจะร้อน กลัวเธอจะผิวเสีย บางทีระยะทางเป็น 40 – 50 กิโล เธอก็ไปกับผม เธอบอกกับผมว่า “แดดจะร้อนฝนจะตกยังไง น้ำก็ไม่กลัว เพราะน้ำมีป้องอยู่ข้างๆ จะร้อนก็ร้อนด้วยกัน หนาวก็หนาวด้วยกัน เปียกเราก็เปียกด้วยกัน ไม่เห็นต้องกลัวเลยนี่นา” พูดแล้วเธอก็ยิ้มอย่างมีความสุข ผมฝันเห็นน้ำบ่อยๆ ผมฝันแล้วผมก็ยิ้มออกมา จนพลอยถามว่า

“พี่ป้องมีความสุขอะไรเหรอ เมื่อคืนเห็นนอนหลับยังยิ้มอยู่เลย” ผม อ้ำๆ อึ้งๆแล้วตอบพลอยไปว่า “ฝันเห็นพลอยนั่นแหละ” เธอยิ้มแล้วก็ทำงานบ้านของเธอไป



ผ่านมาสองอาทิตย์แล้วสินะที่ผมกับน้ำไม่ได้คุยกัน ในใจก็ยังเจ็บปวดไม่หาย ทุกครั้งที่เห็นเธอ ผมแอบน้ำตาซึมทุกครั้ง แต่ผมดูเหมือนเธอเข้มแข็งเธอปกติดีทุกอย่าง ผมคิดว่าเธอคงทำใจได้แล้ว

ผมก็ต้องก้มหน้าก้มตาทำงานของผมแล้วก็ยอมรับการตัดสินใจของตัวเอง ไม่ควรมานั่งเสียดายอดีตอีกต่อไป วันเกิดผมปีนี้ พลอยบอกว่า หัวหน้าบังคับให้ทำโอที ห้ามหยุดงาน คงฉลองกับผมไม่ได้ ผมก็กร่อยๆ ครับ วันนั้นน้ำโทรหาผม แล้วบอกผมว่าเดี๋ยวไปเจอกันที่ร้านอาหารประจำที่เราเคยกินกัน ผมดีใจมากครับที่น้ำยังไม่เกลียดผม ผมรีบอาบน้ำแต่งตัวตั้งแต่หัววัน เธอนัดผมทุ่มนึงครับ ผมไปรอตั้งแต่ 6 โมง เธอจัดการจองโต๊ะ ไว้เรียบร้อยครับ สำหรับสองที่นั่ง มีกุหลาบขาวช่อใหญ่ประดับอยู่กลางโต๊ะอาหาร แต่แปลกครับ เครื่องดื่มกลับเป็นน้ำโค้กธรรมดาๆ อาหารเริ่มทยอยมา ไม่ใช่อาหารไฮโซอย่างที่คิดครับ เป็นอาหารทะเลธรรมดาๆ ผมงงนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้ติดใจอะไร พอใกล้จะทุ่ม ผมลุกลี้ลุกลน มองประตูตลอดมองว่าเมื่อไหร่น้ำจะมา พอดีมีโทรศัพท์เข้ามาจากบริษัทครับผมคุยๆ เลยลืมมองไปว่า มีคนมายืนอยู่ข้างหลัง เธอปิดตาผม แล้วพูดว่า “สุขสันต์วันเกิดนะคะ พี่ป้อง” ผมตกใจครับ นี่มันเสียงพลอยนี่นา ผมแกะมือเธอออก แล้วก็วางสายทันที หันไปมอง เห็นพลอยในชุดราตรีสีฟ้า ซึ่งเธอไม่เคยแต่งตัวแบบนี้มาก่อน ผมอึกๆ อักๆ ถามพลอยว่า นี่มันเกิดอะไรขึ้น พลอยนั่งลงแล้ว บอกกับผมว่า “ไม่รู้สิคะ อยู่ๆ ก็มีพี่ผู้หญิงคนหนึ่งเค้าโทรมาบอกว่า เค้าเป็นเพื่อนพี่ป้องตั้งแต่สมัยเด็กๆ อยากจะ surprise พี่ป้องเพราะไม่ได้เจอกันนานแล้ว เค้าก็เลยจัดการเรื่องทั้งหมดนี่แหละค่ะ” ผมยังงง “อ้าว แล้วไหนพลอยบอกว่า หัวหน้าบังคับทำโอทีไง” อ๋อ พอดีหัวหน้าพลอยกับคุณน้ำเค้าเป็นเพื่อนกันค่ะ เค้าเลยอนุญาตให้พลอยลาได้” พลอยพูดพลางยิ้ม ผมถึงกับอึ้งกับสิ่งที่น้ำทำ นี่น้ำทำเพื่อเรากับพลอยเหรอ “เอ่อ แล้วน้ำเค้าอยู่ไหนอ่ะพลอย” ผมถาม พลอยตอบว่า “คุณน้ำมาไม่ได้ค่ะ เค้าบอกว่าเค้าอยากให้พี่ป้องมีความสุข เลยให้พลอยอยู่กับพี่ป้องในวันเกิดให้ได้ค่ะ เค้าพาพลอยไปซื้อชุด แล้วก็แต่งตัวให้ แล้วก็มาส่งพลอยนี่แหละค่ะ เป็นไง พลอยสวยมั้ยคะพี่ป้อง มีความสุขมากๆ นะคะที่รัก” พลอยเหมือนชอบชุดนี้ เธอพูดไปยิ้มไป พร้อมกับเอามือมาขยี้จมูกผมเล่น ในใจผมตอนนั้น คิดอย่างเดียวว่า น้ำอยู่ไหน แต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้ ไม่อยากให้พลอยรู้ว่าผมกับน้ำคบกันยังไง “พี่ป้องคะ พี่ป้อง เป็นอะไรคะ เหม่อๆ ทานกันเถอะค่ะ นี่อาหารพวกนี้พลอยสั่งเองเลยนะคะ” ผมหายข้องใจแล้วครับถึงว่า ไม่ใช่อาหารที่น้ำชอบกินสักอย่าง แต่เป็นอาหารที่พลอยชอบกิน ระหว่างที่เราทานอาหาร บริกรก็ยกเค้กก้อนใหญ่มาวางที่โต๊ะ แล้วมีข้อความบนเค้กว่า

