เรด อาร์มี่ แฟนคลับ

นะๆๆๆ หาให้หน่อยคับบบบ

- -

bigbenzsuphan เขียน:- -

หุหุ คนอื่นเค้าเตือนกันท่านไม่คิดจะฟังเลยเหรอครับ

Little_Devil_15 เขียน:

bigbenzsuphan เขียน:- -

หุหุ คนอื่นเค้าเตือนกันท่านไม่คิดจะฟังเลยเหรอครับ

ผมว่าแกไม่เคยเข้ามาดูข้อความตัวเองที่ตอบมั้ง

ประมาณว่าตอบเสร็จก็ไม่เคยเข้ามาเลย

ต่อให้ด่าไงก็ไม่เห็น

กาลครั้งหนึ่ง (ทำไมนิทานมันต้องมีการครั้งหนึ่งด้วยน้า แต่ก็เอาไปตามๆเค้า)


กาลครั้งหนึ่งมีลิงอยู่ 2 ตัวเป็นเพื่อนกัน ทั้ง 2 ชอบหากินในผืนป่ากว้างใหญ่ ซึ่งมีอาหารอุดมสมบูรณ์ ลิงตัวแรกชื่อว่ากึ่ม ส่วนอีกตัวชื่อเก๋า


เจ้ากึ่มมักจะหาอาหารเก็บตุนไว้ในปากมันเสมอๆ โดยไม่เลือกว่าผลไม้เหล่านั้นจะดูสวยงามน่ากินหรือไม่ ขอแค่มันยังพอกินได้เท่านั้น


ส่วนเจ้าเก๋า นั้นชอบเที่ยวหากินแต่ผลไม้ลูกสวยๆ ค่อยๆกัดไปเล็มไปเรื่อยๆ ไม่ได้เก็บเอาไว้กินเหมือนเจ้ากึ่ม


ฝ่ายเจ้ากึ่มก็คอยพร่ำบอกกับเพื่อนของมันว่า"ถ้าวันนึงแกมัวแต่หากินไปเรื่อยๆแบบนี้ ถ้าอันตรายมาแล้วแกจะเอาอะไรกิน"


เจ้าเก๋าก็ตอบด้วยความรำคาญทุกครั้งไปว่า "ข้ามั่นใจในความเร็วของข้า ข้าเอาตัวรอดได้ อีกอย่างนะเพื่อน ป่านี้กว้างใหญ่อุดมสมบูรณ์เราหากินที่ไหนก็ได้"


ต่อมาในเช้าวันนึง ขณะที่ทั้ง 2 กำลังหากินกันอยู่นั้น เจ้ากึ่มก็กินอาหารและเก็บสะสมไว้ในกระพุ้งแก้มของมันอย่างขะมักเขม้น เจ้าเก๋าก็ยังคงเดืนเรื่อยเปื่อยเสาะหาผลไม้ลูกงามๆเพื่อจะกินซัก 1 ลูก ในระหว่างนั้น ทั้ง 2 ตัวเห็นฝูงสัตว์วิ่งแตกตื่นกันออกมาจากบริเวณตรงหน้าของพวกมัน สัตว์น้อยใหญ่ทั้งหลาย ตลอดจนฝูกนกพากันแตกตื่นหนีกันอย่างไม่คิดชีวิต


ฉับพลันทั้ง 2 มองเห็นควันไฟพวยพุ่งสูงตระหง่านอยู่เบื้องหน้า ทั้ง 2 จึงพากันวิ่งหนีตามฝูงสัตว์เหล่านั้นไปอย่างไม่คิดชีวิต แต่ด้วยจำนวนสัตว์ที่มากมายทำให้ทั้ง 2 พลัดหลงกัน


เจ้ากึ่มวิ่งห้อตะบึงไปไม่คิดชีวิตเป็นเวลานานพอดู จึงรู้สึกเหนื่อยและหิว ก็จึงพักเอาอาหารที่ตนเก็บไว้ออกมากินเพื่อบรรเทาความหิวและกระหาย สักชั่วครู่เมื่อไฟยังคงรุกไล่เข้ามา เจ้ากึ่มซึ่งกินเรียบร้อยจึงออกวิ่งต่อเพื่อให้พ้นจากไฟป่า ออกไปให้ไกลห่างที่สุด เมื่อถึงคราวที่มีระยะห่างพอจึงแวะพักและกินอาหารไปตลอดทาง จนที่สุดแล้วก็หนีออกไกลจากไฟป่านั้น


ส่วนเจ้าเก๋าหลังจากที่พลัดหลงกันแล้ว ก็ต้องวิ่งตุปัดตุเป๋ไร้ทิศทางตามฝูงสัตว์อื่นๆไปเรื่อยๆ แต่ด้วยความเหนื่อยอ่อน จึงถูกคลื่นของฝูงสัตว์ที่หนีตายเบียดกระแทกจนต้องหกล้มหกลุกหลายต่อหลายครั้ง ประกอบกับตั้งแต่เช้านี้เจ้าเก๋ายังไม่ได้มีอะไรตกถึงท้องเลย ทำให้ไม่มีเรี่ยวแรงที่จะวิ่งหนีเปลงไฟนรกซึ่งไล่คร่าเอาชีวิตมัน


ยิ่งเจ้าเก๋าพยามกระเสือกระสนวิ่งด้วยความตื่นตระหนกมากเท่าไหร่ กำลังกายก็ยิ่งลดหายไปอย่างรวดเร็ว และสุดท้ายเปลวเพลิงก็ได้ให้บทเรียนราคาแพงแก่เจ้าเก๋า ซึ่งต้องแลกมาด้วยชีวิตเพื่อที่จะเรียนรู้ว่า

"น้ำขึ้นให้รีบตัก"




พอได้ม่ะครับแต่งให้สดๆเลย ผมไม่ทราบว่าจะเอาไปทำอะไร และต้องมีคุณค่าทางวรรณกรรมขนาดไหน แต่ถ้าเอาไปเป็นตัวอย่างเล็กๆน้อยๆผมว่าแค่นี้คงพอไหวมั้งครับ

คิดไม่ออกเลยอ่ะ