เป็นเวลากว่า 10 ปีแล้วนับตั้งแต่ที่เราได้เห็นภาพ โอเล่ กุนนาร์ โซลชาร์ จรดปากการเซ็นสัญญาร่วมทีมแมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด และร่วมถ่ายรูปกับเพื่อนใหม่อีก 4 คนเพื่อเปิดตัวที่ เดอะ คลิฟฟ์ สนามซ้อมของทีม ในขณะนั้น เขาอายุเพียง 23 ปี และย้ายจาก โมลด์ ด้วยค่าตัว 1.5 ล้านปอนด์ และเขาก็เป็นนักเตะใหม่ที่มีคนรู้จักน้อยกว่าใครๆ



ในปีนั้นมีนักเตะใหม่ที่เซ็นสัญญามาร่วมทีมอีก 4 คนได้แก่

กาเรล โพบอร์สกี้ย์ ดาวดังทีมชาติเชก ซึ่งเปิดตัวเด่นในศึกยูโร 96

จอร์ดี้ ครัฟฟ์ ซึ่งโชว์ฟอร์มน่าประทับใจกับบาร์เซโลน่า และทำให้เซอร์ อเล็กซ์ เฟอร์กูสัน ต้องติดต่อขอซื้อตัวเขาเข้ามาร่วมทีม

รอนนี่ ยอห์นเซ่น ชื่อนี้อาจไม่ค่อยเป็นที่รู้จักนัก แต่ถ้าดูจากสถิติการติดทีมชาตินอร์เวย์ 23 ครั้ง ก็ทำให้ผู้จัดการทีมสนใจเขา

ไรม่อน ฟาน เดอร์ ฮาว ผู้รักษาประตูชาวดัทช์ เข้ามาร่วมทีมเพื่อเป็นตัวแทนปีเตอร์ ชไมเคิล

และโอเล่ กุนนาร์ โซลชาร์ ผู้ยิง 4 ประตูให้กับทีมชาตินอร์เวย์จากการลงเล่น 5 นัด และ 31 ประตูให้กับ โมลด์ จากการลงเล่น 42 นัด ฟอร์มการเล่นนี้ก็ทำให้เขาได้รับความสนใจจากทีมแมวมองของแมนฯ ยูไนเต็ด แม้ว่าในขณะนั้นน้อยคนนักที่จะรู้จักชื่อเขา แต่เมื่อเวลาผ่านไป 10 ปี จากนักเตะใหม่ทั้ง 5 เขากลับเป็นคนเดียวที่ยังคงสวมเสื้อของแมนฯ ยูไนเต็ด

"ชื่อเสียงของคุณไม่ได้อยู่กับคุณไปตลอดอาชีพค้าแข้งหรอก" โซลชาร์ กล่าว "เพราะการตัดสินใจของคุณ ทัศนคติ และอายุของคุณอาจทำให้มันยังคงอยู่หรือทำให้มันแย่ลงก็ได้ ผมยังคงมีส่วนร่วมอยู่ในแมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด และนั่นล่ะคือสิ่งผมภาคภูมิใจ"

และลองคิดถึงตลอดเวลากว่าทศวรรษที่ผ่านมาสิ เขายิงประตูได้ตั้งแต่นัดแรกที่ลงเล่นให้กับทีม เขายิงประตูชัยในนาทีสุดท้ายของเกมที่พบกับ ลิเวอร์พูล ในศึกเอฟเอ คัพ ปี 1999 และในฐานะนักเตะสำรอง เขายิงถึง 4 ประตูภายในเวลาเพียง 10 นาทีในนัดที่พบกับ น็อตติ้งแฮม ฟอเรสต์ และที่สำคัญ ประตูในนัดชิงชนะเลิศยูฟ่า แชมเปี้ยนส์ ลีก ที่ช่วยให้ทีมคว้า 3 แชมป์ในปีนั้น หลังจากนั้นเขาก็ทำให้หมายเลข 20 บนหลังเสื้อก็กลายเป็นตำนานของแมนฯ ยูไนเต็ด และทำให้ทุกคนต้องร้องเรียกชื่อ "โอเล่ โอเล่"

จากประตูยอดเยี่ยมมากมายที่เกิดขึ้น มีเพียงครั้งเดียวเท่านั้นที่ทำให้โอเล่รู้สึกมีความสุขมากกว่าครั้งใดๆ และเขาต้องขนลุกทุกครั้งที่นึกถึง แต่มันไม่ใช่ประตูที่คุณคิดถึงแน่นอน