“happy birth day to Pong I will always beside you my dear”พลอยไม่สงสัยครับ เพราะเธอไม่เก่งภาษาอังกฤษ พลอยบอกให้ผมเป่าเค้ก เธอร้องเพลง happy birth day แล้วผมก็เป่าเค้ก ผมยิ้มเจื่อนๆ ในใจผมอยากให้วันนี้ อยากให้คนที่นั่งตรงหน้าวันนี้เป็นน้ำ ไม่ใช่พลอย ผมเป็นอะไรไปแต่ก็ต้องดึงความคิดตัวเองกลับมา แล้วก็ฉลองวันเกิดกับพลอย ผมถามพลอยว่า “แล้วเสื้อผ้า หน้าผมเนี่ย ใครออกตังค์ให้” พลอยทำคิ้วขมวด แล้วพูดว่า “เอ้า ก็คุณน้ำเค้าบอกว่า ทั้งหมดเนี๊ยะ พี่ป้องเป็นคนขอร้องให้เค้าทำให้ไม่ใช่เหรอเค้าเลยต้องไปขอหัวหน้าพลอย แล้วก็พาพลอยไปซื้อโน่นซื้อนี่แล้วก็พามาส่ง พี่ป้องนี่แผนสูงนะ อย่ามุขเยอะกับพลอย แต่ยังไงพลอยก็มีความสุขนะคะ” ผมน้ำตาซึม ขอตัวไปเข้าห้องน้ำ ผมรีบกดโทรศัพท์หาน้ำ แต่ผมโทรไม่ติดครับเธอปิดเครื่อง ผมยืนทำใจให้น้ำตามันแห้งสักพัก แล้วเดินกลับมา พลอยยังกินไม่หยุด แล้วเธอก็สังเกตสีหน้าผม เธอถามว่า “พี่ป้องเป็นอะไรคะ ตาแดงๆ สีหน้าไม่ค่อยดีเลย ไม่สบายเหรอคะ” ผมบอกว่า “เปล่าๆ งานมีปัญหานิดหน่อยจ่ะไม่เป็นไรมากหรอก เดี๋ยวก็เคลียร์ได้” ในหัวผมมึนงงไปหมด ตอนนี้น้ำจะเป็นยังไงบ้างนะ เธออยู่ที่ไหนนะ ผมอยากกอดเธออีกสักครั้งจังเลย ดึกมากแล้วผมเรียกบริกรมาเช็คบิล ก็ต้องอึ้งอีกครั้ง บริกรบอกว่า “ทั้งหมดเหมาจ่ายไปแล้ว ไม่ต้องจ่ายเพิ่มครับ” ผมยิ่งเจ็บจี๊ดในใจ รู้สึกขอบคุณน้ำ ขอบคุณนะน้ำที่จัดวันเกิดให้ป้อง ป้องจะไม่มีวันลืมเลยชั่วชีวิตนี้



ผมกลับมาห้อง อาบน้ำนอนปกติ พลอยหลับไปแล้ว แต่ผมยังข่มตาหลับไม่ลงลุกไปห้องน้ำ พยายามโทรหาน้ำแต่ก็ไม่มีสัญญาณตอบรับ ก็กลับเข้ามานอน คิดว่าวันรุ่งขึ้นคงได้เจอเธอที่ทำงาน ค่อยขอบคุณเธอ ผมมาถึงที่ทำงานวันนี้แต่เช้า เห็นลูกน้องของน้ำยืนคุยกันว่า “น่าเสียดายพี่น้ำเนอะ ไม่รู้หัวหน้าใหม่จะเป็นยังไง เซ็งเลยพี่น้ำไม่น่าลาออกกะทันหันเลย” ผมนี่เหมือนทั้งโลกหยุดหมุนเลยครับ ผมรีบถามน้องๆ ว่า “อะไรนะ น้ำลาออกแล้วเหรอ ออกวันไหนแล้ววันนี้มาทำงานป่ะ” น้องๆ บอกว่า “พี่น้ำไม่มาแล้วค่ะ เมื่อวานเค้าทำงานวันสุดท้าย” ผมแทบช๊อกครับ รีบลางานหัวหน้า บอกว่ามีธุระด่วนที่บ้าน ขับรถไปหาน้ำที่บ้าน พอไปถึงหน้าบ้าน ผมช๊อคอีกครั้งครับ ผมเห็นป้ายประกาศขายบ้านแล้วน้ำไปไหน น้ำอยู่ที่ไหนป้องอยากเจอน้ำ ผมร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร ไม่อายสายตาคน ผมรู้สึกหนาวอย่างบอกไม่ถูก ผมขับรถไปทุกที่ที่ผมเคยไปกับน้ำ ผมหวังไว้ลึกๆ ว่าผมจะเจอน้ำ วันนี้ผมทั้งเหนื่อยทั้งเพลียขับรถไปเรื่อยเปื่อยกลับมาบ้านตอนเย็นผมแทบหมดแรง ผมหลับไปตอนไหนไม่รู้ ลืมตาตื่นขึ้นมาผมเห็นหน้าน้ำ ผมเรียกชื่อน้ำ น้ำ แต่ไม่ใช่เป็นพลอย พลอยเช็ดตัวผมอยู่ แล้วบอกกับผมว่า “พี่ป้อง วันอาทิตย์หน้านี้พี่ป้องว่างมั้ยคะ พลอยอยากให้พี่ป้องเจอคนๆ หนึ่ง”ผมลุกพรวด คิดว่าเป็นน้ำ “รีบเขย่าตัวพลอยว่าใครๆ พลอยใคร” พลอยสีหน้าเปลี่ยน เหมือนกลัวๆ “เธอบอกว่าเดี๋ยววันนั้นพี่ป้องก็รู้เองแหละค่ะ” ผมดีใจมากอย่างบอกไม่ถูก วันอาทิตย์ผมต้องได้เจอน้ำ ผมได้เจอน้ำอีกครั้งหนึ่งแล้ว ผมนอนหลับเป็นตายครับคืนนี้ เพราะผมไม่ได้นอนมาหลายวัน พอถึงวันอาทิตย์ ผมนั่งรออย่างใจจดใจจ่อ ถามพลอยว่า “เมื่อไหร่จะมาอ่ะ คนที่ว่าอ่ะ อยากเจอเร็วๆ” สีหน้าพลอยไม่สู้ดีนัก เธอถอนหายใจเป็นพักๆ นี่ผมทำให้พลอยรู้สึกแย่อยู่หรือเปล่านี่ ผมเดินไปหาพลอยแล้วกอดเธอ เธอเหมือนรับรู้ได้ว่าอ้อมกอดนี้ได้เย็นชาไปแล้ว เธอไม่ค่อยกอดผม เธอเหมือนเกร็งๆ ผมเข้าใจเธอดีครับ เธอคงกำลังสับสนและเสียใจ เธอคงจะน้อยใจผมที่ให้ความสนใจกับน้ำคนที่กำลังจะมาวันนี้ ผมลูบผมพลอยเบาๆ เธอกอดผมแล้วร้องไห้ ผมถามว่า “พลอยร้องไห้ทำไมคะ พี่อยู่ตรงนี้แล้วไง พี่อยู่กับพลอยนะ” พลอยไม่พูดอะไรร้องไห้สะอึกสะอื้น พักนึงเสียงออดหน้าบ้านดัง ผมผละจากพลอยรีบวิ่งไปเปิดประตูหน้า

