เหมือนคน..ที่...ได้กลับบ้าน.......(Beckham)
เมื่อ: พุธ ธ.ค. 23, 2009 12:18เป็นที่แน่นอนเเล้วนะครับ...ที่เอซี มิลาน โครตทีมจากอิตาลี่ จะโคจร มาพบกับ ทีมแชมป์ลีกสูงสุด(เน้นสูงสุดนะ ไม่ใช่ ดิวิชั่น 1 )...ตลอดกาล อย่าง แมนยู..
แต่ไฮไลท์ มันกลับตกไปอยู่ที่ การกลับมาเยือนถิ่นบ้านเกิดของ เดวิด เบ็คแฮม... ซึ่งมันรู้สึกว่านานเหลือเกินที่ เบ็ค ..ออกจากบ้านแห่งนี้ไป ผจญภัยในต่างแดน....ได้ยินเพียงข่าวคราว..แต่ไม่เคยได้กลับมาเยี่ยมเยียน...กันเลยนับตั้งแต่ เกิดเหตุการบ้านแตก..ระหว่างการทะเลาะขั้นรุนแรง ระหว่าง คุณพ่อ..(ป๋ากี้) และ คุณลูก (พี่เบ็ค)....
คุณพ่อ.... " ถ้าแกคิดว่า...คนอื่น....(...) มันมีอิทธิพลกับตัวแกมากขนาดนั้น แกก็อย่างมาเรียกชั้นว่าพ่ออีกดีกว่า !!!! "
คุณลูก....." ผมไม่ได้หมายความแบบนั้น...แต่.."
คุณพ่อ ...." แล้วที่แกทำตัวอยู่ทุกวันนี้ ... อย่าบอกนะว่า มันเป็นเพราะตัวแกเอง.."
คุณลูก...." แล้วพ่อจะมาเข้าใจอะไร....(วะ).." เปรี้ยง.!!!!! เสียงรองเท้า สตั้ด..พุ่งมาด้วยมาแรง ปะทะเข้าที่ปลายคิ้วของคุณลูกอย่างจัง...
คุณพ่อมีสีหน้าตื่นตะหนก พรางตกใจ คิดตนเองไปทำร้ายลูกชายของเค้าได้ลงคอ....แต่คุณพ่อกลับกำหมัดแน่น แล้วหันหลังหนีอย่างรวดเร็ว...แล้วเดินจากไป...
ปล่อยให้คุณลูกนั่งน้ำตาซึม โดยที่เลือดไหลออกมาจากปลายคิ้ว.....
โดยหลังจากนั้นลูกชายได้หนีออกจากบ้าน....โดยเดินทางไป ยัง สเปนแผ่นดินใหญ่... และ ต่อด้วยอเมริกา...แต่ในใจของเค้ากลับไม่รู้สึกว่าที่ไหน ๆ มันก็ไม่ใช่บ้านของเค้าอย่างแท้จิง...
ระหว่างการเดินทางตัวลูกชายก็เริ่มคิดได้ว่า...สิ่งที่พ่อตักเตือนมันถูกต้อง......ว่าการที่เราเชื่อคนอื่น..(..)...มากไป อาจทำให้ตัวตนของเราเองหายไปได้ในซักวัน....
อย่างเช่นช่วงแรกในการทำงานในสเปน...ของเค้ามีคุณภาพที่ตกต่ำอย่างมาก....แต่พอคิดถึงคำสอนของพ่อ...เค้าจึงตั้งหน้าตั้งตาเรียกความรู้สึกเก่า ๆ ของตัวเองกลับมาได้...และประสบความสำเร็จกับงานนั้น....
และพอวันหนึ่ง โอกาสที่ลูกชายจะได้กลับมายังบ้านเกิดอีกครั้งก็มาถึง...เขาจากบ้านหลังนี้ไปเกือบ 10 ปี......
ลูกชาย..พูดกับตัวเอง ระหว่างเดินทางพรางหัวเราะอย่างดีใจ " 55555 ไม่ได้กลับมายังที่นี่ นานเเล้วนะเนี่ย...คิดถึงจังเลย..ใบหญ้าทุกใบ ผู้คนที่นั่น เค้าเป็นยังไงบ้างนะ...แล้วเจ้าแกรี่ มันสบายดีหรือป่าวเนี่ย..." มันเป็นความรู้สึกที่แปลก....มาก...มันเหมือนตัวเค้าได้ปล่อยตัวปล่อยใจจากสภาพสังคมที่ใส่หน้ากากเข้าหากันจากการทำงานที่อื่น ๆ .....เพราะที่นี่เค้า ก็คือ ตัวเค้า... เขาไม่ใช่ ดารา หรือ ซูเปอร์สตาร์.... เค้าเป็นเพียงคนธรรมดา...ที่เป็นส่วนหนึ่งในเมืองแห่งนี้
โปรดติดตามตอนต่อไป.....
