โดย 2yzx » อาทิตย์ พ.ค. 01, 2011 17:09
บ่อยครั้งที่ชีวิตผิดพลาด ไม่ว่าเรื่องใดก็แล้วแต่ เรามักเอาสมาธิไปจดจ่ออยู่กับความผิดพลาดนั้นซ้ำเติมตัวเองให้ทุกข์และพยายามสร้างคำถามเพื่อหาคำตอบให้ตัวเองเสมอทั้งๆที่เราก็รู้คำตอบอยู่แล้วว่ามัน"ไม่ใช่ความจริง"ที่จะทำให้เราหลุดพ้นจากความเสียใจนั้นได้เลย
เราจึงยอมติดกับดักความเสียใจอย่างถอนตัวไม่ขึ้นและกลายเป็นทาสของมันอย่างรู้ตัว
รู้ว่าเสียใจแต่ก็ไม่ทำให้อะไรมันดีขึ้นมาและเราก็ไม่สามารถย้อนเวลากลับไปแก้ไขอดีตได้แต่ทำไมเรายังเป็นทุกข์กับการเลือกที่จะเสียใจและทำชีวิตให้มันแย่ลงกว่าเดิมทุกวันๆ
ทั้งๆ ที่ก็รู้ว่ารสชาติของมันสุดแสนจะขมขื่นมากมายเพียงใด เพราะ เราเริ่มต้นใหม่ไม่เป็น
เราเลยยังทุกข์ระทมไปกับความผิดพลาดของชีวิต สิ้นสุดแล้วแต่ก็เริ่มต้นใหม่ไม่ได้
ไปไม่เป็น
เหมือนจะมองเห็นทาง
แต่ก็เลือกที่จะปิดหู ปิดตา และไม่พยายามจะเปิดใจเราจึงต้องอยู่กับความเศร้าเสียใจอยู่ทุกคืนทุกวันตอกย้ำความผิดพลาดให้ตัวเองอยู่อย่างนั้น
ลองมองดูวิถีดอกทานตะวันบ้างสิ..ชีวิตมีแต่ความเบิกบานเพราะรู้จักที่จะใช้ชีวิตไปพร้อมๆ กับแสงตะวันแสงสว่างที่ส่องนำทางให้ชีวิตทุกชีวิต
ยังคงมีชีวิต
แม้ยามที่ดอกทานตะวันร่วงโรย
ก็ยังคงทิ้งเมล็ดพันธุ์ให้เจริญเติบโตงอกงามและรับแสงตะวันได้ใหม่อีกครั้ง เพราะฉะนั้นเราต้องไม่ปิดตัวเอง
แล้วจมอยู่กับความคิดที่ว่าชีวิตต้องเริ่มต้นใหม่ไม่ได้
อย่าทำร้ายตัวเองด้วยการเศร้าเสียใจ
แล้วปล่อยให้ชีวิตมันไหลไปเรื่อยๆ อย่างไม่มีคุณค่าและไร้จุดมุ่งหมาย จงใช้ชีวิตให้เป็นดั่งเช่นดอกทานตะวัน
แม้ยามผิดพลาด เสียใจ ก็จะมีทางออกของชีวิตเสมอ
ชีวิตเราจึงมีทางออก ตราบใดที่บนโลกใบนี้ยังมีทิศตะวันออก
เรามีโอกาสผิดพลาดได้บ่อยครั้งเท่าไหร่ เราก็เดินถูกทางมากขึ้นเท่านั้น