บ้านหวังว่าจะเจอน้ำเป็นคนแรก ผมรีบเปิดประตู แต่.....สิ่งที่ผมเห็นคือผู้ชายคนหนึ่งอายุน่าจะประมาณไม่เกิน 25 ปี ยืนอยู่ ผมผิดหวังอย่างแรงนึกว่าน้ำซะอีก ผมถามว่า “มาหาใครครับ “ ผู้ชายคนนั้นยกมือไหว้ผม แล้วพูดว่า “พี่ป้องเหรอครับ สวัสดีครับ ผมต้นนะครับ” ผมงงครับ ใครกันหว่า แต่ก็ยกมือรับไหว้ ชายคนนั้นถามต่อว่า “พลอยอยู่ข้างในเหรอครับ” ผมพยักหน้า สงสัยเป็นญาติพลอยมั้ง พักนึงพลอยเดินมา แต่เธอเดินผ่านผมไปจูงมือผู้ชายคนนั้น มายืนตรงหน้าผมผมก็ยังคิดว่าเป็นพี่ชายหรือน้องชายเค้าอยู่ดี พลอยพูดว่า “พี่ป้องคะ นี่ต้นค่ะ ต้นกับพลอย เอ่อ.........เราคบกันมา 7 เดือนแล้วค่ะ” ผมเหมือนโดนฆ้อนปอนทุบหัว อึ้ง นิ่ง งง กับสิ่งที่เกิดขึ้น หน้าถอดสี

“พลอยกับต้นเราคุยกันรู้เรื่อง เราไม่ได้แตกต่างกันมาก คบกับพี่ป้องพลอยก็เหมือนเป็นภาระทุกอย่างค่ะ พลอยกลัวค่ะ กลัวว่าวันหนึ่งพี่ป้องจะไปเจอคนที่ดีกว่าแล้วทิ้งพลอยไป พลอยกลัวว่าพลอยจะทำอะไรให้พี่ป้องไม่พอใจ พลอยก็มีความสุขที่ได้รักกับพี่ป้อง แต่เราต่างกันเกินไปค่ะ ต้นเค้ารับรู้แล้วก็เข้าใจพลอยมาตลอด ต้นเค้าเป็นคนดีค่ะ พี่ป้องคะ พี่ป้องปล่อยพลอยไปเถอะนะคะ”

พลอยพูดพลางร้องไห้สะอึกสะอื้น แต่ยังจับมือผู้ชายคนนั้นไม่ปล่อย ผมไม่รู้จะพูดอะไรครับ ยืนกำมือตัวเองแน่น ร้องก็ร้องไม่ออกยังงงกับเหตุการณ์อยู่นั่นเอง คนที่ผมคิดว่าเค้าไม่มีวันทิ้งผมไปไหน คนที่ผมคิดว่าเค้าเหมาะสมแล้วกับผม คนที่ผมคิดว่าเค้านี่แหละดีที่สุดแล้ว รักผม ดูแลผม เทิดทูนผม ผมจะไม่มีวันทำเธอเสียใจ เค้ากลับเป็นคนทิ้งผมเองอย่างนั้นเหรอ น้ำตาผมเริ่มไหล ผมคิดถึงน้ำมากที่สุด ผมมันโง่ ที่ผมทิ้งน้ำไป แล้ววันนี้ พลอยคนที่ผมคิดว่าดีที่สุดแล้วสำหรับชีวิตผม เธอกลับทิ้งผมไป สมองผมเต็มไปด้วยเรื่องราวต่างๆ แต่ก็ยังตัดสินใจอะไรไม่ได้ ผมพูดออกไปว่า “ถ้าพลอยคิดว่าพลอยอยู่กับเค้าแล้วมีความสุข พี่ก็ไม่ดึงพลอยไว้ ก็ดูแลตัวเองดีๆ แล้วกัน ต้น ผมฝากพลอยด้วยนะ” พูดจบผมก็ขับรถออกจากบ้านไป ขับไปเรื่อยเปื่อยครับ ออกไปถึงพัทยาตอนไหนก็ไม่รู้เหมือนกัน ผมนั่งอยู่ริมชายหาด นั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย



