คุณอยากจะพูดอะไรถึงเซอร์ อเล็กซ์ และอิทธิพลของเขาต่อทีมบ้าง
"เขาถือเป็นผู้จัดการทีมฟุตบอลที่ดีที่สุดที่ผมเคยเจอเลยล่ะ สำหรับผมแล้วการได้เล่นภายใต้การคุมทีมของเขาเป็นระยะเวลานานขนาดนี้ถือเป็นเรื่องที่เหลือเชื่อมาก เขาให้โอกาสผมเสมอ เขามักจะบอกว่าเขาจะให้โอกาสผมถ้าผมดีพอ เขามักจะให้โอกาสนักเตะทุกคน ผมติดค้างเขาในทุกๆ เรื่องเลย เขาสานต่องานที่แมตต์ บัสบี้ทำไว้เมื่อ 50 ปีที่แล้ว คือการให้โอกาสนักเตะอายุน้อย นักเตะท้องถิ่นที่รักในสโมสร และนักเตะตัวหลักของทีมมาร่วมเล่นให้กับสโมสร เขาสามารถสร้างให้เป็นไปอย่างที่เขาต้องได้ คุณไม่สามารถแทนที่นักเตะท้องถิ่นได้ แต่คุณก็มีทักษะอื่นที่ทีมต้องการ ดังนั้น นักเตะต่างชาติก็มาเป็นส่วนเติมเต็มในสโมสร"
ตลอด 20 ปีมานี้ คุณพอจะบอกได้ไหมว่าทีมชุดไหนที่ดีที่สุด
"คงต้องเป็นทีมชุด 1994 ล่ะ ทั้งพลกำลัง ความแข็งแกร่ง และร่างกายของทีมชุดนั้นยอดเยี่ยมมาก นอกจากนี้ทีมชุด 1999 และ 2006/07 ก็ยอดเยี่ยมนะ ทีมที่มีทั้งโรนัลโด้ และรูนี่ย์ รวมถึงวิดิช และเอฟร่า ที่ต่างก็มีฟอร์มที่คงที่มากขึ้น มันถือเป็นช่วงเวลาที่พิเศษตลอด 6 - 8 เดือนนั้นเลยล่ะ ผมได้รับบาดเจ็บในช่วงท้ายฤดูกาล แต่ผมก็คิดว่าเรายอดเยี่ยมมาก และผมก็ไม่แปลกใจเลยที่เราได้แชมป์ยูโรเปี้ยน คัพ แต่ถ้าพูดจริงๆ แล้วทีมที่ดีที่สุดก็คงต้องเป็นชุดปี 1999 ล่ะ"
คุณพูดถึงการบาดเจ็บในปี 2007 ในเกมกับโบลตัน ในตอนนั้นคุณต้องพักนานทีเดียว นั่นคือจุดเริ่มต้นของความคิดจะเลิกเล่นหรือเปล่า
"คุณจะบอกว่ามันเป็นจุดเริ่มต้นก็ได้นะ ตอนนั้นผมจับบอลได้ไม่ดี และแกรี่ สปีดก็เข้ามาสกัดบอล ซึ่งถ้าผมอยู่ในจุดเดียวกับเขาผมก็คงทำแบบนั้นแหละ หลังจากนั้นผมก็ได้รับบาดเจ็บลงสนามไม่ได้ 12 เดือน ข้อเท้าของผมต้องใช้เวลา 5 - 6 เดือนให้หายกลับมา แต่หลังจากนั้นผมก็มาเจ็บซ้ำอีก ฟุตบอลในยุคนี้ก้าวหน้าไปเร็วมาก จากนั้นก็เป็นยุคที่โรนัลโด้, รูนี่ย์ และนักเตะอย่างราฟาเอล ก้าวขึ้นมา และทีมก็ก้าวหน้าไปอีกขั้นหนึ่ง