กาแฟรสเค็ม(ยาวหน่อยนะครับ)

Credit kika_poo

> เขาเจอเธอในงานเลี้ยงแห่งนึง
> เธอดูโดดเด่นมากและมีคนมากมายรุมล้อมเธอ
> ในขณะที่เขาดูเป็นผู้ชายธรรมดาคนนึง
> ไม่มีใครใส่ใจเขาเลย
>
> และหลังงานเลี้ยงเลิก
> เขาได้มีโอกาสชวนเธอไปทานกาแฟต่อ
> เธอประหลาดใจมาก
> แต่ท่าทีที่สุภาพของเขา ทำให้เธอตอบตกลง
>
> พวกเขานั่งในร้านกาแฟดีๆแห่งนึง
> เขาดูประหม่าจนพูดอะไรไม่ออก
> เธอรู้สึกอึดอัดมาก จนคิดในใจว่า
> ได้โปรดให้ฉันกลับบ้านเหอะ
>
> แต่ทันใดนั้น.....เขาถามบ๋อยว่า ขอเกลือป่นได้ไหม
> อยากเอามาใส่ในกาแฟ
> ทุกคนในร้านหันมาจ้องเขาด้วยความประหลาดใจ
> เขาอายจนต้องก้มหน้า
> แต่ก็ยังเติมเกลือลงในกาแฟ และก็ดื่มมันเสียด้วย
>
> ทำให้เธอต้องถามเขาอย่างอดไม่ได้ว่า ทำไมชอบกาแฟรสชาติแบบนี้
> เขาตอบว่า เมื่อเขายังเด็กบ้านเกิดเขาอยู่ริมทะเล
> เขาเป็นลูกน้ำเค็มเล่นกับทะเลทุกวัน เคยชินกับรสเค็มของเกลือ
> เหมือนกับรสชาติของกาแฟเค็ม
> เพราะฉะนั้นเมื่อทุกครั้งที่เขาได้ลิ้มรสกาแฟเค็มๆเขาก็จะคิดถึงวัยเด็ก
> คิดถึงบ้านเกิด เขาคิดถึงพ่อแม่ทียังอยู่ที่นั่น
>
> เขาเล่าไปก็น้ำตาไหลอาบแก้ม
> เธอรู้สึกสงสารเขาจับใจ
> นั่นเป็นความในใจลึกๆของเขา
> ผู้ชายคนไหนที่กล้าบอกว่าเขาคิดถึงบ้าน
> แสดงว่าเขาต้องรักครอบครัวอย่างมาก
> และมีความรับผิดชอบต่อครอบครัว
> ดังนั้นเธอก็เริ่มประทับใจในตัวเขา เริ่มชวนเขาคุย
> เล่าถึงบ้านเกิดของเธอบ้าง ชีวิตในวัยเด็ก ครอบครัวของเธอ
> เธอกับเขาคุยกันถูกคอมากขึ้นเรื่อยๆ
> และจากการเริ่มต้นที่ดี ทำให้เขากับเธอคืบหน้าความสัมพันธ์ต่อไป
>
>
> จนในที่สุด เธอก็ค้นพบว่า เขาคือผู้ชายแบบที่เธอต้องการอย่างแท้จริง
> เขาใจกว้าง อ่อนโยน อบอุ่น และดูแลเป็นอย่างดี เขาเป็นผู้ชายที่สมบูรณ์แบบ
> แต่เธอเกือบจะมองข้ามเขาไป!
> ต้องขอบคุณกาแฟแก้วนั้น
>
> และชีวิตรักที่สวยงามเช่นนี้ ก็เหมือนดังเรื่องทั่วไป
> เมื่อเธอตกลงใจแต่งงานกับเขา และก็มีความสุขมาโดยตลอด....
> โดยทุกๆครั้งที่เธอชงกาแฟให้กับเขา
> เธอต้องใส่เกลือลงไปในกาแฟให้ทุกครั้งไป
> เธอรู้ว่านี่เป็นกาแฟที่เขาชอบมากที่สุด
>
>
> หลังจากนั้นอีกสี่สิบปีเขาก็จากเธอไป
> ทิ้งจดหมายไว้ให้เธอฉบับนึงข้างในมีใจความว่า
>
> ที่รัก อภัยให้ผมด้วย
> ที่ต้องโกหกคุณชั่วชีวิต
> มีเรื่องเดียวเท่านั้นที่ผมโกหกคุณ เรื่องกาแฟเค็มนั่น
> จำวันแรกที่เรามีนัดกันได้ไหม
> ผมประหม่ามากในตอนนั้น
> จริงๆแล้วผมต้องการน้ำตาล แต่ผมพูดผิดเป็นขอเกลือ
> ซึ่งมันยากที่จะกลับคำในตอนนั้น ผมจึงต้องปล่อยมันไป
> ซึ่งผมไม่คิดว่า นั่นจะทำให้เราได้เริ่มต้นการพูดคุยกัน
> ผมพยายามที่จะสารภาพกับคุณหลายต่อหลายครั้ง
> แต่ผมก็ไม่กล้าที่จะสารภาพออกไป
> ทำให้ผมสัญญากับตัวเองว่า จะไม่โกหกอะไรคุณอีกแม้แต่ครั้งเดียว
> ตอนนี้ผมจากไปแล้ว ผมไม่ต้องหวาดกลัวอะไรอีก
> ดังนั้นจึงเล่าความจริงในจดหมายฉบับนี้
>
> แท้จริงแล้วผมไม่ได้ชอบทานกาแฟรสเค็มเลยแม้แต่น้อย
> มันรสชาติค่อนข้างแย่ทีเดียว
> แต่ว่าผมทานมันตลอดทั้งชีวิตตั้งแต่ได้รู้จักคุณ
> ผมไม่เคยนึกเสียใจในสิ่งที่ทำเพื่อคุณเลย
> การได้พบคุณเป็นความสุขอันยิ่งใหญ่ที่สุดตลอดชีวิตของผม
> ถ้าผมได้มีโอกาสมีชีวิตอีกครั้ง ผมก็ยังอยากจะได้พบคุณ
> และมีคุณเป็นภรรยาผมอีกครั้งเช่นกัน
> แม้ว่าผมจะต้องดื่มกาแฟรสเค็มอีกตลอดชีวิตก็ตาม!
>
> น้ำตาของเธอหยดใส่กระดาษจดหมายจนเปียกชุ่ม
> และหลังจากนั้น หากมีใครถามเธอ
> กาแฟรสเติมเกลือรสชาติเป็นเช่นไร
>
>
> เธอก็จะตอบเสมอว่า "มันหวาน"

ซึ้งดีครับ