ว่าด้วยเรื่อง "สื่อเสี้ยม"
เมื่อ: ศุกร์ ก.ย. 23, 2011 15:39จากกรณีหลายกรณีในข่าวของคอลัมนิส ต่างๆที่ลงข่าวมาให้เข้าใจผิดบ้าง ไอ้ที่ออกมาเคลียก็ดีไปส่วนกรณีที่เคลียไม่ได้ก็ซวยไป อย่างเช่นกรณีฮากรีฟที่เค้าไม่ได้ว่าทีมแพทย์ของทีมเราเลย แค่เค้าว่าไม่น่าฉีดยาเฉยๆ ยังชมทีมแพทย์เราด้วยซ้ำ แต่สื่อที่ออกมาดันเขียนเป็นอีกอย่าง หรือกรณี ฟาสเบกาสที่ต่อว่าอาเซน่อล แต่สุดท้ายสื่อสเปนก็ยอมรับว่าเต้าข่าวเอง
สำหรับผมคยเจอกับตัวเองในกรณีนี้ ย้อนไปเมื่อผมเรียน ม ปลาย ซึ่งเป็นช่วงที่แร็คนาร๊อคกำลังดังมากๆๆ ซึ่งเป็นช่วงที่เพื่อนผมบ้าเล่นกันแทบทุกคน เหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันสำหรับเพื่อนผมก็เกิดขึ้น มีเพื่อนผมคนหนึ่ง ซึ่งอาศัยในแฟลตแห่งหนึ่งใน กทม ซึ่งคุณแม่กำลังตากผ้าอยู่ ซึ่งเพื่อนผมก็ได้เล่นแร๊กนาร๊อคอยู่ แต่อยู่ๆเค้าได้ยินเสียงแม่เค้าร้อง แม่เค้าซึ่งตากผ้าอยู่ ได้ลื่น และพลัดตกลงมาจากแฟลชและเสียชีวิตทันที เพื่อนผมเสียใจมากๆ มีหนังสือพิมพ์ชื่อดังฉบับหนึ่งมาสัมภาษณ์เพื่อนผม เพื่อนผมก็เล่าเหตุการณ์ให้เค้าฟัง และเค้าก็มาเล่าเหตุการณ์ให้เพื่อนๆฟัง แต่เชื่อไหมว่าวันรุ่งขึ้นหนังสือพิมพ์ฉบับนั้นเขียนว่าอะไร "แม่เสียใจลูกติดแร๊กนาร๊อก ไม่ตั้งใจเรียน ดิ่งลงตึกฆ่าตัวตาย"(ผมจำไม่ได้ว่าพาดว่าอะไรแต่พาดประมาณนี้) ซึ่งพาดหน้าแรกประมาณเกือบครึ่งหน้ากระดาษ ซึ่งบ้านผมก็รับหนังสือพิมพ์ฉบับนั้นอยู่ ถึง รร เพื่อนทุกคนต่างอึ้งกับข่าวนั้นมาก ทุกคนคิดเพื่อนผมคนนี้ถึงกับเป็นหัวกะทิของห้องเด็กเรียนเก่ง เค้าจะไม่ตั้งใจเรียนได้อย่างไร สอบได้หนึ่งในห้าเกือบทุกปี งานในกลุ่มก็ช่วยกันทำส่งทุกครั้ง ส่วนที่เล่นเกมเค้าก็จะเล่นวันหนึ่งไม่กี่ ชม (อยู่กิลเดียวกันเข้าใจดี) ซึ่งเค้าจะขอตัวไปอ่านหนังสือเตรียมเอนซ์ตลอด ส่วนแม่เค้าเพื่อนๆในกลุ่มก็รู้จักดี เพื่อนผมคนนี้ไม่มีพ่อ มีน้องชายอีกคน พ่อเค้าซึ่งได้เสียชีวิตตั้งแต่เพื่อนผมยังเด็กแล้ว ซึ่งมีไม่มีทางเป็นไปได้ว่าแม่เค้าจะคิดสั้นปล่อยให้เพื่อนผมอยู่กะน้องเค้าใช้ชีวิตได้อย่างไร
หลังจากเหตุการณ์นั้นมาเพื่อนผมก็ไปอยู่กะอาเค้า จากเด็กที่ร่าเริง กลายเป็นเอาแต่เก็บตัวไม่สุ่งสิงกะใคร เลิกเล่นเกมทุกชนิด เลิกเตะบอลกะพวกผม(ทุกเย็นชอบเตะบอลด้วยกัน) จากเป็นคนที่เรียนดี1ใน5ของห้องก็กลายเป็นสอบได้ที่กลางๆของห้อง และสุดท้ายเค้าก็เอนซ์ไม่ติดอย่างที่เค้าตั้งใจไว้