คิดว่า ป่านนี้พลอยคงเก็บของไปหมดแล้ว สองปีที่ผ่านมา ไม่มีค่าอะไรเลยเหรอ จบกันง่ายๆ อย่างนี้น่ะเหรอ แล้วสามเดือนกับน้ำ มันเต็มไปด้วยความทรงจำที่ดีที่สุดในชีวิตของผม ผมกลับโยนมันทิ้งไป ผมไม่โกรธพลอย ผมก็ทำผิดกับเธอเพียงแต่ว่าผมคิดว่าผมเลือกเธอเป็นปลายทางของผมแล้ว ผมเลยต้องหยุดความสัมพันธ์กับน้ำ เพราะไม่อยากทำให้พลอยต้องเจ็บแล้วก็เสียใจ แต่ผลสุดท้ายผมเองที่เป็นคนเสียใจ ผู้ชายคนนั้นคงดูแลพลอยเป็นอย่างดีในช่วงเวลาที่ผมไม่ได้ดูแลเธอ เพราะผมไม่เคยดูแลพลอยมีแต่พลอยดูแลผม วันนี้ ไม่มีทั้งพลอยไม่มีทั้งน้ำ ผมกลับมาทบทวนเรื่องราวต่างๆ ว่าอะไรเป็นอะไร ผมทำให้น้ำเสียใจมากมายเหลือเกิน พลอยเองยังไม่รู้เรื่องอะไรระหว่างผมกับน้ำเธอจึงไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดอะไร แล้วตอนนี้เธอก็ไปมีความสุขกับคนที่เค้ารักเธอมากกว่าผมแล้ว สรุปแล้ว พลอยเป็นคนที่โชคดีที่สุด ถึงแม้ว่าครั้งหนึ่งเธอจะเป็นคนโง่ที่สุดที่ถูกผมนอกใจก็ตาม แต่บางทีการไม่รู้อะไรเลยมันก็เป็นการดีสำหรับคนบางคน ตอนนี้ผม

คิดถึงน้ำมากที่สุด ป่านนี้เธอจะเป็นยังไงบ้างนะ เธอจะเจ็บปวดและเสียใจมากมายแค่ไหนนะ ตอนที่ผมทิ้งเธอไป ผมคิดแล้วผมก็เจ็บเองครับ ผมชอบขับรถไปในที่ๆ ผมเคยไปกับน้ำ จะว่าไป 2 ปีที่ผมคบกับพลอยเราแทบไม่ได้ไปไหนด้วยกันเลยผมเลยไม่ค่อยมีสถานที่พิเศษ แล้วก็ไม่ค่อยมีความทรงจำอะไรสักเท่าไหร่ แต่กับน้ำแค่เวลาสามเดือนเราไปไหนมาไหนกันเกือบทั่วประเทศไทย ผมชอบถ่ายรูปให้เธอ เธอเองก็ชอบถ่ายรูปอยู่แล้ว น่าเสียดายที่รูปอยู่กับน้ำทั้งหมดที่ผมไม่มีเลย เพราะผมกลัวพลอยเห็น รูปคู่ที่ผมถ่ายกับน้ำเต็มไปด้วยความสุข ผมดูทีไรผมยิ้มได้ทุกที แต่ตอนนี้ผมไม่มีโอกาสได้ดูมันอีกแล้วล่ะ เพราะว่าตอนนี้ผมยังไม่รู้เลยว่าน้ำอยู่ไหน ผมได้แต่คร่ำครวญแล้วก็ถอนหายใจ เป็นอยู่อย่างนี้เป็นปีๆ ผมไม่คิดมีใครอีกเลย ผมใช้ชีวิตของผมมาเรื่อยอยู่คนเดียว นั่งจมอยู่กับอดีต คิดถึงน้ำมากที่สุด



ผมกับพลอยเลิกกันมาแล้ว 1 ปี วันหนึ่งพลอยโทรมาบอกว่า “พลอยจะแต่งงานแล้วค่ะ พี่ป้องไปได้ไหม แต่ว่าพลอยแต่งที่ตากนะคะ ไม่รู้พี่ป้องจะว่างหรือเปล่า เดี๋ยวเสาร์นี้เอาการ์ดไปให้นะคะ” ผมยิ้ม ไม่เสียใจครับ เห็นพลอยมีความสุขผมก็มีความสุข ตอนนั้นน้ำก็คงเป็นเหมือนผมตอนนี้ ที่เห็นผมมีความสุขน้ำก็มีความสุข เลยจัดงานวันเกิดให้ผมได้อยู่กับพลอย ขอบคุณนะน้ำ ป้องจะไม่มีวันลืมน้ำไปตลอดชีวิต ถ้ามีโอกาสป้องก็อยากเจอน้ำอีกสักครั้ง ป้องอยากจะบอกน้ำว่า “น้ำป้องรู้แล้วว่าน้ำคือ “รักแท้” ของป้อง ป้องรักน้ำมากที่สุด”



ถ้าน้ำสื่อถึงป้องได้ น้ำคงจะรับรู้ ขอให้น้ำติดต่อป้องมาทีนะ ป้องอยากเจอน้ำเหลือเกิน ป้องมีเรื่องจะคุยกับน้ำเยอะแยะไปหมด ป้องจะบอกน้ำว่าป้องรู้สึกกับน้ำยังไง แล้วป้องเป็นยังไง เจ็บแค่ไหนตอนน้ำไม่อยู่ ถ้าน้ำรับรู้ได้ น้ำติดต่อป้องมาทีนะ ผมเมาจนเพ้อเจ้อครับ ผ่านไปนานปีกว่าแล้ว ทุกวันนี้ผมก็ยังไม่เคยลืมน้ำ ผมทำผิดกับเธอไว้มากเหลือเกิน วันนี้ผมมาทำงานปกติ น้องๆ แซวว่า “พี่ป้องวันนี้หน้าตาสดใสขึ้นนะ เกิดอะไรขึ้นเหรอ” ผมก็นิ่งพักนึง คิดในใจว่า อืมม นานเป็นปีเลยสินะ ที่เราปล่อยเนื้อปล่อยตัว กินเหล้าเพื่อให้มันหลับทุกวัน ไม่ได้สนใจดูแลตัวเองเลย วันนี้ผมโกนหนวดโกนเคราหน้าตาก็เลยดูโล่งๆ น้องๆ มันเลยแปลกใจ ที่เห็นผมดูแปลกไป เปล่าหรอก ผมก็รำคาญมันเหมือนกัน โกนๆ มันซะหน่อยจะได้ หล่อใสเหมือนเดิม ว่าจะเลิกกินเหล้าแล้วเหมือนกัน ดูแก่ลงไปเยอะเลย ผมเดินมาที่โต๊ะทำงาน เปิดคอม เช็คอีเมลล์ดูซะหน่อยว่าวันนี้มีงานด่วนอะไรบ้าง ผมเห็นอีเมลล์ฉบับหนึ่งเข้ามา ใช้ชื่อว่า “Mommy Pong” หัวข้อเรื่อง “Say hi” ผมนึกว่าเป็นอีเมลล์ขายของ แต่ก็มาฉุกคิดตรงที่ ชื่อนี่แหละ Pong มันเหมือนชื่อเราแฮะ ผมรีบเปิดอ่าน ผมถึงกับขนลุก น้ำ น้ำ ส่งเมลล์มาหาผม น้ำอยู่ไหนเนี่ย ผมอ่านข้อความของเธอ มีใจความว่า