"ผมยังจำได้ดีถึงนัดแรกที่ผมลงเล่นให้กับทีม ตั้งแต่เริ่มวอร์ม อัพ และเริ่มนึกถึงว่านี่เป็นโอกาสของเราแล้ว เราต้องคว้ามันมาให้ได้ เพราะเราจะย้อนกลับไปอีกไม่ได้แล้ว และสิ่งที่ผมจำได้ดีอีกอย่างก็คือ เมื่อผมทำประตูได้ แล้วหันหลังกลับมาเจอ เอริค คันโตน่า วิ่งตรงเข้ามาหาผม มันเป็นช่วงเวลาที่ผมมีความสุขที่สุดแล้ว ที่จริงแล้วชัยชนะใน แชมเปี้ยนส์ ลีก ก็เป็นอะไรที่ผมไม่เคยลืม แต่นัดแรกของผมมันทำให้ผมสร้างเกมให้ตัวเองเดินต่อไปได้"

ประตูแรกของเขาในเดือนสิงหาคม 1996 ในนัดที่ทีมเสมอกับ แบล็คเบิร์น โรเวอร์ส 2 – 2 ในโอลด์ แทรฟฟอร์ด เราก็ได้เห็นว่าเขาเข้าไปอยู่ในใจของแฟนแมนฯ ยูไนเต็ด อย่างรวดเร็ว และทำให้ได้รับสมญานามจากสื่อมวลชนว่า "เพชฌฆาตหน้าเด็ก (Baby Faced Assassin)" แม้กระนั้นก็ดี สำหรับแฟนๆ แล้ว อะไรก็เทียบไม่ได้กับการที่เขายิงประตูชัยให้ในศึกแชมเปี้ยนส์ ลีก และได้ 3 แชมป์ในปี 1999 ใช่มั๊ยล่ะ?



"ผมไม่ได้กลับไปดูเกมนั้นบ่อยหรอกนะ ผมได้เห็นช่วงเวลานั้นบ้างทางทีวี ก่อนจะเริ่มการแข่งขัน แชมเปี้ยนส์ ลีก แต่ผมไม่ใช่คนประเภทที่จะนั่งและชื่นชมกับผลงานของตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า ที่จริงแล้วผมไม่เคยดูเกมนั้นทั้งเกมเลยด้วยซ้ำ ผมเคยดูแค่ช่วง 15 นาทีที่ผมเล่นแค่ครั้งเดียวเท่านั้นแหละ"

"พ่อผมได้ดูหลายครั้งแล้ว ที่ผมได้ดูก็เพราะนั่งดูกับเขาหลังจากกลับมาจากบาร์เซโลน่า นั่นแหละ เขาไม่ได้เข้าไปดูในสนามเพราะทั้งพ่อและแม่ต้องทำงานเช้าวันรุ่งขึ้น ทำให้เดินทางไปบาร์เซโลน่า ไม่ได้ มันเป็นเรื่องน่าเสียดาย เพราะผมก็อยากให้พวกเขาอยู่ที่นั่นกับผม แต่ก็ไม่เป็นไรเพราะภรรยาและเพื่อนๆ ของผมก็อยู่ที่นั่น มันดีจริงๆ ที่ได้หวนนึกถึงเวลานั้นกับพ่อผม บางทีผมอาจจะดูมันบ่อยขึ้นในตอนที่ผมแขวนสตั๊ดก็ได้นะ"

"ผมถูกถามอยู่บ่อยๆ ว่า รู้สึกอย่างไรบ้างในตอนนั้น และหลายคนก็เข้ามาขอบคุณผม แต่ไม่ใช่แค่ผมคนเดียวหรอกที่เอาชนะมาได้ เราทุกคนมีชัยชนะเหมือนกัน ผมเป็นเพียงคนปิดเกมนั้นเท่านั้นเอง แต่ผมก็รู้ล่ะว่าความรู้สึกนี้จะคงอยู่เช่นนี้กับแฟนๆ ตลอดไป"

รอพบกับตอนที่ 3 ซึ่งเป็นตอนจบของการสัมภาษณ์โอเล่ ในวันพรุ่งนี้ ซึ่งเขาจะมาเปิดเผยว่าใครคือ ฮีโร่ของเขาในแมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด

Opal

บทสัมภาษณ์