ครั้งแรกที่คุณได้ร่วมทีมแมนฯ ยูไนเต็ด ทีมที่คุณเชียร์มาตั้งแต่เด็ก คุณเคยนึกฝันมั๊ยว่าคุณจะได้ลงเล่นให้ทีมนี้ถึง 600 นัดน่ะ
"ไม่เลย ตอนที่ได้ร่วมทีมครั้งแรกผมคิดว่าแค่ได้ลงเล่น 10 เกมผมก็ดีใจแล้ว ถ้าตอนนั้นมีใครบอกผมว่าผมจะได้ลงเล่นให้แมนฯ ยูไนเต็ด 600 เกม ผมคงต้อบกลับไปว่า 'ไม่มีทางหรอก' และผมก็ไม่คิดว่าจะมีใครในสโมสรในตอนนั้นที่คิดว่าผมจะได้ลงเล่นมากขนาดนี้ ในตอนนั้นผมอยู่ท่ามกลางเด็กเก่งหลายๆ คนอย่างเบน ธอร์นลี่ย์, เดวิด เบ็คแฮม, พอล สโคลส์, ไรอัน กิ๊กส์, นิกกี้ บัตต์, คริส แคสเปอร์, คีธ กิลเลสพี และน้องชายผม พวกเขาทุกคนต่างก็มีพรสวรรค์อย่างมาก เมื่อผมมองไปรอบๆ ตัวแล้วก็คิดว่า ผมไม่แน่ใจว่าผมเก่งเท่าเขาเหล่านี้หรือเปล่า ผมรู้ว่าผมไม่เก่งเท่าพวกเขา แต่เราก็ได้เล่นด้วยกัน เรามีความเชื่อมั่น และเราต่างก็รักที่จะเล่นให้แมนฯ ยูไนเต็ด เราอยากลงเล่นให้ทีมมาก และก็ตั้งใจฟังสิ่งที่โค้ชสอนเรา"
"เรามีโค้ชที่ยอดเยี่ยมทั้งอีริค แฮร์ริสัน, น๊อบบี้ สไตล์ และไบรอัน คิดด์ เราติดค้างคำขอบคุณพวกเขามากเหลือเกิน พวกเขาแนะนำเรา และเราก็แค่ออกไปเล่นให้ได้อย่างที่พวกเขาสอน เราเชื่อในหลักเกณฑ์ต่างๆ ที่พวกเขาสอน หลังจากนั้นผู้จัดการทีมซึ่งอยู่มาก่อนผม 6 - 7 ปีก็มีเป้าหมายที่จะนำนักเตะอายุน้อยไปร่วมเล่นในทีม เขาให้โอกาสเรา คุณไม่อาจจินตนาการได้เลยว่าหลายสิ่งหลายอย่างจะเข้ามาพอเหมาะพอเจาะแบบนี้ แต่มันก็มาถึงเรา และเมื่อคุณเข้าไปมีส่วนร่วมกับมัน คุณก็จะรักมัน มันเยี่ยมมาก คุณมีทั้งช่วงเวลาที่ขึ้น และลง แต่มันก็เป็นประสบการณ์ที่ดี สิ่งที่ผมได้รับมันเหลือเชื่อจริงๆ"
"สิ่งที่ดีที่สุดคือการได้ปฏิสัมพันธ์กับผู้คนที่นี่ เรามีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันมาก หลายคนที่ทำงานที่ประเทศนี้แล้วไม่ค่อยมีความสุขกับงานของตัวเอง แต่ผมโชคดีเพราะผมรักทุกสิ่งทุกอย่างที่นี่ ที่ผมทำมาตลอด 20 ปี ผมแค่โชคดีจริงๆ ที่ได้อยู่ในจุดนี้"
คุณคิดมั๊ยว่าทีมชุดปี 92 น่ะเป็นกลุ่มนักเตะที่ไม่เหมือนใคร
