ปวีณา
: ทำไมถึงกลับบ้านดึกดื่นล่ะจ๊ะหนู ? แล้วหนูกลับบ้านยังไง .?
ดาราสาว
: มีดาราหนุ่มรุ่นพี่มาส่งค่ะ แต่ด้วยไหวพริบของหนูหนูสังเกตว่าเขาเป็นคนขี้หลี ถ้าให้รู้จักบ้านก็จะตามมาตื้อจนรำคาญจึงให้ส่ง แค่ปากซอย แล้วหนู เดินเข้ามา
ปวีณา
:แล้วเกิดอะไรขึ้น ?
ดาราสาว
:มีผู้ชายคนหนึ่ง..รูปร่างสูงใหญ่..ล่ำสัน.มีอาการเมาเล็กน้อยเดินตามหนูมา..ด้วยไหวพริบของหนู..หนูรู้ได้เลยว่าไม่ได้มาดีแน่
ปวีณา
: แล้วยังไงต่อจ๊ะ ?
ดาราสาว
:หนูตัดสินใจออกวิ่ง..แต่ชายคนนั้นก็วิ่งตามทันที..ด้วยไหวพริบหนูรู้ว่าวิ่งยังไงก็คงไม่เร็วกว่าผู้ชายอยู่ดียังไงเขาก็ต้องตามทัน..และใช้กำลังแน่นอน
ปวีณา
: ยังไงต่อจ๊ะ.. . ?
ดาราสาว
:ด้วยไหวพริบของหนู..หนูตัดสินใจหยุดวิ่ง..เพื่อไม่ให้ต้องเจ็บตัวหนูตัดสินใจ เจรจาต่อรอง .
ปวีณา :
ผลการเจรจาเป็นอย่างไรจ๊ะ. ?
ดาราสาว
:หนูบอกเขาว่า..ไม่มีประโยชน์ที่จะต้องใช้กำลัง.. ไม่เกิดผลดีต่อทั้งสอง ฝ่าย.. หนูยินยอม ทำตามที่ เขาต้องการ
ปวีณา
:เรื่องเป็นอย่างไรต่อจากนั้น ?
ดาราสาว
: ด้วยไหวพริบของหนู หนูชวนเขาเข้าไปในซอกตึกลับตาคนแล้วต่างคนต่างถอดเสื้อผ้าของตัวเอง หนูถกกระโปรงขึ้นมาเหนือเอว.ส่วนเขาปลดกางเกงตกลงมากรอมเท้า
ปวีณา
: เรื่องเป็นยังไงต่อจ๊ะ ?
ดาราสาว
: ลองใช้ไหวพริบคิดดูสิ..ว่า.ชายที่รูดกางเกงลงไปกองที่ตาตุ่ม..กับหญิงสาวที่ถกกระโปรงขึ้นเหนือเอว ใครจะวิ่งเร็วกว่ากัน ?
ปวีณา
: แต่อย่างน้อยเค้าก็เห็นของลับหนู??
ดาราสาว
: ด้วยไหวพริบ? หนูก็ไม่ยอมเสียเปรียบหรอกค่ะ หนูใช้ก็เวลาครู่หนึ่งเพื่อจ้องดูของเขาเหมือนกันก่อนวิ่งหนี??
ปวีณา
: (ทำหน้าเอ๋อ)????? .แล้วหนูรู้สึกยังล่ะค่ะ ??
ดาราสาว
: เสียดาย????
