Lover too time
เมื่อ: พฤหัสฯ. ก.ย. 20, 2007 14:30๛๏LOVER TOO TIME๛๏
กาลครั้งหนึ่ง..........นานมาแล้วมีเกาะแห่งหนึ่งได้เป็นที่อยู่อาศัยของ "ความรู้สึก" ทั้งหมด
;ความสุข ความเศร้า ความรัก และอื่นๆอีกหลายความรู้สึก วันนึ่งมีประกาศให้ชาวเกาะได้รู้ว่า......เกาะนี้
กำลังจะจมลงในทะเลดังนั้นความรู้สึกทั้งหมดจึงเตรียมเรือเพื่อหนีออกจากเกาะมีเพียงความรักเท่านั้นที่ตัดสินใจจะอยู่ที่เกาะความรักต้องการอยู่ที่เกาะให้นานที่สุดเพราะความรัก รักเกาะ ความรัก ผูกพันกับเกาะ กระทั่ง เมื่อเกาะใกล้จมแล้วความร่ำรวยแล่นเรือผ่านมาความรักจึงร้องขอความช่วยเหลือ.....
ความร่ำรวยตอบว่า "ไม่ได้หรอกฉันรับเธอไม่ได้เพราะเรือฉันเต็มไปด้วยเงินและทองแล้ว ฉันไม่มีที่ให้เธอหรอก"
ถัดจากนั้นความรักตัดสินใจถามความเห็นแก่ตัว-ซึ่งผ่านมาด้วยเรือรำงาม
"ความเห็นแก่ตัวช่วยฉันด้วย"
ความเห็นแก่ตัวตอบว่า "ฉันช่วยเธอไม่ได้หรอกความรัก เธอนะเปียกปอน อาจทำให้เรือฉันเปียกไปด้วย
"ความเศร้า"~ได้พายเรือผ่านมา ความรักเอ่ยขอความช่วยเหลืออีก
"ความเศร้าให้ฉันข้นเรือนะ" "โอ้ความรัก...ฉันกำลังเศร้ามากเลยฉันต้องการอยู่คนเดียวขอโทษนะ"
ความสุขได้ผ่านมา แต่ เขาไม่ได้ยินแม้แต่เสียงเรียกขอความช่วยเหลือของความรักเพราะมัวแต่กำลังมีความสุข
...จนลืมทุกอย่าง
******* ทันใดนั้นเองก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา มานี่ความรักฉันจะรับคุณไปเอง" เป็นเสียงของชายแก่คนนึ่ง
ความรักดีใจมากและรู้สึกขอบคุณจนลืมถามว่าผู้ใจดีคนนั้นเป็นใคร??....
เมื่อความรักมาถึงแผ่นดินที่แห้ง(หลังก่อนหน้านี้ความรู้สึกอื่นๆได้มาถึงแล้ว)คนแก่ก็จากไปตามทางของเขา..............
ความรักนั้นนึกขึ้นได้ว่าลืมถามชื่อชายแก่คนนั้น----พลันหันหลังไปถามความรู้
"ใครหรอที่ช่วยฉันเอาไว้" ความรู้ตอบว่า "เวลา" "แต่ทำไมเวลาจึงช่วยฉันล่ะ"
ความรักสงสัย ความรู้ยิ้มในความรู้ของตนเองแล้วตอบความรักว่า
"ก็เพราะมีเพียง เวลา เท่านั้นที่เข้าใจความรักว่ายิ่งใหญ่แค่ไหน"๛๏๛๏๛๏๛๏๛๏๛๏๛๏๛๏๛๏๛๏๛๏๛๏
กาลครั้งหนึ่ง..........นานมาแล้วมีเกาะแห่งหนึ่งได้เป็นที่อยู่อาศัยของ "ความรู้สึก" ทั้งหมด
;ความสุข ความเศร้า ความรัก และอื่นๆอีกหลายความรู้สึก วันนึ่งมีประกาศให้ชาวเกาะได้รู้ว่า......เกาะนี้
กำลังจะจมลงในทะเลดังนั้นความรู้สึกทั้งหมดจึงเตรียมเรือเพื่อหนีออกจากเกาะมีเพียงความรักเท่านั้นที่ตัดสินใจจะอยู่ที่เกาะความรักต้องการอยู่ที่เกาะให้นานที่สุดเพราะความรัก รักเกาะ ความรัก ผูกพันกับเกาะ กระทั่ง เมื่อเกาะใกล้จมแล้วความร่ำรวยแล่นเรือผ่านมาความรักจึงร้องขอความช่วยเหลือ.....
ความร่ำรวยตอบว่า "ไม่ได้หรอกฉันรับเธอไม่ได้เพราะเรือฉันเต็มไปด้วยเงินและทองแล้ว ฉันไม่มีที่ให้เธอหรอก"
ถัดจากนั้นความรักตัดสินใจถามความเห็นแก่ตัว-ซึ่งผ่านมาด้วยเรือรำงาม
"ความเห็นแก่ตัวช่วยฉันด้วย"
ความเห็นแก่ตัวตอบว่า "ฉันช่วยเธอไม่ได้หรอกความรัก เธอนะเปียกปอน อาจทำให้เรือฉันเปียกไปด้วย
"ความเศร้า"~ได้พายเรือผ่านมา ความรักเอ่ยขอความช่วยเหลืออีก
"ความเศร้าให้ฉันข้นเรือนะ" "โอ้ความรัก...ฉันกำลังเศร้ามากเลยฉันต้องการอยู่คนเดียวขอโทษนะ"
ความสุขได้ผ่านมา แต่ เขาไม่ได้ยินแม้แต่เสียงเรียกขอความช่วยเหลือของความรักเพราะมัวแต่กำลังมีความสุข
...จนลืมทุกอย่าง
******* ทันใดนั้นเองก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา มานี่ความรักฉันจะรับคุณไปเอง" เป็นเสียงของชายแก่คนนึ่ง
ความรักดีใจมากและรู้สึกขอบคุณจนลืมถามว่าผู้ใจดีคนนั้นเป็นใคร??....
เมื่อความรักมาถึงแผ่นดินที่แห้ง(หลังก่อนหน้านี้ความรู้สึกอื่นๆได้มาถึงแล้ว)คนแก่ก็จากไปตามทางของเขา..............
ความรักนั้นนึกขึ้นได้ว่าลืมถามชื่อชายแก่คนนั้น----พลันหันหลังไปถามความรู้
"ใครหรอที่ช่วยฉันเอาไว้" ความรู้ตอบว่า "เวลา" "แต่ทำไมเวลาจึงช่วยฉันล่ะ"
ความรักสงสัย ความรู้ยิ้มในความรู้ของตนเองแล้วตอบความรักว่า
"ก็เพราะมีเพียง เวลา เท่านั้นที่เข้าใจความรักว่ายิ่งใหญ่แค่ไหน"๛๏๛๏๛๏๛๏๛๏๛๏๛๏๛๏๛๏๛๏๛๏๛๏
