เรด อาร์มี่ แฟนคลับ

คือว่าถ้าคนๆๆนึงเค้าโดนพ่อแม่ตามใจตั้งแต่เด้กๆๆพ่อแม่เลี้ยงแบบถนุถนอม เค้าไม่รู้ด้วยว้ำว่าตั้งใจเรียนไปเพื่ออะไร เพราะว่าอะไรๆๆพ่อแม่ก้ไห้ทุกอย่าง วันๆๆก้เอาแต่เล่นสนุก แต่เค้าเปนคนนิสัยดี เสียอย่างเดียวคือ เทอไม่รุ้ด้วย อนาคตจะทำไงเพราะตั้งแต่เดกพ่อแม่เทอ วางทุกอย่างไห้ ทั้ง สายที่เรียน การใช้ชีวิต วันก้เบื่อต่อการเรียน หาทางหยุด คิดอะไรเหมือนเดกๆๆว่าจะเที่ยวเล่นสนุกๆๆทั้งๆๆที่กำลังเรียนม.6 ยังคิดไม่เรยว่าจะเรียนอะไร จะทำยังไงต่อไปกะชีวิต แบบว่าคิดไม่ออกรอไห้ พ่อ แม่ เลือกไห้ ถึงไม่ชอบก็คงต้องทน ผมเองก็ไม่รู้จะทำยังไงดี เทอเปนคนสำคันของผมนนะคับขอไห้พี่ๆๆช่วยผมคิดแระขอคำแนะนำดีๆๆๆหน่อยครับ เพื่ออนาคตของน้องคนนี้อ่ะครับ

ขอโทดนะคับที่มาโพสผิดห้อง แต่ขอไห้พี่ๆช่วยอสดงความเห็นที่จะช่วยน้องคนนี้หน่อยนะครับ

หาสิ่งที่เค้าชอบสิคะ

ไม่จำเป็นต้องเรียนพวก หมอ วิศวะ

แต่เอาสิ่งที่เจ้าตัวชอบหรือถนัดก็ได้

เช่น ทำอาหาร ร้องเพลง วาดรูป

แล้วให้เรียนด้านนั้นไปเลยเพื่อเค้าจะได้มีความสุขและตั้งใจทำในสิ่งที่ชอบค่ะ

ก็ไห้เค้าพยายามคิดไห้ได้ว่าตัวเค้าชอบออะไรถนัดอะไร

ก็เลือกเรียนตามนั้น

ตอนนี้ยังไม่สาย

หรือถ้าพ่อแม่ไม่ไห้เรียนก็ฝ่าฝืนไปเลย

บอกว่านี่คืออนาคตเราอยากเลือกเอง

ถ้าเราเลือกผิดเราก็ขอผิดด้วยตัวเอง

ยังดีซะกว่าพ่อแม่เลือกไห้แล้วเราเรียนไม่ได้แล้วเรามาอ้างทีหลังว่าเพราะแม่เลือกไห้เลยเรียนไม่ได้

พิมไปงงไป

ตัวเองย่อมรู้ว่าตัวเองต้องการอะไรครับ

ผมว่าเค้าก้อน่าจะรู้นะ

ยังไงชีวิตก้อต้องลิขิตเอง เลือกทางเดินเองดีกว่าครับ

เดี๋ยวจะมาโทษคนอื่นเมื่อตอนที่สาย

ไร้ซึ่งสมอง! และรอยหยัก

พ่อแม่รังแกฉัน เข้าประเด็นเลยนะ

การที่พ่อแม่ของคุนที่คุนกำลังกล่าวถึงเลี้ยงลูกแบบฆ่าลูกทางอ้อม แน่นอนเด็กคนนั้นโตขึ้นมาไม่มีการตัดสินใจที่ดี อยากได้อะไรๆพ่อแม่หาให้ทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการวางแผนในการใช้ชีวิต เรื่องเรียน ฯลฯ แต่เดี๋ยวก่อนการที่คุณบอกว่าพ่อแม่ของเด็กคนนี้ได้ทำทุกอย่างไว้เพื่ออนาคตของเด็กคนนี้ ซึ่งก็รวมถึงการเรียนต่อในระดับที่สูงขึ้นไป ผมเองคิดว่าท่านคงจะอยากให้ลูกประกอบอาชีพดีๆอยู่แล้วน่ะ แต่สิ่งที่คุณเองต้องไปถามคนสำคัญของคุณคือเค้าต้องการเป็นอะไร ถาเค้าไม่รู้คุณอาจจะถามเกี่ยวกับความชอบว่าเค้าชอบคำนวนหรือเปล่าอะไรทำนองนี้ คุณก็ลองเลือกคณะที่เกี่ยวกับที่เค้าพูดมา แล้วคุณเองก็จำเป็นจำต้องศึกษาในคณะที่คุณกำลังจะแนะนำด้วยว่าคณะในแต่ละคณะที่คุณจะแนะนำเรียนเกี่ยวกับอะไร จบมาแล้วทำงานอะไรด้วยนะ เผื่อเขาอาจจะฉุกคิดขึ้นมา "อื้ม ก็ดีอ่ะ อยากเรียนถาปัต ชอบวาดรูป" เฮ้อ... สังคมไทยเลี้ยงลูกแบบนี้กันเยอะมากๆ น่าเห็นใจ ลูกบางคนแทบไม่ค่อยได้เจอพ่อแม่ก็มี สั่งเงินให้อย่างเดียวส่วนมากจะอยู่กับเพื่อนเป็นส่วนใหญ่ พ่อแม่ก็ทำงานไป