"ถ้าตอนที่เราอายุ 16 - 17 น่ะไม่นะ แต่เมื่อเราอายุได้ 18 มันก็มี 2 - 3 อย่างที่บ่งบอกนะ อย่างที่ไบรอัน ร๊อบสัน ได้เขียนบทความบอกว่าเขาคงแปลกใจมากถ้าเขาไม่ได้กลายเป็นนักเตะระดับสุดยอด ที่นี่นายใหญ่ให้โอกาสเราลงเล่น มีชื่อในทีมชุดใหญ่ และได้ร่วมเดินทางไปเล่นในเกมยูโรเปี้ยนเพื่อให้เรามีประสบการณ์ อีริค แฮร์ริสันบอกเราว่าเมื่อเรามีโอกาสลงเล่นเราก็จะได้ความมั่นใจจากมัน ความมั่นใจที่สำคัญที่สุดมาจากการฝึกซ้อมร่วมกับทีมชุดใหญ่ และคุณรู้ว่าคุณสามารถไต่ระดับขึ้นไปได้เพราะคุณสามารถผ่านอุปสรรคต่างๆ ได้ แต่ตอนที่อายุ 17 น่ะเราไม่มีความคิดแบบนี้หรอก ตอนที่อายุได้ 18 และได้ลงเตะในเช้าวันเสาร์มีคนมาดูเราเตะถึง 1,500 คน นอกจากนี้พวกเขาทีมชุดใหญ่ก็มานั่งดูเล่นเราด้วย ตอนนั้นผมคิดว่า มันต้องมีอะไรดีๆ ที่นี่แน่นอน และเราก็เล่นได้ดีมากจริงๆ ถ้าคุณได้ติดตามดูทั้งทีมชาติ และฟอร์มการลงสนามของทีมเยาวชนในยุคนั้นคุณจะรู้เลยว่าผู้คนจะพูดถึงแต่ร๊อบบี้ ซาเวจ เขาเป็นคนที่ควรได้รับการยกย่องจริงๆ และก็เนื่องจากการฝึกซ้อมตั้งแต่ทีมเยาวชนนี่แหละที่ทำให้เขายังเล่นได้จนถึง 35 หรือ 36 รวมทั้งคีธ กิลเลสพี ด้วยนะ"
คุณมีความรู้สึกเหมือนเป็นจุดสิ้นสุดของยุคทำนองนี้หรือเปล่า
"ผมไม่รู้ว่ามันรู้สึกเหมือนเป็นจุดสิ้นสุดของยุคหรือเปล่านะ คุณแค่คิดว่ายุคใหม่ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว เมื่อเดนนิส (เออร์วิน) และรอย (คีน) ออกไปจากทีม มันก็รู้สึกเหมือนเป็นจุดสิ้นสุดของยุค แต่จากนั้นก็มีผม, กิ๊กซี่, สโคลซี่ และเอ็ดวิน ขึ้นมาเป็นกลุ่มใหม่ แต่ตอนนี้หลังจากเราก็เป็นเนมานย่า วิดิช, ริโอ เฟอร์ดินานด์, ดาร์เรน เฟล็ทเชอร์, ไมเคิล คาร์ริค, จอห์น โอเชีย และเวย์น รูนี่ย์ ซึ่งพวกเขาก็ขึ้นมาในยุคนี้ ซึ่งดูเหมือนว่าสายพานลำเลียงนักเตะของเราไม่เคยหยุดทำงานเลย ผู้จัดการทีมจะสร้างนักเตะที่มีความหลากหลายทั้งวัย และประสบการณ์ ตั้งแต่เด็กอายุ 17 ไปจนถึงนักเตะมากประสบการณ์ที่อายุ 37 และเมื่อนักเตะอายุมากลาออกจากทีม สายพานก็จะลำเลียงนักเตะในรุ่นต่อๆ ไปขึ้นมาแทนที่ และพวกเขาก็จะกลายเป็นนักเตะที่มีประสบการณ์ต่อไป"
"ตอนที่รอยออกไป คุณก็คิดว่าคงไม่สามารถหานักเตะแบบเขาได้อีกแล้ว แต่สิ่งที่เกิดขึ้นมันก็ต่างออกไป คุณไม่สามารถหาใครที่เหมือนกันทั้งหมดมาแทนที่คนๆ หนึ่งได้หรอก มันก็เหมือนกันเมื่อสโคลส์ และกิ๊กส์ออกไป แม้ผมจะไม่รู้เลยจริงๆ ว่าจะหาใครมาแทนที่ 2 คนนี้ได้ มันเป็นเรื่องยากจริงๆ พวกเขาพิเศษมากๆ รวมถึงผู้จัดการทีมของเราด้วย แต่สโมสรก็ต้องเดินหน้าต่อไป มันเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นมาแล้วในอดีต นักเตะคนอื่นๆ ก็จะขึ้นมาแทนที่พวกที่จากไป และพวกเขาต้องทำให้ได้เพื่อให้สโมสรประสบความสำเร็จ"
