คราวนี้ เซอร์ อเล็กซ์ เฟอร์กูสัน จะพูดถึงช่วงเวลาก่อนที่ แมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด จะได้ 2 ประตูในนัดชิงชนะเลิศแชมเปี้ยนส์ ลีก ในปี 1999 รวมถึงความสำคัญของแรงสนับสนุนจากแฟนๆ และศูนย์หน้าทีมปีศาจแดง ที่เขาอยากเล่นเคียงข้างมากที่สุดเซอร์ อเล็กซ์ คุณจะพูดถึงแมตช์แรกที่คุณคุมทีมแมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ดว่าอย่างไร?
ตอนนั้นเราแพ้ อ็อกซ์ฟอร์ด 2-0 และอยู่ในอันดับรองบ๊วยในลีก ผมนั่งเครื่องกลับไป อเบอร์ดีน ในช่วงเย็นของวันนั้นและผมจำได้ว่าผมนั่งคิดว่า ผมมีงานที่ยากจริงๆที่ต้องดูแล ผมรู้ว่าจะมีงานมากมายรออยู่ข้างหน้า ผมกลัวเล็กน้อยมันเป็นความรู้สึกหวั่นๆ หลังจากเกมแรกจบลง และก็มีนักเตะหลายคนเจ็บ ซึ่งไม่ได้ลงสนามในวันนั้นเช่น ไบรอัน ร็อบสัน, นอร์แมน ไวท์ไซด์, เจสเปอร์ โอลเซ่น, กอร์ดอน สตรั๊คชั่น และ จอห์น ซีฟแบ็ค นักเตะกว่าครึ่งของทีมบาดเจ็บ และนั่นคือความท้าทายแรกของผม กับการเรียกความฟิตนักเตะเหล่านี้ให้กลับมาเหมือนเดิม
คงไม่มีความเปลี่ยนแปลงไหนจะดีไปกว่านี้อีกแล้ว กับนัดแรกที่แพ้นอกบ้านต่อ อ็อกซ์ฟอร์ด ยูไนเต็ด 2 0 กับนัดที่ 1000 ของคุณซึ่งนำทีม แมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด ลงสู้ศึก ยูฟ่า แชมเปี้ยนส์ ลีก
มันเป็นเครื่องหมายในการก้าวกระโดดของสโมสร ในตอนนั้นแน่นอนว่าสโมสรจากเกาะอังกฤษโดนแบนไม่ได้เข้าร่วมในฟุตบอลยุโรปถึง 5 ปี หลังจากหายนะที่สนาม เฮย์เซล วงการฟุตบอลอังกฤษได้รับความเสียหายจากเหตุการณ์นั้น มันต้องใช้เวลานานทีเดียวกว่าที่เราจะกลับมาสร้างความคุ้นเคยกับฟุตบอลในยุโรปอีกครั้ง และก้าวย่างของเราตั้งแต่นั้นเป็นต้นมามันก็น่าอัศจรรย์มากทีเดียว
ความสัมพันธ์ของคุณกับแฟนๆ ทีมแมนฯ ยูไนเต็ดตลอด 1000 นัดมานี้มีความสำคัญแค่ไหน?
ผมพยายามเป็นเหมือนสะพานเชื่อมระหว่างสโมสรและแฟนๆ ผมพยายามให้การสนับสนุนแก่แฟนๆ ในสิ่งที่พวกเขาร้องขอมากมาย มันเป็นสิ่งสำคัญสำหรับสโมสรที่ต้องให้ความรู้จักและนึกถึงพวกเขา เราเป็นสโมสรที่พิเศษ ผมคิดว่าตอนนี้เราทำได้อย่างสมดุลดีทีเดียวล่ะ มีความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นระหว่างสโมสรและแฟนๆ เราต่างก็ไม่ต้องการให้สโมสรตกอยู่ในมือของคนอื่น ซึ่งผมก็เห็นด้วย
อะไรคือการตัดสินใจที่ยากเย็นที่สุดของคุณสำหรับสโมสร?