“ป้องค่ะ ตอนนี้ป้องคงสบายดีนะคะ พลอยเป็นยังไงบ้าง เธอคงมีความสุขดีเช่นกันใช่ไหม น้ำขอโทษป้องนะคะที่ตอนนั้นน้ำเห็นแก่ตัวอยากจะแย่งป้องมาจากพลอย ช่างน่าอายเนอะ คนเรารักกันมาดีๆ อยู่ๆ ก็จะไปแย่งเค้ามาซะงั้น”



อ่านมาถึงตรงนี้ผมน้ำตาคลอครับ น้ำไม่ได้ผิดอะไรหรอก ผมต่างหากที่มันเห็นแก่ตัว น้ำอย่าโทษตัวเองสิ ผมเจ็บปวดมากมายที่ได้อ่านคำขอโทษจากเธอ ผมอ่านต่อ



“ป้องคะ อีก 6 เดือนป้องก็จะแต่งงานกับพลอยแล้วสิ น้ำดีใจด้วยนะ แต่ว่าน้ำคงไปงานป้องไม่ได้ค่ะ เพราะว่าตอนนี้น้ำจะเดินยังลำบากเลย 55 ไม่ต้องตกใจค่ะ น้ำไม่ได้เป็นอัมพาต ก็แค่มีบางอย่างในตัวน้ำที่เปลี่ยนไปก็เท่านั้นเอง”



ผมขมวดคิ้วน้ำอ้วนขึ้นเหรอทำไมต้องเดินลำบาก ผมอ่านต่อ



“ป้องคะ ตอนนี้น้ำมีเจ้าตัวเล็กแล้วค่ะ ใกล้คลอดแล้ว น้ำได้ลูกชายค่ะ น้ำอยากให้เค้าเป็นตัวแทนของป้อง น้ำเลยตั้งชื่อเค้าว่า “น้องป้อง” ป้องคงไม่ว่าน้ำนะคะ หลังจากวันเกิดป้อง น้ำก็ย้ายมาอยู่ที่ปาย น้ำชอบที่นี่ค่ะ น้ำคิดว่าน้ำอยากใช้ชีวิตบั้นปลายที่นี่ น้ำเลยอุทิศตนให้กับโครงการหลวง น้ำมาเป็นครูดอยอยู่ที่นี่ค่ะ น้ำมีความสุขที่ได้สอนเด็กๆ เห็นหรือยังล่ะ มาว่าเค้าคุณหนู ตอนนี้เค้าพิสูจน์ให้ป้องเห็นแล้วนะว่าเค้าไม่ได้ติดหรู หรือว่าติดสบายเหมือนที่ป้องคิด 555 อ้อ ลืมบอกไป น้ำแต่งงานกับ “พี่นิธิ” เค้าเป็นหัวหน้าป่าไม้ที่นี่ค่ะ น้ำอาจจะตัดสินใจเร็วไปนิดนึงที่คบกับเค้าแค่ไม่ถึงปีก็ตัดสินใจแต่งงานแต่พี่นิธิเป
็นคนดีค่ะ อบอุ่นเหมือนป้องเลย อุ้ยยย..เจ้าตัวเล็กดิ้นใหญ่แล้ว ป้องกับพลอยก็รีบมีน้องซะนะ อ้อ ขอเป็นลูกสาวนะ จะได้จับหมั้นกันไว้เลยตั้งแต่ตอนนี้ ขอบคุณป้องนะคะที่ทำให้น้ำรู้จักความรักที่แท้จริง ว่า“รักแท้ไม่จำเป็นต้องครอบครอง” น้ำรักป้อง น้ำเลยไม่อยากทำให้ป้องต้องลำบากใจในวันนั้น พลอยเค้าก็รักป้อง ดูแลป้องเป็นอย่างดี ซึ่งน้ำเองอาจจะดูแลป้องได้ดีไม่เท่าพลอย น้ำก็รู้ตัวเองดี ต้องให้ป้องมาคอยดูแลน้ำอีก แต่ก็ช่างมันเถอะค่ะ มันผ่านไปแล้ว เราต่างคนก็ต่างมีความสุขบนเส้นทางเดินของตัวเองแล้ว ป้องพาพลอยมาเที่ยวปายสิคะ ครอบครัวน้ำจะเป็นไกด์พาเที่ยวเอง ยินดีต้อนรับเสมอค่ะ ไว้จะส่งรูปเจ้าตัวเล็กมาให้ดูนะคะ ตอนนี้ดูรูปคุณแม่น้ำไปก่อนนะคะ น้ำส่งรูปตอนน้ำแต่งงานกับรูปตอนอุ้มท้องมาให้ดู ดูแค่นั้นแหละ 2 รูปพอ มีอะไรก็ติดต่อน้ำมาได้ที่อีเมลล์นี้นะคะ แต่นานๆ จะลงมาเช็คทีนึง ไม่ค่อยได้ใช้เทคโนโลยีเลยค่ะแต่ก็เป็นความสุขอีกแบบหนึ่ง อ้อ...ป้องคะ น้ำมีอะไรจะบอกค่ะ กำลังลุ้นอยู่ว่าจะได้บอกเป็นคำพูด หรือบอกผ่านเมลล์ดี ไว้น้ำจะติดต่อมาอีกทีนะคะ รักและคิดถึงป้องเสมอตลอดไป I will always beside you” ผมสงสัยว่าน้ำจะพูดอะไร ทำไมต้องลุ้นด้วย แต่ผมก็จะรอเธอติดต่อมา ผมดูรูปแต่งงานของน้ำ เธอเป็นเจ้าสาวที่สวยมากๆ ขนาดจัดงานแบบเรียบง่ายนะ แต่งตัวแบบสาวทางเหนือ เธอช่างดูสวยเสียจริงๆ ผมไม่น่าโง่ปล่อยเธอไปเลยวันนั้น คิดแล้วเสียดาย แต่ก็ดีใจแล้วที่วันนี้เธอมีความสุข เจ้าบ่าวก็ดูดี หล่อกว่าเราอีกแฮะ ส่วนอีกรูปนึง เป็นรูปที่เธออุ้มท้อง มือนึงลูบท้องอีกมือชูท่าไม้ตาย สองนิ้วของเค้าล่ะ ท่าหากิน เธอยังไม่ลืม ผมมองเธอแล้วก็ยิ้มๆ แต่ในใจก็รู้สึกใจหายเหมือนกันที่ได้รู้ว่าวันนี้เธอมีเจ้าของแล้ว ผมไม่สามารถกอดเธอได้แบบเดิม หรือว่าไม่สามารถเรียกร้องอะไรกลับคืนมาได้อีกแล้ว