คุณพอจะจำนัดแรกที่คุณลงเล่นในเกมที่พบกับ Torpedo Moscow ในปี 1992 ได้มั๊ย
"ผมจำได้นิดหน่อยนะ ผมได้ลงเล่นแค่ 3 นาทีเอง และแทบไม่ได้จับบอลเลย ผมคิดว่าผมได้ทุ่มบอลครั้งนึงนะ มันเป็นช่วงเวลาพิเศษสำหรับผมที่ได้ลงเล่นนัดแรก และอาจเป็นช่วงเวลาพิเศษที่สุดของผมในโอลด์ แทร็ฟฟอร์ด เลยก็ว่าได้ เพราะการเล่นให้แมนฯ ยูไนเต็ด เป็นความฝันของผม ดังนั้นการได้ลงเล่นแม้จะแค่ 3 นาทีมันก็สำคัญสำหรับผมนะ อาจถือว่าเป็นสิ่งยอดเยี่ยมที่สุดที่ผมได้รับเลยล่ะ เพราะเมื่อคุณได้ลงสนามไปแล้ว แน่นอนว่าคุณย่อมไม่อยากให้ช่วงเวลาแบบนี้หลุดลอยไป มันทำให้คุณรู้สึกดี อะดรีนาลีนพุ่งพล่านแบบที่ไม่มีที่ไหนให้คุณได้อีกแล้ว"
จากได้คว้าแชมป์มามากมาย มีช่วงเวลาไหนที่คุณชื่นชอบเป็นพิเศษไหม
"ที่เห็นได้ชัดที่สุดคงเป็นช่วงท้ายเกมที่บาร์เซโลน่าในปีที่เราได้ 3 แชมป์นั่นแหละ มันไม่มีคำบรรยายเลยจริงๆ คุณไม่สามารถสรรหาคำพูดได้มาบรรยายความรู้สึกที่มีในวันนั้นได้เลย เพราะมันไม่สามารถบอกเล่าได้ด้วยคำพูดสั้นๆ หรือเหตุการณ์ในชั่วขณะ มันเป็นความรู้สึกที่สุดยอดมาก และเป็นความสุดยอดที่เหลือเชื่อจริงๆ เราไม่ได้แชมป์ลีกมา 3 ปี แล้วเราก็มาได้อีกทีในปี 2006/07 คืนที่เราได้แชมป์ การได้ออกไปฉลองกับเพื่อนๆ ค่ำคืนเหล่านั้นเป็นสิ่งที่ยอดเยี่ยมที่สุดในชีวิต ไม่มีอะไรจะมาแทนที่ได้เลย"
นักฟุตบอลอย่างไรอัน กิ๊กส์ เคยบอกว่าความผิดหวังช่วยขับเคลื่อนเขาให้ก้าวไปข้างหน้ามากกว่าความสำเร็จเสียอีก แล้วคุณล่ะรู้สึกแบบนี้มั๊ย
"ความผิดหวังมักจะเกิดขึ้นบ่อยครั้ง ทั้งที่วาสโก เดอ กาม่าในปี 2000 ที่สนามเมนโรดในปี 2002 และที่ลีดส์เมื่อปีที่แล้ว มันเป็นหายนะจริงๆ ช่วงเวลาเหล่านั้นมักจะชัดเจนในความทรงจำของคุณ แต่มันก็เป็นส่วนหนึ่งในความทรงจำ คุณคงไม่ได้อยู่กับแมนฯ ยูไนเต็ด หรอกหากคุณไม่เคยเจอความผิดหวังที่แท้จริง นั่นแหละคือสิ่งที่เกิดขึ้น ทั้งกับโมนาโก, ดอร์ทมุนด์, เลเวอร์คูเซ่น ทุกเหตุการณ์มันจะเป็นสิ่งที่คุณจดจำไปอีกนาน แต่ความจริงก็คือมีเพียงทีมเดียวเท่านั้นที่จะเป็นแชมป์ในแต่ละรายการ ความตื่นเต้น และจุดผลิกผันมันก็เกิดขึ้นเสมอในการเดินทางตลอด 20 ปีของผม มันก็เหมือนกับการแต่งงานนั่นแหละ!"
ติดตามอ่านตอนต่อไป
สัมภาษณ์แกรี่ เนวิลล์ Part III : อิทธิพลของเซอร์ อเล็กซ์
