โดย akillis » อังคาร พ.ค. 17, 2011 12:22
ตอนนั้นผมยังเรียนอยู่ชั้นมัธยม ช่วงเที่ยงๆก็ไปห้องสมุด ตามประสาคนรักเรียน
แล้วในห้องสมุดก็จะมีรายการกีฬา เอาพวกไฮไลท์บอลพรีเมียร์มาเปิด ตอนนั้น คุณ ย.โย่งยังพากย์อยู่เลย
มีพวก นร. ชอบดูบอลมามุงดูส่วนใหญ่ เพราะช่วงนั้นแทบจะหาดูถ่ายทอดลำบากเลย ไม่แน่ใจว่าเคเบิลมีแล้วหรือยัง (ถ้ามีตอนนั้นคงแพงหูฉี่)
ไอ้เราก็หยิบหนังสืออ่าน สักพวกก็มีเสียงฮือฮาหน้าจอ นานเข้าก็ชักอยากรู้ว่าพวกมันดูไรกัน อีกทั้งในกลุ่มนั้นก็มีเพื่อนเรายืนดูด้วย (ก็ทำเนียนเดินไปหา)
แว่บแรกที่เห็น ไม่รู้ทีมอะไรไม่ได้ใส่ใจเลยสักนิด พอตัดสินใจจะกลับห้องเรียน ไฮไลท์คู่ถัดมาคือทีมแมนยู (ตอนนั้นยังไม่รู้หรอกว่าทีมไร แค่เห็นเสื้อสีแดงๆ
กำลังจะเดินออกไปอยู่แล้ว เดชะบุญหันไปมองทีวีอีกครั้ง ภาพที่เห็นวันนั้นคือเด็กหนุ่มตัวผอมๆหัวหยิกๆฟูๆ เลี้ยงเลาะหลอกกองหลังซ้ายทีขวาทีด้วยความเร็ว
จากคนที่ไม่เคยรู้จักกีฬาฟุตบอล แมตท์นั้นวันนั้นและคนๆนั้นกระชากผมให้หยุดยืนอยู่นิ่งๆ มองการลากเลื้อยผ่านคนแล้วคนเล่า สะกดนิ่งอยู่นาน
แต่วันนั้นทุกอย่างมันยังไม่แจ่มชัดเท่าไหร่ จนตัดสินใจ ไปยืนดูข่าวตามหนังสือพิมพ์กีฬากับเพื่อนๆ ไอ้เราก็อยากรู้ว่าคนที่เราเห็นวันนั้นเป็นใคร
และตั้งแต่นั้นก็พยายามดูไฮไลท์ของนักเตะคนนั้นเสมอๆ จนพอนานวันเข้า สิ่งที่เห็นคือ นักเตะในทีมนั้นต่างวิ่งและส่งกันอย่างรู้ใจและรวดเร็ว ไม่เคยยอมแพ้แม้จะถูกนำห่างหนึ่งหรือสองประตู
ทีมที่เน้นระบบการเล่นทีมเวิร์คมากกว่าพึ่งนักเตะเพียงคนเดียว
*และตั้งแต่วันนั้น แมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด เข้ามาครอบคลุมหัวใจที่เริ่มบ้าฟุตบอลอย่างตัดไม่ขาด
และสุดท้ายที่ต้องขอบคุณคือ นักเตะหนุ่มคนนั้น ไรอัน โจเซฟ กิ๊กส์ (วิลสัน) ที่ทำให้ผมหันมามองฟุตบอลอย่างจริงจัง
**ดีที่ตอนนั้นแม็กก้ายังไม่ก้าวขึ้นมาเล่นกับเป็ด ไม่งั้นเผลอๆจำผิดคิดว่าวันนั้นดูแม็กก้าอยู่ซวยเลย ต้องกลายเป็นสาวกเป็ดแหงๆ 555+
</center>