ผมตั้งหน้าตั้งตารอการติดต่อมาของน้ำทุกวัน ผมส่งอีเมลล์ไปหาเธอแต่ก็ไม่ได้รับการตอบกลับ ผมกลับไปอ่านเมลล์ที่น้ำส่งมา ซ้ำแล้วซ้ำอีก รอว่าเมื่อไหร่น้ำจะติดต่อมาเสียที สองอาทิตย์ผ่านไป ผมได้รับอีเมลล์จากน้ำผมดีใจมากรีบเปิดอีเมลล์ฉบับนั้นอ่านทันที ใจความว่า



“ป้องคะ ป้องจำได้มั้ยว่าเราจากกันนานแค่ไหนแล้ว 1 ปีกับ 6 เดือนที่เราจากกัน น้ำไม่ได้หายไปไหนค่ะ น้ำอยู่ข้างๆ ป้องเสมอ ตอนนี้น้องป้องคงอายุครบ 10 เดือนแล้ว....”



ผมงง ก็เมลล์ฉบับที่แล้ว น้ำยังอุ้มท้องอยู่ เจ้าตัวเล็กจะอายุสิบเดือนได้ยังไง



“ ป้อง งงใช่มั้ยล่ะ ไม่ต้องงงหรอกค่ะ คืองี้ ตอนน้ำส่งเมลล์หาป้องนี้ น้ำกำลังอุ้มท้องน้องป้องอยู่ครบเก้าเดือนพอดี แต่ว่าน้องป้องตัวใหญ่มาก หมอต้องผ่าออกค่ะ ซึ่งอันตรายมาก เพราะว่าน้ำไม่ค่อยแข็งแรง ทั้งแม่และลูกไม่รู้ว่าจะเป็นยังไง น้ำก็เลยลุ้นว่าเราสองคนแม่ลูกจะปลอดภัยดี หรือว่า ลูกจะรอดหรือน้ำจะรอด หรือว่าเราทั้งคู่จะไม่รอด ไม่มีทางรู้ได้เลยค่ะ ตอนนั้นน้ำกลัวมากๆ แต่ก็ยังหวังลึกๆ ว่าน้ำจะได้กลับมาบอกกับป้องเองว่าน้ำคลอดลูกแล้ว น้ำเลยเขียนเมลล์ไว้ ตั้งเวลาไว้ส่งให้ป้องวันนี้ ครบสิบเดือนพอดี น้ำกะว่าถ้าน้องป้องครบสิบเดือนจะพาไปเยี่ยมป้องที่กรุงเทพ แต่ว่าโชคคงไม่เข้าข้างน้ำ น้ำเลยไม่มีโอกาสได้พาน้องป้องไปเยี่ยมป้อง ...”



ผมก็ยังงงอยู่ดี นี่น้ำเล่นอะไร พูดอะไรวกวนจนผมงงไปหมด



“นี่คืออีเมลล์อัตโนมัติที่น้ำเตรียมไว้ส่งให้ป้องก่อนที่น้ำจะไปคลอดเมื่อสิบเดือนท
ี่แล้ว ป้องลองเลื่อนขึ้นไปดูสิคะว่าน้ำเขียนเมลล์นี้ตั้งแต่วันที่เท่าไหร่...” ผมรีบเลื่อนเมาท์ขึ้นไปดู ใช่ เธอเขียนมันไว้นานแล้ว เขียนเมื่อสิบเดือนที่แล้ว ผมใจหายวูบ ใจยังคงเต้นไม่เป็นจังหวะเหมือนเดิม



“......คือน้ำไม่รู้ว่าน้ำจะเป็นยังไง น้ำไม่รู้ว่าน้ำจะมีชีวิตรอดกลับมาบอกป้องหรือเปล่า ว่าน้ำคลอดลูกของเราแล้ว....” ลูกของเราอะไร ผมงงไปหมดแล้ว แล้วน้ำเป็นอะไร ผมใจเต้นตึกๆ ตักๆ ไม่เป็นจังหวะ ผมมือสั่น ลากเมาท์อ่านข้อความต่อไป



“....ถ้าป้องได้อ่านเมลล์นี้ นั่นหมายความว่าน้ำไม่ได้อยู่บนโลกนี้แล้วนะ ตอนแรกที่น้ำเขียนมันขึ้นมาก็แค่เขียนไปงั้น ไม่คิดหรอกว่าน้ำจะไปจริงๆ คิดว่าถ้าตัวเองรอดกลับมาก็จะ cancel เมลล์นี้ แล้วโทรไปบอกป้องแทน...” มาถึงตรงนี้ผมเริ่มขนลุก ตัวชา น้ำตาไหลพรั่งพรู มีเสียงสะอื้นออกมาเล็กน้อย ตาพร่าไปหมดเพราะน้ำตามันคลอเต็มเบ้าตา น้ำเสียแล้วเหรอ ผมคิดในใจ แล้วน้องป้องคือลูกเราเหรอ



“ จริงๆ น้ำอยากจะบอกป้องตั้งนานแล้วว่าตอนที่เราเลิกกัน น้ำท้องได้เดือนนึงแล้วแต่น้ำไม่อยากเป็นภาระของป้อง น้ำไม่อยากให้ป้องกับพลอยทะเลาะกัน น้ำเลยตัดสินใจออกจากงานกะทันหัน ไม่อยากให้ใครรู้ว่าน้ำท้อง น้ำเลยหนีมาใช้ชีวิตอยู่ที่ปายเพราะไม่มีใครรู้จัก น้ำได้เจอกับพี่นิธิ เค้าเป็นคนดีมากเค้าขอรับผิดชอบชีวิตน้ำ เค้าอยากดูแลน้ำ เค้ารักน้ำและรักน้องป้องเหมือนลูกแท้ๆ...ตอนนี้น้องป้องอยู่ในความดูแลของเค้า และเป็นลูกที่ถูกต้องตามกฏหมายของพี่นิธิ ป้องจะไปเยี่ยมน้องป้องก็ได้นะ ตามที่อยู่ข้างล่างนี้.....