เมื่อคุณกลับมาคุณก็ต้องพยายามทำตัวให้คุ้นเคยกับทีมอีกครั้ง จากนั้นในอีก 2 ฤดูกาลผมก็คิดว่าจะได้เล่นปีละ 25 - 30 เกม แต่คุณก็ไม่ได้ลงเล่นมากแบบนั้น เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับนักเตะอายุมากคนอื่นๆ ด้วย การได้ลงเล่นอย่างสม่ำเสมอในแนวรับทำให้เรามีความมั่นใจมากขึ้น และเรียกความฟิตได้ด้วย แต่ผมกลับได้รับบาดเจ็บแบบโง่ๆ ซึ่งทำให้ผมต้องพักอีก 3 - 4 สัปดาห์ มันจึงเหมือนเป็นจุดเริ่มต้นของการยุติอาชีพนักฟุตบอลของผม แม้ว่าผมจะมีความสุขมากในฤดูกาลที่แล้ว และก่อนหน้านั้นก็ตาม"
คุณได้เล่นร่วมกับนักเตะที่ยอดเยี่ยมหลายคน พอจะบอกได้มั๊ยว่าคือนักเตะที่ดีที่สุดที่คุณเคยเล่นด้วย
"มันยากที่จะบอกนะ ยังไงตอนนี้ก็มี 2 คนที่ยังเล่นอยู่ก็คือกิ๊กซี่ และสโคลซี่ คุณจะตัดสินพวกเขาทั้งสองคนได้อย่างไรล่ะ แต่ถ้าพูดถึงนักเตะที่สามารถจูงใจผู้เล่นคนอื่นๆ ได้ดีที่สุดก็ต้องเป็นรอย คีน และไบรอัน ร็อบสัน ส่วนฟอร์มการเล่นของโรนัลโด้ก็ยอดเยี่ยมมากเช่นกัน อีริค คันโตน่า ในปีที่เราได้ดับเบิ้ลแชมป์ และฟอร์มของเขาหลังจากกลับมาจากโทษแบนนั่นน่ะ เขาทำได้ 6 - 7 ประตูติดต่อกันเลยนะ นอกจากนี้ก็ยังมีปีเตอร์ ชไมเคิ่ล ที่ก็ยอดเยี่ยมมาก มันยากนะที่จะให้ผมเลือกมาแค่คนเดียวน่ะ นอกจากนี้ยังมีใครอีกล่ะที่ผมไม่ได้พูดถึงน่ะอย่างพัลลี่, ย๊าป สตัม, เบ็คส์ และคนอื่นๆ อีกมากมาย ผมถือว่าผมโชคดีมากที่ได้เล่นกับนักเตะที่ยอดเยี่ยมมากมาย"
อนาคตของคุณจะเป็นอย่างไรต่อไป
"ในอนาคตอันใกล้นี้ผมยังจะไปที่แมนฯ ยูไนเต็ด อยู่เพื่อช่วยงานโค้ช ผมยังมีงานต้องทำอีกหลายอย่างเพื่อให้ได้ตราโค้ช ตอนนี้ผมยังไม่คิดถึงการเป็นโค้ชหรือผู้จัดการทีมจริงๆ จังๆ หรอกนะ เพียงแต่ 20 ปีมานี้ผมอยู่กับสโมสรเสมอ ผมจึงต้องการรักษาสัมพันธภาพที่มีต่อสโมสรไว้ แม้จะแค่ในฐานะแฟนบอลคนหนึ่งก็เถอะ ผมอาจไม่ทำงานประจำเป็นโค้ช ผมต้องการเวลา 12 เดือนเพื่อจัดสรรตัวเอง ผมไม่อยากเร่งรีบอะไรนักหรอก ผมอยากใช้ชีวิตสบายๆ และพักผ่อนบ้าง แม้ว่าผมจะไม่ใช่คนประเภทที่ชอบพักผ่อนมากนักนะ แต่อย่างไรก็แล้วแต่ ผมยังต้องการอยู่กับสโมสร แมนฯ ยูไนเต็ดให้ทุกอย่างที่ผมมีในชีวิตนี้"
