เท่าที่ผมเห็นคันโตน่าลงสนาม ผมเห็นถึงความทุ่มเท ทั้งกายและใจ เกินร้อยครับ
มีอยู่ลูกหนึ่งผมจำได้แม่่นเลย คือมีการเปิดบอลจากทางซ้ายเลยครึ่งสนามมานิดเพื่อให้ คันโตน่า แต่ลูกเปิดมันแรงเกิน เป็นนักเตะคนอื่น อย่างมากก็วิ่งตามแล้วก็ปล่อย
แต่คันโตน่าวิ่งไปถึงเส้นขอบสนามแล้วแทนที่จะหยุดกลับกระโดนเพื่อจะเอาเท้าดึงบอลลงมาเล่นให้ได้ ซึ่งแน่นอนลูกเปิดมันทั้งสูงและแรงมาก ถึงแม้คันโตน่าจะไม่ได้บอลแต่ได้ใจผมไปเต็ม ๆ
อีกประเดนหนึ่งคือเรื่องความเป็นผู้นำ คือในสมัยนั้นการเล่นบอลสำหรับผม มันจะเป็นยุค 2499 อันธพาลครองเมือง อย่าง วิมเบอร์ดัน เงี้ย
แต่แมนยูมี คันโตน่า เรียกได้ว่า วินนี่โจน หรือ เดนนิส ไร ก็เถอะ เจอคันโตน่าเข้าไปละหนาว