ป้องค่ะ น้ำรักป้องนะคะ ลาก่อนค่ะ....น้ำ”



ผมน้ำตาไหลเป็นทาง น้ำ...ป้องไม่มีโอกาสได้เจอน้ำอีกแล้วเหรอ น้ำ...ป้องอยากจะบอกอะไรน้ำอีกเยอะแยะไปหมดเลย ป้องขอโทษที่ทิ้งน้ำทิ้งลูก ป้องมันเลว ป้องขอโทษนะน้ำ ผมร้องไห้คร่ำครวญอย่างไม่อายสายตาเพื่อนร่วมงาน...ผมนั่งเหม่ออยู่ที่โต๊ะทำงานร่วมชั่วโมง...พักหนึ่งก็มีเสียงอีเมลล์เข้ามาผมไม่ได้สนใจอะไรนัก แต่อยู่มือผมดันไปกด enter ทำให้เมลล์นั้นมันถูกเปิดขึ้นมา หน้าจอคอมผมตอนนั้น มีรูปผมกับน้ำเยอะแยะไปหมดเธอเอารูปคู่ของเรามาแต่งวางทับซ้อนกัน แล้วมีอักษรเขียนไว้ตรงกลาง ว่า I will always beside you ผมร้องไห้อีกครั้ง ผมเหลือบเห็นข้อความบางอย่าง เธอเขียนไว้ว่า



“ป้องยังร้องไห้อยู่อีกเหรอ ไม่ร้องแล้วนะ ตอนนี้น้ำมองป้องอยู่บนฟ้านะ เห็นน้ำยิ้มให้ป้องมั้ย ป้องต้องเข้มแข็งนะคะ มีเวลาก็ไปเยี่ยมลูกของเราด้วยนะคะ เค้าคงจะน่ารักเหมือนป้อง น้ำไปล่ะนะ ลาก่อนตลอดกาลนะคะป้อง รักและคิดถึงป้องเสมอตลอดไป...

........น้ำ”



เย็นวันนั้นผมรีบจัดแจงกระเป๋า ผมจะเดินทางไปปายตามที่อยู่ที่น้ำให้ไว้ วันรุ่งขึ้นสายๆ ผมถึงปาย ผมรีบตรงไปยังบ้านพักกรมป่าไม้ มีเด็กสาวคนหนึ่งนั่งเล่นกับเด็กผู้ชายตัวเล็กๆ คนหนึ่ง ผมเดินเข้าไป รู้สึกขนลุกอย่างบอกไม่ถูก ผมถามเด็กผู้หญิงว่า “นี่ใช่บ้านคุณนิธิหรือเปล่าครับ” เด็กผู้หญิง ขานรับเป็นภาษาเหนือ “ใจ่ แล้วเจ้า แต่เปิ้นบ่อยู่ ไปทำงานเจ้า” ผมพอฟังออกเพราะมีน้องที่ทำงานเป็นคนเหนือ ผมถามว่า “นั่น...ใช่น้องป้องหรือเปล่าครับ” เด็กสาวขานรับต่อ “เจ้า..น้องป้องเจ้า เฮาจื่อ..สุรีย์ เป็นปี้เลี้ยงดูแลเจ้า...นายนิธิจะเข้ามาตอนเที่ยงๆ เจ้า รอปะเปิ้นก่อนนะเจ้า” เด็กสาวบอกให้ผมรอพบคุณนิธิตอนเที่ยงเค้าจะเข้ามา ผมขยับเข้าไปใกล้ๆ แล้วขอพี่เลี้ยงอุ้มน้องป้อง “ผม..เอ่อ..ขออุ้มน้องป้องได้มั้ยครับ” เด็กสาวรีบกุลีกุจอ จัดแจง น้องป้องให้ผมอุ้ม “อุ้มได้เจ้า เปิ้นน่าฮัก บ่ไห้บ่ฮ้อง เลี้ยงง่ายเจ้า” เธอบอกว่าน้องป้องน่ารักไม่งอแง เลี้ยงง่าย ผมอุ้มน้องป้อง มือผมก็สั่นๆ ผมมองน้องป้อง ตาเค้าเหมือนน้ำมากๆ ผมพูดว่า “ตาโตบ๊องแบ๊ว เหมือนแม่เลยเนอะตัวเล็กนี่” เด็กสาวรีบสวนมาทันทีว่า “ใจ่แล้วเจ้า คุณน้ำง้ามงาม บ่น่าอายุสั้นเลย คิดแล้วกะเสียดาย” ผมยิ้มให้สุรีย์แล้วบอกว่า “ผมขออุ้มน้องป้องเดินเล่นนะ” สุรีย์พยักหน้า น้องป้องน่ารักมากตัวใหญ่เกินเด็กอายุสิบเดือน น้องป้องมองหน้าผมแล้วยิ้มให้ เด็กไม่รู้หรอกว่าผมเป็นใคร แต่ความผูกพันลึกๆ ที่เชื่อมต่อถึงกันก็คือสายใยระหว่างพ่อกับลูก ผมนึกโทษตัวเอง ว่าถ้าผมเลือกน้ำวันนั้น เราก็คงได้อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาพ่อแม่ลูก หมอที่กรุงเทพคงช่วยชีวิตน้ำไว้ได้



ตอนเที่ยงคุณนิธิกลับเข้ามา เหมือนเค้าจะไม่แปลกใจหรือลังเลอะไรเลย เค้ายิ้มให้ผม ผมยกมือไหว้เค้า คุณนิธิถามผมว่า