เมื่อเค้ากลับมาที่บ้านอีกครั้ง อะไรจะเกิดขึ้น.... ในใจเค้ามีเป็นล้าน ๆ คำขอโทษ... แล้วพ่อเป็นยังไงบ้าง.....ติดตามตอนต่อไป..
แต่ไฮไลท์ มันกลับตกไปอยู่ที่ การกลับมาเยือนถิ่นบ้านเกิดของ เดวิด เบ็คแฮม... ซึ่งมันรู้สึกว่านานเหลือเกินที่ เบ็ค ..ออกจากบ้านแห่งนี้ไป ผจญภัยในต่างแดน....ได้ยินเพียงข่าวคราว..แต่ไม่เคยได้กลับมาเยี่ยมเยียน...กันเลยนับตั้งแต่ เกิดเหตุการบ้านแตก..ระหว่างการทะเลาะขั้นรุนแรง ระหว่าง คุณพ่อ..(ป๋ากี้) และ คุณลูก (พี่เบ็ค)....
คุณพ่อ.... " ถ้าแกคิดว่า...คนอื่น....(...) มันมีอิทธิพลกับตัวแกมากขนาดนั้น แกก็อย่างมาเรียกชั้นว่าพ่ออีกดีกว่า !!!! "
คุณลูก....." ผมไม่ได้หมายความแบบนั้น...แต่.."
คุณพ่อ ...." แล้วที่แกทำตัวอยู่ทุกวันนี้ ... อย่าบอกนะว่า มันเป็นเพราะตัวแกเอง.."
คุณลูก...." แล้วพ่อจะมาเข้าใจอะไร....(วะ).." เปรี้ยง.!!!!! เสียงรองเท้า สตั้ด..พุ่งมาด้วยมาแรง ปะทะเข้าที่ปลายคิ้วของคุณลูกอย่างจัง...
คุณพ่อมีสีหน้าตื่นตะหนก พรางตกใจ คิดตนเองไปทำร้ายลูกชายของเค้าได้ลงคอ....แต่คุณพ่อกลับกำหมัดแน่น แล้วหันหลังหนีอย่างรวดเร็ว...แล้วเดินจากไป...
ปล่อยให้คุณลูกนั่งน้ำตาซึม โดยที่เลือดไหลออกมาจากปลายคิ้ว.....
โดยหลังจากนั้นลูกชายได้หนีออกจากบ้าน....โดยเดินทางไป ยัง สเปนแผ่นดินใหญ่... และ ต่อด้วยอเมริกา...แต่ในใจของเค้ากลับไม่รู้สึกว่าที่ไหน ๆ มันก็ไม่ใช่บ้านของเค้าอย่างแท้จิง...
ระหว่างการเดินทางตัวลูกชายก็เริ่มคิดได้ว่า...สิ่งที่พ่อตักเตือนมันถูกต้อง......ว่าการที่เราเชื่อคนอื่น..(..)...มากไป อาจทำให้ตัวตนของเราเองหายไปได้ในซักวัน....
อย่างเช่นช่วงแรกในการทำงานในสเปน...ของเค้ามีคุณภาพที่ตกต่ำอย่างมาก....แต่พอคิดถึงคำสอนของพ่อ...เค้าจึงตั้งหน้าตั้งตาเรียกความรู้สึกเก่า ๆ ของตัวเองกลับมาได้...และประสบความสำเร็จกับงานนั้น....
และพอวันหนึ่ง โอกาสที่ลูกชายจะได้กลับมายังบ้านเกิดอีกครั้งก็มาถึง...เขาจากบ้านหลังนี้ไปเกือบ 10 ปี......
ลูกชาย..พูดกับตัวเอง ระหว่างเดินทางพรางหัวเราะอย่างดีใจ " 55555 ไม่ได้กลับมายังที่นี่ นานเเล้วนะเนี่ย...คิดถึงจังเลย..ใบหญ้าทุกใบ ผู้คนที่นั่น เค้าเป็นยังไงบ้างนะ...แล้วเจ้าแกรี่ มันสบายดีหรือป่าวเนี่ย..." มันเป็นความรู้สึกที่แปลก....มาก...มันเหมือนตัวเค้าได้ปล่อยตัวปล่อยใจจากสภาพสังคมที่ใส่หน้ากากเข้าหากันจากการทำงานที่อื่น ๆ .....เพราะที่นี่เค้า ก็คือ ตัวเค้า... เขาไม่ใช่ ดารา หรือ ซูเปอร์สตาร์.... เค้าเป็นเพียงคนธรรมดา...ที่เป็นส่วนหนึ่งในเมืองแห่งนี้
โปรดติดตามตอนต่อไป.....
เมื่อเค้ากลับมาที่บ้านอีกครั้ง อะไรจะเกิดขึ้น.... ในใจเค้ามีเป็นล้าน ๆ คำขอโทษ... แล้วพ่อเป็นยังไงบ้าง.....ติดตามตอนต่อไป..