คุณเป็นคนสำคัญที่จะผลักดันเขานะ มันน่าภูมิใจที่เขาจะมีที่พึ่งที่ดีในอนาคต

พยายามเข้าใจเขาให้มากที่สุดล่ะกัน

เป็นดังลิขิตฟ้า
หาความเป็นศิลปะให้เจอ
แล้วจินตนาการจะบังเกิด

ว่าตามนั้น

ไปบอกเค้าเลยนะ ว่าให้ทำความดี ทำสิ่งที่เป็นประโยชน์ต่อสังคม เค้ามีทุกอย่างแล้ว ให้เค้าทำเพื่อคนอื่นที่ ต้องการความช่วยเหลือ แล้วเค้าจะมีความสุขที่สุด กับการให้

คล้ายๆกับผมเลย

คือผมเป็นคนที่ค่อนข้างซื่อ เพิ่งมารู้ว่าต้องเอนทรานซ์ก็ตอนที่อยู่ม.5 แต่ในตอนนั้นพ่อของผมวางแผนให้ผมเรียนวิศวะ ผมเลยทำตามใจของเขา เพราะในตอนนั้นผมไม่มีจุดมุ่งหมายเลย พอเข้าไปเรียนแล้วรู้สึกไม่ชอบอย่างแรง เพราะต้องมานั่งตะไบ ตอกเหล็ก เชื่อมโลหะ ฯ ผมจึงต้องการที่จะซิ่ลไปอยู่คณะเภสัช พ่อผมรู้เขาก็โมโหมาก และก็พยายามทุกทางที่จะให้ผมเรียนวิศวะต่อ แต่สุดท้่ายเขาต้องยอมผม และปล่อยให้ผมซิ่ลเรียนเภสัช

อันที่จริงแล้วผมอยากบอกว่าแต่ละคนก็มีเหตุผลไม่เหมือนกัน พ่อกับแม่ของเธอก็อาจจะมีเหตุผลของเขา แต่เราควรจะอธิบายความต้องการของเราให้เขาเข้าใจว่าเราต้องการที่จะเรียนอาราย รีบค้นหาตัวเองให้เจอนะครับ จะเป็นกำลังใจให้ ผมไม่อยากให้ใครมาเป็นแบบผมอีก

หากจะบอกว่าประสบการณ์ชีวิตวัดจากอายุ เราก็คงมีมากสุดในเวบนี้


เราว่าเดี๋ยวนี้มีเด็กที่เป็นแบบนี้เยอะ ดูจากที่ลูกเรามาบ่นเรื่องเพื่อนให้เราฟัง
แต่ลูกเรานี่พยายามให้ทำไรเองทุกอย่าง เพราะเราเคยเห็นคนที่อายุเกือบสี่สิบ ทำงานแล้วแต่นิสัยยังเป็นแบบที่บอกอยู่ ทำไรไม่เป็นอยู่คนเดียวก็ไม่ได้

หากจะปรับคงต้องใช้เวลา ความจริงตอนเราอยู่ มศ.5 เราก็ไม่รู้จะเอนท์เข้าอะไรนะ
ตอนนี้อาจจะปล่อยไปก็ได้ อีกสักสองสามปีพอต้องไปฝึกงานนี่แหละ จะเริ่มโตขึ้น มีวุฒิภาวะขึ้น
หรือไม่งั้นก็หางานทำตอนปิดเทอมสิ (ถ้าพ่อแม่เขายอมให้ทำนะ)

ไปลองโดดบันจี้จั๊มป์ดู แล้วจะรู้จักตัวเองมากขึ้น

ถ้าเขายังไม่รู้จักจะช่วยตัวเอง

แล้วใครหน้าไหนจะไปช่วยเขาได้ครับ