“คุณป้องมาถึงนานแล้วหรือ เห็นน้ำเค้าบอกว่าสักวันหนึ่งคุณป้องจะมาที่นี่ ผมก็เตรียมตัวต้อนรับคุณป้องทุกวันเลยนะนี่” พูดแล้วคุณนิธิก็หัวเราะ

“คะ ครับ ขอบคุณครับ” ผมพูดตะกุกตะกัก

“คุณป้องจะอยู่ที่นี่กี่คืนล่ะครับ” คุณนิธิถาม

“อ๋อ..ก็คงสักสองสามวันล่ะครับ” ผมตอบ

“คุณนิธิครับ ..” ผมเอ่ย

“อ่ะ...ครับว่าไงครับ”คุณนิธิขานรับ

“ผมขอบคุณนะครับที่ดูแลน้ำ ผมทำผิดกับน้ำไว้เยอะผมไม่มีโอกาสได้ชดใช้อะไรให้เธอเลย” ผมก้มหน้าน้ำตาคลอ

“ผมว่าน้ำเค้าเข้าใจทุกอย่างได้ดี น้ำไม่เคยต่อว่าคุณ น้ำพูดถึงคุณเสมอ ผมก็รับรู้ได้ดีว่าหัวใจของน้ำมีแต่คุณ แต่ผมก็ไม่ได้น้อยใจอะไร แค่ผมได้ดูแลน้ำผมก็มีความสุขแล้ว และน้องป้องเอง ผมก็รักเหมือนลูกแท้ ๆ ของผม” คุณนิธิกล่าวด้วยสีหน้านิ่งๆ

ผมยกมือขอบคุณคุณนิธิอีกครั้งก่อนที่น้ำตาจะไหลอาบแก้มผมก็รีบพาน้องป้องเดินออกไปนอ
กบ้านเพื่อเดินเล่น



“น้องป้องครับ..เห็นคุณแม่น้ำอยู่บนฟ้าตรงโน้นมั้ยครับ” ผมชี้ขี้นไปบนฟ้า น้องป้องมองหน้าผมด้วยแววตาไร้เดียงสา แล้วเค้าก็หัวเราะไปตามประสาเด็ก ผมใช้ชีวิตอยู่กับน้องป้องและคุณนิธิ 3 วันผมก็ต้องกลับกรุงเทพ เพราะผมมีงานรออยู่ แต่ทุกครั้งที่ผมมีเวลาว่าง ผมก็จะขึ้นไปปายเพื่อไปหาน้องป้องและคุณนิธิ ทุกวันนี้คุณนิธิเหมือนเป็นพี่ชายผมคนหนึ่ง เวลาแกลงมาสัมมนาที่กรุงเทพก็จะมาค้างที่บ้านผม คุณนิธิก็ไม่คิดแต่งงานใหม่ ผมเองก็เหมือนกันผมอยากเก็บรักแท้ของผมไว้ให้น้ำตลอดไป



น้ำถ้าน้ำยังมองลงมาที่ป้องนะ น้ำจะเห็นว่าตอนนี้ป้องมีความสุขดีแล้ว ป้องอาจไม่ได้อยู่ดูแลลูกตลอดเวลา แต่ว่าน้องป้องโชคดีที่มีพ่อนิธิ ดูแลอยู่ ป้องสัญญาจ๊ะ ว่าป้องจะช่วยพี่นิธิเค้าดูแลน้องป้องตลอดไป เพราะน้องป้องเป็นตัวแทนของน้ำ เป็นหัวใจของป้อง ขอบคุณ “รักแท้ของน้ำ” ที่ทำให้ป้องได้รู้จักการเสียสละและให้อภัยในวันที่พลอยทิ้งป้องไป ตอนนี้ไม่มีพลอย ไม่มีน้ำ มีแต่ “พ่อป้อง” กับ “ลูกป้อง” ที่นั่งแหงนมองหน้า “แม่น้ำ” บนดอยปาย



“น้ำ....ป้องรักน้ำนะ ถ้าย้อนเวลาได้ป้องจะไม่ทำให้น้ำเสียใจ ป้องจะดูแลรักแท้ของน้ำตลอดไป...ป้องรักน้ำเสมอ I will always beside you”



แด่..”แม่น้ำ” หญิงอันเป็นที่รัก ที่จากไป...จาก ”พ่อป้อง”กับ “ลูกป้อง”

จบจนได้ ยาวมากๆเลยครับ

ซึ้งๆ น้ำตาพาลจะไหลออกมา

แต่ถึงยังไงถ้าผมเป็นป้อง ผมก็ต้องเลือกพลอย ชอบมากเลยครับเรื่องนี้ ทำให้ผมได้ย้อนกลับไปความรู้สึกเดิมๆอีก

ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆครับ

อ่านแล้วเศร้ามากเลยค่ะ

ความรักนี่พูดยากจริงๆ บางครั้งคิดว่าเจอคนที่ใช่แต่ก็ไม่ใช่

เห้อออ เศร้า

เหอะๆๆๆพูดไม่ออกเลยเรา

ยาวมาก

ยาวๆ มากๆ แต่ซึ้งสุดๆ

ความรักเป็นสิ่งที่เข้าใจยากจริงๆ

ก็เศร้าดีนะครับแต่ผมติดตรงนึงว่าทำไมชีวิตมันถึงปะติดปะต่อได้ขนาดนี้...ผมไม่ได้หมายความว่าไม่เชื่อนะแต่มันลอกมาจากละครที่ผมเคยดูจัง

ซึ้งสุดชีวติ T T

ผู้ชายเลว

เศร้าเลยครับ

คนที่คิดว่าเหมาะสมกับเราแล้ว เขากลับทิ้งเราไป
แต่คนที่เราคิดว่าเราดีไม่พอสำหรับเขา เขากลับรักเรามาก จนเรา คิดไม่ถึง

ยาวมากกกกกกกกกกกกกกกกก ตาลาย เป็นผมก็คงเลือกไม่ถูกเหมือนกันครับ

เรื่องนี้ผมว่าไม่ใช่รักแท้หรอกคับ
รักแท้ต้องไม่ใช่แบบนี้แน่

แค่ความไม่มีศีลธรรมของคนเรา

ไม่ไหวแล้ว

ซิ้งสุดๆครับ รักคือการให้อภัย และการเสียสละ