แกรี่ แกรี่ แมนฯยูไนเต็ด

ผ่านไปแล้ว สำหรับเทสติโมเนียลแมทช์ ของคนคนหนึ่งที่ทุ่มเท อุทิศร่างกายและหัวใจตลอดหลายปีที่ผ่านมา
ให้กับทีมที่ได้ชื่อว่าเป็นอันดับหนึ่งของเกาะอังกฤษ ณ เวลานี้
เป็นช่วงเวลาหนึ่งที่ผมเชื่อเหลือเกินว่า แกรี่ เนวิล คงต้องจดจำค่ำคืนในแมทช์อำลาสนามของเขาเอง
สิ่งหนึ่งที่ผมสัมผัสได้จากแมทช์นี้คือ มิตรภาพระหว่างเพื่อน
เป็นที่ทราบกันดีว่า ความสัมพันธ์ระหว่าง แกรี่กับเบคแฮมนั้นสุดยอดขนาดไหน ทราบมาว่า ระหว่างที่แบคแฮมยังเล่นกับทีมเรานั้น
ในแมทช์ที่เป็นทีมเยือนในเกมส์ยุโรป หรือแม้แต่ทีมชาติที่เป็นทีมเยือน แกรี่กับเบคแฮมจะเป็นรูมเมทกัน
ซึ่งผมได้เห็นภาพในแมทช์นี้แล้ว ยิ่งทำให้ผมปลื้มใจบุคคลทั้งสองมากยิ่งขึ้น
ตอนที่ทีมได้ฟรีคิกหน้ากรอบเขตโทษระยะประจำการของพี่เบค
พี่เบคส่งสายตาไปหาแกรี่ ..ไอ้เพื่อนยาก โอกาสสุดท้ายแล้วนะโว้ย มึงมาเลย
แกรี่มองพี่เบคแล้วก็ยิ้มพลางส่ายหน้า...ไอ้สาดด มึงแหละ เกิดกูยิงเข้า แล้วป๋าไม่ให้กูเลิกทำไง
อีกที ตอนที่แกรี่พูดขอบคุณพี่เบค ผมรู้สึกว่าเหมือนพี่เบคจะฝืนยิ้มเพราะกำลังจะร้องไห้
ตอนที่แกรี่เดินไปอำลาแฟนบอลครั้งสุดท้ายรอบๆสนาม ผู้เล่นทั้งสองทีมหายหัว(และตัว)เข้าห้องแต่งตัวหมด
แต่..พอแกรี่เดินมาถึงทางเข้าห้องแต่งตัว เขาก็เห็นเพื่อนรักของเขากำลังอ้าแขน เพื่อโอบกอดเขาอยู่ จะมีสักกี่คนที่ทำเพื่อเพื่อนได้ถึงขนาดนี้
ระยะทางไม่ใช่อุปสรรค ความรัก ความผูกพันธ์ระหว่างเพื่อนนี่สิ เห็นแล้วดีใจแทนแกรี่ที่มีเพื่อนแท้แบบนี้
แกรี่ ไม่ได้เป็นกัปตันทีมที่เก่ง หรือเป็นกัปตันที่สร้างความหึกเหิมให้กับทีมได้ดีเหมือน คันโตน่า
แกรี่ ไม่ได้เป็นกัปตันทีมพันธ์ุดุเหมือน คีน
แกรี่ ไม่ได้เป็นกัปตันทีมกระดูกเหล็กเหมือน ร็อบสัน
แกรี่ ไม่ได้เป็นกัปตันทีมกำแพงหินเหมือน วิดิช
แกรี่ ไม่ได้เป็นผู้เล่นที่ลากเลื้อยเก่งเหมือน ลูกพี่กิกส์
แกรี่ ไม่ได้เป็นผู้เล่นที่ยิงประตูเก่งเหมือน เฮียรุด
แกรี่ ไม่ได้เป็นผู้เล่นที่รูปหล่อเหมือน พี่เบ็ค
แกรี่ ไม่ได้เป็นผู้เล่นที่มีความเร็วเหนือแสงเหมือน น้องถั่ว
แกรี่ ไม่ได้เป็นผู้เล่นที่มีเทคนิคล้ำเลิศเหมือน ไอ้โด้
แกรี่ ไม่ได้เป็นผู้เล่นที่ถึกเหมือน เบเบ้
แต่..แกรี่ เป็นกัปตันทีมและเป็นผู้เล่นที่ เกลียดสเกาเซอร์และเกลียดบ้านข้างเรือนเคียงที่เป็นสีฟ้าว่ะ
แกรี่ ขอบอกว่า..หัวใจนายมันน่ากราบจริงๆ พับผ่า