ผมว่านะสื่อหลายฉบับต้องการแค่เขียนแต่งข่าวให้มัน ให้คนอ่านรู้สึกคล้อยตาม แต่รู้ไหมว่าแค่การทำแบบนี้มันส่งผลชีวิตของคนๆหนึ่งเปลี่ยนไปเลย ผมได้แต่หวังว่าอย่าให้ใครมาเป็นแบบกรณีเพื่อนผมอีกเลย
สำหรับผมคยเจอกับตัวเองในกรณีนี้ ย้อนไปเมื่อผมเรียน ม ปลาย ซึ่งเป็นช่วงที่แร็คนาร๊อคกำลังดังมากๆๆ ซึ่งเป็นช่วงที่เพื่อนผมบ้าเล่นกันแทบทุกคน เหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันสำหรับเพื่อนผมก็เกิดขึ้น มีเพื่อนผมคนหนึ่ง ซึ่งอาศัยในแฟลตแห่งหนึ่งใน กทม ซึ่งคุณแม่กำลังตากผ้าอยู่ ซึ่งเพื่อนผมก็ได้เล่นแร๊กนาร๊อคอยู่ แต่อยู่ๆเค้าได้ยินเสียงแม่เค้าร้อง แม่เค้าซึ่งตากผ้าอยู่ ได้ลื่น และพลัดตกลงมาจากแฟลชและเสียชีวิตทันที เพื่อนผมเสียใจมากๆ มีหนังสือพิมพ์ชื่อดังฉบับหนึ่งมาสัมภาษณ์เพื่อนผม เพื่อนผมก็เล่าเหตุการณ์ให้เค้าฟัง และเค้าก็มาเล่าเหตุการณ์ให้เพื่อนๆฟัง แต่เชื่อไหมว่าวันรุ่งขึ้นหนังสือพิมพ์ฉบับนั้นเขียนว่าอะไร "แม่เสียใจลูกติดแร๊กนาร๊อก ไม่ตั้งใจเรียน ดิ่งลงตึกฆ่าตัวตาย"(ผมจำไม่ได้ว่าพาดว่าอะไรแต่พาดประมาณนี้) ซึ่งพาดหน้าแรกประมาณเกือบครึ่งหน้ากระดาษ ซึ่งบ้านผมก็รับหนังสือพิมพ์ฉบับนั้นอยู่ ถึง รร เพื่อนทุกคนต่างอึ้งกับข่าวนั้นมาก ทุกคนคิดเพื่อนผมคนนี้ถึงกับเป็นหัวกะทิของห้องเด็กเรียนเก่ง เค้าจะไม่ตั้งใจเรียนได้อย่างไร สอบได้หนึ่งในห้าเกือบทุกปี งานในกลุ่มก็ช่วยกันทำส่งทุกครั้ง ส่วนที่เล่นเกมเค้าก็จะเล่นวันหนึ่งไม่กี่ ชม (อยู่กิลเดียวกันเข้าใจดี) ซึ่งเค้าจะขอตัวไปอ่านหนังสือเตรียมเอนซ์ตลอด ส่วนแม่เค้าเพื่อนๆในกลุ่มก็รู้จักดี เพื่อนผมคนนี้ไม่มีพ่อ มีน้องชายอีกคน พ่อเค้าซึ่งได้เสียชีวิตตั้งแต่เพื่อนผมยังเด็กแล้ว ซึ่งมีไม่มีทางเป็นไปได้ว่าแม่เค้าจะคิดสั้นปล่อยให้เพื่อนผมอยู่กะน้องเค้าใช้ชีวิตได้อย่างไร
หลังจากเหตุการณ์นั้นมาเพื่อนผมก็ไปอยู่กะอาเค้า จากเด็กที่ร่าเริง กลายเป็นเอาแต่เก็บตัวไม่สุ่งสิงกะใคร เลิกเล่นเกมทุกชนิด เลิกเตะบอลกะพวกผม(ทุกเย็นชอบเตะบอลด้วยกัน) จากเป็นคนที่เรียนดี1ใน5ของห้องก็กลายเป็นสอบได้ที่กลางๆของห้อง และสุดท้ายเค้าก็เอนซ์ไม่ติดอย่างที่เค้าตั้งใจไว้
ผมว่านะสื่อหลายฉบับต้องการแค่เขียนแต่งข่าวให้มัน ให้คนอ่านรู้สึกคล้อยตาม แต่รู้ไหมว่าแค่การทำแบบนี้มันส่งผลชีวิตของคนๆหนึ่งเปลี่ยนไปเลย ผมได้แต่หวังว่าอย่าให้ใครมาเป็นแบบกรณีเพื่อนผมอีกเลย