มีการตัดสินใจที่ยากเย็นมากมายเหลือเกิน เมื่อคุณเป็นผู้จัดการทีมคุณต้องตัดสินใจในสิ่งยากๆ แทบทุกวัน ตลอดเวลา 18 ปี มานี้มีการตัดสินใจยากๆ มากมาย แต่มันก็เป็นสิ่งที่มาพร้อมกับงานของคุณ ซึ่งคุณต้องยอมรับมัน
ตอนที่ทีมถูก บาเยิร์น มิวนิค นำอยู่ 1-0 ในนัดชิงชนะเลิศแชมเปี้ยนส์ ลีกปี 1999 ที่ บาร์เซโลน่า ตอนนั้นคุณคิดอะไรอยู่?
ผมคิดถึงสิ่งที่จะพูดกับนักเตะ ว่าผมจะบอกกับพวกเขาว่าพวกคุณทำได้ดีมาตลอดฤดูกาลแล้ว เราได้มาแล้วถึง 2 แชมป์อีกทั้งยังได้เข้าชิงถ้วยยุโรปด้วย พวกเขาพยายามทำอย่างดีที่สุดแล้ว และพวกเขาก็ทำให้ทุกคนภูมิใจ นั่นล่ะคือสิ่งที่ผมคิดจะบอกกับพวกเขา
และหลังจากนั้นเพียงไม่กี่นาทีความรู้สึกก็เปลี่ยนไป...
แน่นอน เพียง 1 นาทีหลังจากที่คุณผิดหวัง แล้วคุณก็กลับดีใจ แต่นั่นไม่ใช้เรื่องบังเอิญหรอก มันเป็นสิ่งที่ทีมทำมาตลอดทั้งฤดูกาล เราไม่เคยยอมแพ้ เมื่อใดก็ตามที่คุณไม่ยอมแพ้คุณย่อมมีโอกาสเสมอ เมื่อเราทำประตูแรกได้ เราก็จะชนะได้ มันเป็นเรื่องง่ายๆ แค่นี้ล่ะ ถ้าเกมนี้มีอีก 10 นาที ผมว่าเราอาจจะยิงประตูเพิ่มอีกก็เป็นได้ มันเป็นช่วงเวลาที่เยี่ยม ยอดเยี่ยมจริงๆ
ในฐานะที่คุณเคยเล่นในตำแหน่งศูนย์หน้ามาก่อน ศูนย์หน้าคนไหนในทีมที่คุณอยากเล่นเคียงข้างมากที่สุด?
[หยุดคิด] จากการที่เคยเป็นผู้เล่นตำแหน่งนี้...อืม...ไม่ต้องสงสัยเลยว่า รุด ฟาน นิสเตลรอย เป็นศูนย์หน้าที่จบสกอร์ได้ดีที่สุด แต่ เอริค คันโตน่า ก็ยอดเยี่ยมจริงๆ เรามีศูนย์หน้าที่ยอดเยี่ยมหลายๆ คนในทีม ทั้ง มาร์ค ฮิวจ์ และ ไบรอัน แม็คแคลร์ ก็เป็นศูนย์หน้าที่เราจะประมาทไม่ได้เลย โซลชาร์ เองก็เก่งกาจเหลือเชื่อ เขาเป็นคนหนึ่งที่น่าเล่นเคียงข้างด้วย เพราะอย่างที่คุณรู้ล่ะ ไม่ว่าเราจะโยนบอลให้เขายังไง เขาก็สามารถยิงประตูให้เราได้
แอนดี้ โคล ก็เล่นได้ดีกับเราที่นี่ เขาและ ดไวท์ ยอร์ค มีฤดูกาลที่น่าอัศจรรย์กับเรา ในปีนั้นพวกเขาถือเป็นคู่หน้าที่ยอดเยี่ยมที่สุดในยุโรปทีเดียว สำหรับเท็ดดี้ เชอริงแฮม ก็เก่งเหมือนกันนะ ผมโชคดีมากที่เคยมีศูนย์หน้าเก่งๆ เหล่านี้รวมทีม เมื่อคุณมองมาถึงทีมชุดปัจจุบัน อย่าง อลัน สมิธ, หลุยส์ ซาฮา และ เวย์น รูนี่ย์ พวกเขาก็ยอดเยี่ยม แต่ ฟาน นิสเตลรอย เก่งที่สุด เขาเป็นคนที่จบสกอร์ได้ดีที่สุดเลย ถ้าผมต้องเล่นเคียงข้างเขา อาจจะมีปัญหาที่ว่าผมจะหาโอกาสก้าวหน้ามากกว่าเขาได้ยังไงน่ะสิ
นอกเหนือจากความสามารถในการเป็นนักฟุตบอล อย่างเทคนิคและทักษะต่างๆ ยังมีคุณสมบัติอะไรอีกที่ทำให้เป็นนักเตะที่ดีที่สุด?
