มีคนตั้งคำถามกับฉันว่าหากกำลังจะมีลูกและทราบล่วงหน้าว่าลูกที่จะเกิดมาต้องแขนขากุด ไม่สมประกอบฉันยังจะเก็บ "เขา" ไว้หรือ สงเคราะห์ให้เขาพ้นทุกข์กรรม? ตอบยากมากจังเลยนะโจทย์หนักๆข้อนี้ ! เพราะไม่ว่าจะ "ยื้อด้วยเมตตา" หรือจะ "ฆ่าด้วยปราณี" มันก็เจ็บปวดไม่แตกต่างกันทั้งนั้น ....

แต่นั่นเป็นเหตุการณ์ก่อนที่จะได้อ่านงานเขียนของ "ชายพิการ คนหนึ่ง" ซึ่งกำลังเรียกร้องสิทธิที่จะ "ขอมีชีวิตอยู่ แม้รู้ว่าจะเกิดมาพิการ" โดยมีความคิดว่าโลกนี้ไม่ควรมีพรมแดนและสิ่งกีดขวางระหว่างมนุษย์ด้วยกันเพียงเพราะคนใดคนหนึ่งเกิดมา "พิการ" เท่านั้น เขาได้เรียกร้องให้สังคมเปิดใจให้กว้างให้ทุก "หัวใจ" ในสังคมเป็น "หัวใจ" ที่ "ไร้สิ่งกีดขวาง" ไร้สิ่งกีดขวางแม้กระทั่ง "ความรู้สึกเวทนาสงสาร" ! และกำลังบอกดังๆ ให้คนที่มีร่างกายปกติทั้งโลกได้ยินว่า "ถึงจะเกิดมาพิการ แต่ก็มีความสุขในทุกวันของชีวิต"

เขาที่ฉันพูดถึงชื่อว่า "โอโตะทาเกะ ฮิโรทาดะ" เป็นชายชาวญี่ปุ่นเกิดที่โตเกียวไม่มีแขนขาเลยตั้งแต่เกิด แต่น่าแปลกตรงที่เขากลับมองความพิการของตัวเองว่านั่นคือ "ลักษณะพิเศษทางกาย" ไม่ต่างไปจาก คนอ้วน คนผอม คนสูง คนเตี้ย คนตัวดำ หรือ ตัวขาว ความพิการของเขานั้นเป็นแค่เพียง "ความไม่สะดวก" (แต่ไม่ใช่ "ความไม่สบาย") เท่านั้น เอง

พ่อแม่เลี้ยงดู "ไอโตะ" ให้เป็นเด็กที่เข้มแข็งมาตั้งแต่เล็กๆไม่ให้หนีจากสิ่งต่างๆโดยเอาความพิการเป็นข้ออ้าง ไม่ให้คิดว่าความพิการเป็นปมด้อยด้วยเหตุนี้ "โอโตะ" จึงเติบโตมาเป็นผู้ใหญ่ที่ไม่ยอมแพ้ต่ออะไรง่ายๆ พยายามที่จะทำสิ่งต่างๆให้ได้ ด้วยตัวเอง เขียนหนังสือได้ ใช้คอมพิวเตอร์เป็นเล่นกีฬาได้หลายอย่าง สามารถไปไหนมาไหนได้โดยไม่ต้องพึ่งพาใครและที่สำคัญ เขาร่ำเรียนจบปริญญาตรีโดยไม่ต้องใช้ อภิสิทธิ์ใดๆเลย คนอะไร "สง่างามในการใช้ชีวิต" เหลือเกิน ขอชม!

ณ วันนี้ "โอโตะ" กำลงัใช้ร่างกายเล็กๆ ของเขาขับเคลื่อน "สังคม" อยู่ ต้องการสร้างโลกแบบ "หัวใจไร้สิ่งกีดขวาง" ให้ได้ วิธีการของเขาคือเดินทางไปเผยแพร่แนวความคิดที่ว่า ทั่วญี่ปุ่น และน่าปลื้มใจแทนจริงๆ ที่ตอนนี้ แนวคิดของเขาได้รับความสนใจอย่างแรง โดยการขานรับผ่านงานเขียนที่ชื่อ "NO ONE'S PERFECT" จนมีการแปลเป็นภาษาต่างๆ มากมาย และในบ้านเรา "พรอนงค์ นิยมค้า" ก็ได้แปลให้อ่านกันแล้วในชื่อ "ไม่ครบห้า" หนังสือเล่มนี้ ไม่เพียงเหมาะสำหรับคนร่างกายพิการทั่วโลกเท่านั้นแต่ยังเหมาะสำหรับคนปกติแต่ "ใจพิการ" "แพ้ชีวิต" "ใจหมดแรง" ทั้งหลายอีกด้วย โดยเฉพาะ "คนขี้แพ้" ประเภท "ชายทิ้ง...หญิงหนี" ที่เอะอะก็จะ "โดดตึก..จะโดดตึก" ท่าเดียว

พวกที่อยู่ในข่ายนี้ต้องอ่านกลับไปกลับมาสัก 3 เที่ยวอ่านแล้วจะมีกำลังใจในการสู้ชีวิตหายขี้แพ้เป็นปลิดทิ้งเลยเชียว แต่! ถ้าอ่านแล้วยัง "ใจพิการ" อยากจะโดดตึกก็โดดไปซะ ไม่ว่า ! เพราะอยู่ไปก็อาย "โอโตะ" แกเปล่าๆ จริงๆนะ ฉันไม่ได้ประชด !

นางฟ้าปาสาดแดก

ฟุตบอล ชีวิต มิตรภาพ