คุณอยากให้แฟนแมนฯ ยูไนเต็ด จดจำคุณแบบไหน
"ท่าดีใจฉลองประตูที่เรายิงลิเวอร์พูลได้คงเป็นสิ่งหนึ่งที่ทุกคนนึกถึงเวลาคิดถึงผมนะ แต่การเป็นส่วนหนึ่งของทีมที่ประสบความสำเร็จนั่นก็เพียงพอแล้ว การที่ผมทุ่มเทให้ทีมแค่ไหนนั้นก็แล้วแต่คนจะคิด แต่การที่ผมได้เป็นส่วนหนึ่งของทีม และได้คว้าแชมป์กับทีมเป็นสิ่งที่ผมหวังไว้ตั้งแต่เด็ก สาเหตุที่คุณเข้ามาสู่ฟุตบอลอย่างแรกเลยก็คือต้องมีบางสิ่งบางอย่างที่คุณประทับใจ สำหรับผมมันคือแมนฯ ยูไนเต็ด เหตุผลที่ 2 คือคุณรักที่จะเล่นฟุตบอล และหลังจากนั้นเมื่อคุณได้เลื่อนระดับขึ้นไปเล่นในทีมชุดใหญ่ เป้าหมายต่อมาของคุณก็คือการคว้าแชมป์ แต่สิ่งที่ผมอยากให้ทุกคนจดจำผมก็คือ ผมเป็นส่วนหนึ่งของทีมนี้ ทีมฟุตบอลที่ประสบความสำเร็จทีมหนึ่ง"
ท่าดีใจกับประตูในเกมกับลิเวอร์พูลน่ะดูเหมือนจะเป็นสิ่งที่แฟนๆ จดจำได้ดีเลยนะ
"หลายคนบอกว่ามันเป็นการกระทำแบบไม่ได้คิด แต่ผมว่าไม่ใช่นะ มันเป็นการกระทำโดยสัญชาตญาณต่างหาก แต่เกมที่ดีที่สุดสำหรับผมน่าจะเป็นเกมเอฟเอ คัพรอบรองชนะเลิศกับอาร์เซน่อลในปี 1999 นะ เพราะผมถือว่ามันเป็นนัดสุดท้ายที่เราจะเรียกได้ว่าเป็นฟุตบอลในยุคเก่า เป็นเกมที่แข่งตอนกลางคืน เป็นการแข่งนัดรีเพลย์และอะไรก็เกิดขึ้นได้ หลังเกมแฟนๆ ลงมาในสนาม และจับนักเตะโยนขึ้นไป สำหรับผมแล้วถือว่าเป็นแมตช์ที่ยอดเยี่ยมที่สุดในชีวิตเลยล่ะ อาจนับได้ว่าเป็นเกมฟุตบอลจริงๆ เกมสุดท้ายที่ผมเล่น แต่ตอนนี้เนื่องจากการรักษาความปลอดภัยที่มากขึ้น ทำให้มันยากที่จะเกิดเหตุการณ์แบบนี้"
"สำหรับผม เมื่อแมนฯ ยูไนเต็ดทำประตูได้ คุณก็ย่อมฉลองประตูที่ได้ ถ้าคุณเป็นแฟน คุณก็ฉลอง หรือคุณเป็นนักเตะคุณก็ฉลอง ถ้าเราไม่ฉลองประตูผู้จัดการทีมคงโกรธเราแน่ๆ แต่อย่าเข้าใจผิดนะ เขาไม่ใช่คนที่บอกให้ผมได้ฉลองประตูหน้ากองเชียร์ลิเวอร์พูลหรอก แต่มันเป็นสัญชาตญาณน่ะ พอทีมเราทำประตูได้ผมก็ฉลองแค่นั้นแหละ"
