วันหนึ่งเป็นเวรของคุณพงษ์เทพ แกก็คว้าปืนยาวสะพายบ่า เดินเข้าป่าไป อาหารโปรดของคุณพงษ์เทพคือ แกงเนื้อลิง พอเดินเข้าป่าไปได้สักพัก เห็นลิงตัวหนึ่งนั่งอยู่บนต้นไม้หันหลังให้ แกก็รีบยกปืนประทับบ่า ยิงเปรี้ยงไปที่ตัวลิง
เหตุการณ์แปลกประหลาดได้เกิดขึ้น ปกติลิงพอถูกยิงจะหล่นตุ๊บจากต้นไม้ทันที แต่ลิงตัวนี้นั่งจับกิ่งไม้เฉย ไม่หล่นลงมา จะว่ายิงไม่ถูกก็ไม่น่าเป็นไปได้ เพราะคุณพงษ์เทพแกยิงปืนแม่น ระยะแค่นี้เป้าใหญ่ขนาดนี้ไม่พลาดแน่นอน
ในขณะที่กำลังสงสัยอยู่นั้น ลิงตัวที่ถูกยิงร้องโหยหวนเสียงดังมาก ฝูงลิงที่แยกย้ายกันออกหากินอยู่บริเวณใกล้ ๆ วิ่งแห่กันเข้ามาหาลิงตัวที่ถูกยิง แล้วร้องโหยหวนเหมือนกันหมด แกตกใจ ยืนตกตะลึง ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น สักครู่ ลิงตัวที่ถูกยิงโยนวัตถุเล็ก ๆ สีดำ ๆ ชิ้นหนึ่งให้กับลิงตัวที่อยู่ใกล้ที่สุด แล้วก็หล่นตุ๊บลงมาจากต้นไม้ คุณพงษ์เทพรีบวิ่งไปดู ลิงถูกยิงเข้าที่หลังทะลุหน้าอก เลือดแดงฉานเต็มตัว คุณพงษ์เทพเห็นแล้วต้องเบือนหน้าหนี
ลิงที่ตกลงมาเป็นลิงแม่ลูกอ่อน ขณะที่ถูกยิงเธอกำลังให้นมลูก ลูกตัวน้อยกำลังดูดนมอย่างมีความสุข ทันทีที่ถูกยิง ถ้าเป็นลิงตัวอื่นจะหล่นตุ๊บลงจากต้นไม้ แต่แม่ลิงตัวนี้ยังหล่นไม่ได้ ยังตายไม่ได้ เพราะเธอยังมีภารกิจใหญ่หลวงที่ต้องทำคือ รักษาชีวิตลูกน้อยให้พ้นอันตราย
เธอกัดฟัน โหนกิ่งไม้ไว้แม้จะเจ็บปวดแทบขาดใจ มองดูเลือดที่ไหลหยดเป็นทางด้วยความตกใจ พยายามรวบรวมพละกำลังที่ยังพอมีเหลือทั้งหมด ตะโกนสุดเสียง ร้องเรียกฝูงลิงเข้ามาใกล้ ๆ แล้วก็ฝากฝังให้เลี้ยงลูกน้อยแทนเธอ
หลังจากโยนลูกให้จ่าฝูงแล้ว มองดูลูกถูกพาไปจนลับสายตาแล้ว แน่ใจว่าลูกปลอดภัยแล้ว จึงหลับตา แล้วหล่นลงมาตาย
คุณพงษ์เทพก้มมองหน้าลิงแล้วร้องไห้ เพราะที่เบ้าตาลิงมีหยดน้ำตาใส ๆ กำลังไหลริน คุณพงษ์เทพรีบเดินกลับที่พัก เอาปืนไปเผาทิ้ง ไม่ยอมออกล่าสัตว์อีกเลยตลอดชีวิต
และภาพความรักที่ยิ่งใหญ่..ของแม่ลิง...ที่มีต่อลูกน้อย ...... เป็นแรงบันดาลใจ. ให้พงษ์เทพ...แต่งเพลงขึ้นมาเพลงหนึ่ง... ชื่อว่า... ' ลิงทะโมน... ' เพื่อยกย่อง...เชิดชู...คุณค่าของความรัก...ที่แม่...มีต่อลูก
แม่นะหรือ... คือผู้สร้าง ทุกสิ่ง อันยิ่งใหญ่ คือผู้รัก ลูกตน กว่าใครใคร คือผู้คอย ห่วงใย ทุกเวลา คือคนร้อน เมื่อลูกรุ่ม กลุ้มเรื่องทุกข์ คือคนสุข เมื่อลูกนั้น มีหรรษา คือคนปลอบ เมื่อลูกเหงา เศร้าอุรา คือคนคอย ให้เมตตา ลูกทุกคราว เป็นสายฝน คอยช่วยให้ ลูกสดชื่น เป็นผ้าผืนคอยห่มให้ เพื่อคลายหนาว เป็นกระโถน คอยรับทุกข์ ทุกเรื่องราว เป็นบันได ไต่ดาว ลูกก้าวไป เป็นคุณครู ผู้สอนสั่งทุกอย่างหนอ เป็นคุณหมอ คอยรักษา จะหาไหน เป็นทุกสิ่ง ทุกอย่าง ได้ดั่งใจ จะหาใครได้เท่าแม่เหมือนไม่มี สาธยาย อย่างไร คงไม่หมด พระคุณแม่ ยากแทนทด เหมือนปลดหนี้ สิ่งล้ำค่าใดใด ในปฐพี จะเทียมเท่า คุณแม่นี้ ไม่มีเอย.
...อย่าลืม ก่อนนอนคืนนี้ กอดแม่-พ่อสักครั้งหากท่านยังมีโอกาส.....
อ่านแล้วได้ข้อคิดดีๆ มากมายเลยน่ะครับ ความรักของแม่นั้นยิ่งใหญ่จริงๆ ไม่ว่าจะเป็นคนหรือสัตว์ แม่ก็ยังรักลูกเสมอ
ขอบคุณสำหรับ บทความดีๆ แบบนี้ครับ http://www.soccersuck.com/soccer/viewtopic.php?t=307875 และ http://www.soccersuck.com/soccer/viewtopic.php?t=307901
