เมื่อวานนั่งรถเมล ฝนตก รถติด กำลังเพลินอยู่กับสายฝนริมหน้าต่าง ข้างๆมีคนแก่มานั่งอยู่ตรงเบาะใกล้คนขับ มาตั้งแต่เมื่อไร่ก็ไม่รู้ หมดเวลาแล้วกับสายฝน ก็เลยลุกให้คุณลุงมานั่ง เพราะเรายังมีเรียวแรง ยืนโหนรถเมล รถติด ไม่ไปไหนเลย 5นาที 10นาที ยังอยู่ที่เดิม คนเริ่มมองดูนาฬิกา สายแล้ว มองออกไปนอกหน้าต่าง มีร้านข้าวมันไก่ อากงแก่แล้ว ท่าทางทะมัดทะแมง ข้าวมันไก่ร้านนี้ต้องอร่อยแน่ๆ เราคิด ... ยังไงก็คงต้องไปสาย ลงไปชิมข้าวมันไก่ดีกว่า ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะมีโอกาสได้มากินร้านนี้อีก ถ้าอยากกินก็ไปกิน คิดอะไรมากแค่ก้าวออกไป เดินลงจากรถเอง ...นั่งอยู่ในร้านข้าวมันไก่ สั่งแบบพิเศษ ฝนตก กินข้าวมันไก่ เช้าๆ อร่อยจัง ..กินเสร็จแล้ว รถยังไม่ขยับไปไหนเลย จ่ายเงิน แล้วเดินกลับไปขึ้นรถ คันเดิม ผู้โดยสารบนรถคนเดิม อริยาบทเหมือนเดิม .... กระเป๋ารถเมลไม่คิดตังค์ เค้าบอกว่าเมื่อกี้เราจ่ายไปแล้ว เรายิ้มให้เค้า เค้ายิ้มให้เรา คนบนรถเมลหัวเราะกัน...ข้างนอกรถฝนตกชุ่มฉ่ำ ตอนนี้ ภายในรถทุกคนเริ่มที่จะชุ่มฉ่ำกันบ้างแล้ว...แล้วรถก็วิ่งออกไป แจกจ่ายทุกคนไปตามที่หมายของแต่ละคน ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่พวกเราจะได้มาพบกันอีก ...
ปล.เคดิตจาก ข้อความคุณเกลียว...