นักเตะที่ดีที่สุดที่ผมเคยมี พวกเขาเป็นคนที่มีความต้องการอย่างแรงกล้า และนั่นนำมาซึ่งความสำเร็จ ผมมักจะเปรียบเทียบจากสิ่งที่พวกเขาอยากไปในช่วงวันหยุด บางคนอยากไปดวงจันทร์ บางคนอยากไปสเปน หรือบางคนก็มีความสุขดีอยู่แล้วกับการออกไปเดินเล่นในสวนแถวบ้าน นั่นทำให้เห็นถึงความอยากและความทะเยอทะยานของพวกเขา นักเตะที่ดีที่สุดที่ผมเคยเห็นพวกเขามักจะประกอบด้วยส่วนผสมที่พิเศษที่คนอื่นๆ ไม่มี
นักเตะอย่าง กาลูล่า, รอซชี่, แม็คเชน, โจนส์ และ ฟาเบียง แบรนดี้ ได้ถูกพูดถึงว่าพวกเขาเริ่มส่องแสงในวงการฟุตบอลบ้างแล้ว คุณตื่นเต้นแค่ไหนกับการที่นักเตะเหล่านี้มาจนถึงขั้นนี้?
เราไม่เคยเปลี่ยนแปลงอะไรที่นี่ เรามองเห็นว่ามันเป็นส่วนที่สำคัญของแมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด เสมอ มันสร้างจิตวิญญาณให้สโมสรและผมคิดว่าแฟนๆ เองก็รู้สึกเช่นนั้น เราทำงานกันอย่างหนักมากในการพัฒนาทีมเยาวชน เราใช้เงินไปมหาศาล และลงทุนไปกับเวลาในการค้นหานักเตะมากมาย ซึ่งไม่ใช่เพียงแต่ในแถบนี้หรือประเทศนี้เท่านั้น แต่เราค้นหาทั่วโลก แต่สถานะของโรงเรียนฟุตบอลของเราตอนนี้ก็ยังไม่ดีพอที่จะให้เราเก็บเกี่ยวอะไรได้ ผมคิดว่าสถานะของโรงเรียนจะค่อยๆ ถดถอยลงและมีขีดจำกัดและนั่นคือสิ่งที่ต้องเป็นกังวล สิ่งเดียวที่เราสามารจถทำได้ก็คือมองให้ทั่วโลก นั่นคือเหตุที่เราต้องสร้างเครือข่ายความร่วมมือกับสโมสรอื่นๆ ทั่วโลก และเพิ่มเครือข่ายของแมวมอง
เรามีนักเตะอายุน้อยที่มีพื้นเพต่างๆ กันไป นักเตะจากทั่วโลก ทั้งจีน กานา โตโก อเมริกา และนักเตะหนุ่มจากบราซิล มันยอดเยี่ยมที่ได้เห็นการเปลี่ยนแปลงแบบนี้ในวัฒนธรรมของสโมสร ถ้าผมย้อนกลับไป 18 ปี ตอนนี้เรามีนักเตะต่างชาติ 2 คน คือ โอลเซ่น และ ซีฟแบ็ค ใช่ที่เรามีนักเตะจาก ไอร์แลนด์, เวลส์ และ สกอตแลนด์ แต่นั่นก็ไม่ใช่นักเตะต่างชาติจริงๆ นี่ แต่ตอนนี้เรามีนักเตะถึง 23 ชาติในสโมสร นั่นเป็นการเปลี่ยนแปลงที่ยิ่งใหญ่อันหนึ่งล่ะ มันน่าอัศจรรย์จริงๆ
