แชมป์ลีกสมัยที่สี่ ฤดูกาล 1996/97
ตอนจบฤดูกาล 1996/97 นั้น แต้มห่างระหว่างสี่อันดับแรกมีเพียงแค่เจ็ดคะแนนเท่านั้น และทั้งเจ็ดแต้มเป็นของเรา ที่ก้าวขึ้นไปคว้าแชมป์ในฤดูกาลที่มีการขับเคี่ยวตำแหน่งแชมป์เปี้ยนอย่างดุเดือดที่สุดในประวัติศาสตร์พรีเมียร์ลีก ทั้งนี้ต้องยกประโยชน์ให้การเก็บคะแนนในเกมที่เจอกับผู้ท้าชิงได้นั่นเอง
การเก็บหกคะแนนเต็มทั้งเหย้าและเยือน จากอาร์เซนอลและลิเวอร์พูลไม่เพียงแต่ได้คะแนนมาเท่านั้น แต่ยังส่งผลทางจิตใจอย่างรุนแรงด้วย อาร์เซนอลนั้น ต้องยกเครดิตให้เค้าด้วยการกลับมาเป็นแชมป์ในปีถัดไป แต่กับลิเวอร์พูลนั้น (อย่าขำฮะ) ก็ยังต้องไขว่าคว้าหา แชมป์ลีก ที่ห่างเหินกันมาต่อไป
แต่ไม่ใช่เราจะโชว์ฟอร์มได้ดีตลอดทั้งฤดูกาล โดยช่วงฤดูใบไม้ร่วง ฟอร์มของทีมก็ตกต่ำเหมือนใบไม้ ด้วยการพ่ายแพ้อย่างถล่มถลายถึงสองนัด (ออกไปแพ้นิวคาสเซิล 5-0 , ลงใต้ไปโดนนักบุญถล่มปีศาจ 6-3 ) ตามด้วยการแพ้เชลซีอีก 2-1 แต่.. หลังจากถูกถล่มซ้ำจากเหล่านักข่าวหนังสือพิมพ์ ป๋าแพนด้าก็กลับมาตั้งหลัก มุ่งมั่นตั้งใจพาทีมไม่แพ้ใครติดต่อกัน 16 นัดรวม ตั้งแต่ 16 พฤศจิกายน จนถึง 8 มีนาคม และเป็นชัยชนะถึง 12 นัด
และเกมที่เป็นไฮไลต์ในช่วงนั้นคือ นัดที่ถล่มซันเดอร์แลนด์ในโอลด์ แทรฟฟอร์ดไป 5-0 โดยเอริค คันโตน่า ยิงไป 2 ประตู ซึ่งฤดูกาลนี้เป็นฤดูกาลสุดท้ายที่เค้าอยู่กับทีม และในลูกที่สองที่เค้าชิพบอลข้ามหัวผู้รักษาประตูเข้าไป เป็นหนึ่งในประตูที่สวยที่สุดที่เค้าทำได้เลยทีเดียว (ลูกนั้นสวยจริงๆนะครับ - คนแปล ^_^)
นอกจากนั้น ฤดูกาลนี้ยังเป็นการแจ้งเกิดของ "เพชรฆาตหน้าทารก" โอเล่ กุนน่าร์ โซลชา หลังจากย้ายมาร่วมทีมฤดูกาลแรก แต่ทำได้ 18 ประตู แซงหน้าคันโตน่า และโคลเป็นดาวซัลโวของสโมสร แต่ประตูที่เด่นที่สุดในฤดูกาลนะเหรอ ง่ายจะตาย ครึ่งสนามผ่านนีล ซุลลิแวนโดยพ่อเทพบุตรของเราหนะสิ
เกมสำคัญ
ลิเวอร์พูล 1 แมนยู 3
แอนฟิลด์ 19 เมษายน 1997
เป็นอีกหนึ่งเกมที่ "ความเฟอะฟะ" ของเดวิด เจมส์ นายประตูลิเวอร์ทำลายความหวังลุ้นแชมป์ของยอดทีมจากเมอร์ซี่ย์ ไซด์ หลังจากวืดลูกโยนของแกรี่ เนวิลล์ ให้บอลไปเข้าเท้าแอนดี้ โคลซัดประตูสู่แชมป์เปี้ยนของปีศาจแดง
ร้านกาแฟ dot หาดใหญ่
